Η μισθοδοσία των κληρικών από το ελληνικό κράτος, αποτελεί ένα μόνιμο θέμα απασχόλησης της κοινής γνώμης, ειδικά από την υπογραφή των μνημονίων και έπειτα. Η άγνοια για τα παρεπόμενα της διαμορφωμένης από το Σύνταγμα σχέσης Εκκλησίας και Κράτους στον ελλαδικό χώρο, όπως και ο ενισχυμένος ιδεοληπτικός αντικληρικαλισμός που διατρέχει τόσο την Αριστερά, όσο και ένα κομμάτι του φιλελευθερισμού, καταλήγουν σε επιχειρήματα λαϊκισμού και σε διατυπώσεις ανακριβειών αναφορικά με τη μισθοδοσία του κλήρου.
Η επιχειρηματολογία που στηρίζει τη διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών, θα ήταν μία φαιδρή συζήτηση καφενείου, αν δεν δημοσιεύονταν σχεδόν σε καθημερινή βάση, άρθρα διαφόρων άσχετων που βιάζονται να δηλώσουν και την επιστημονική τους ιδιότητα, αποδεικνύοντας ότι όχι απλώς δεν ξέρουν, αλλά εκθέτουν και σοβαρούς εκπροσώπους του κλάδου τους. Και δεν έχουν την παραμικρή ευθιξία να κάνουν μία αναζήτηση στο διαδίκτυο, για να εξετάσουν, αν αυτά που γράφουν, τεκμηριώνονται. Βέβαια ζούμε στην Ελλάδα. Ο καθένας που γράφει, ξέρει ότι το κοινό του κατά πάσα πιθανότητα θέλει εντυπωσιασμό και κραυγές, οπότε είναι εύκολη η χειραγώγησή του.
Γιατί λοιπόν το Κράτος έχει εντάξει τους ιερείς στη στρατιά των δημοσίων υπαλλήλων, που διατηρεί, πληρώνοντας τους μισθούς τους; Η απάντηση είναι απλή και σύντομη: Μα γιατί το ίδιο το Κράτος, όταν ενεπλάκη με τρόπο παρεμβατικό στην εκμετάλλευση και απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, νομοθέτησε τη μισθοδοσία ως αντάλλαγμα των αξιώσεών του, με την Εκκλησία να έχει προκαταβάλει ουσιαστικά τα χρήματα αυτά. Δεν πρόκειται λοιπόν ούτε για ηθική υποχρέωση του ελληνικού κράτους, ούτε και για παραχώρηση ή ένδειξη μεγαλοψυχίας εκ μέρους του.
Συγκεκριμένα το ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του, εκμεταλλεύθηκε τη σχέση του με την Εκκλησία για να απαλλοτριώνει σταδιακά την περιουσία της, έτσι ώστε σήμερα να την έχει αποψιλώσει από το 96% των περιουσιακών της στοιχείων. Κατά την περίοδο της νεώτερης ιστορίας, ήταν πολυάριθμοι οι νόμοι που θέσπιζαν είτε την εκμετάλλευση, είτε και την απαλλοτρίωση ακόμη της εκκλησιαστικής περιουσίας και ξεκινούν το 1947 (ΝΔ 237), οπότε και παραχωρήθηκαν υποχρεωτικά σε ακτήμονες γεωργούς εκτάσεις, αντί συμβολικού μισθώματος για δέκα χρόνια.
Βέβαια οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν απαλλοτρίωσαν απλώς την εκκλησιαστική περιουσία. Αποδείχθηκαν τόσο ανίκανες, ώστε οι εκτάσεις που απαλλοτρίωσαν, δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η χρόνια αχρησία τους οδήγησε σε καταπάτηση από ιδιώτες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ποτέ δεν υποβλήθηκε στην Εκκλησία, έστω ένας κατάλογος των ακτημόνων γεωργών που υποτίθεται ότι θα εκμεταλλεύονταν τη γη. Φυσικά δεν καταβλήθηκε ούτε και το αντίτιμο της μίσθωσης.
Το 1945 μάλιστα, η ανταποδοτική νομοθεσία καταστρατηγείται και θεσπίζεται η καταβολή του 25% και αργότερα (1968) το 35% των ακαθάριστων εισπράξεών των ενοριακών Ναών, ως φορολογικό μέτρο για την κάλυψη των μισθών. Με λίγα λόγια από το 1945 ως το 2004, ημερομηνία κατάργησης του μέτρου και αντικατάστασής του από άλλες φορολογικές υποχρεώσεις, η Εκκλησία τροφοδοτούσε και πάλι τη μισθοδοσία των ιερέων.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1952, η εκκλησιαστική περιουσία απαλλοτριώνεται υποχρεωτικά και η Εκκλησία παίρνει ως αντάλλαγμα αστικά ακίνητα, 15 δις εκατομμύρια δραχμές και τη μισθοδοσία των ιερέων. Το κράτος έως σήμερα ακόμη χρωστάει όχι μόνο χρήματα, αλλά και τα ακίνητα που δεσμεύθηκε να παραχωρήσει με δικαιολογία την εσαεί συνέχιση της μισθοδοσίας,
Να σημειωθεί ότι εκτός αυτής της χρηματοδότησης η Εκκλησία συνεχίζει να φορολογείται ως Ν.Π.Δ.Δ, ήτοι ως εταιρία. Και μπορεί ο βαρύγδουπος χαρακτηρισμός Α.Ε. να ταυτίζει στη σκέψη του φιλελεύθερου ή του αριστερού που μισεί τον καπιταλισμό, την Εκκλησία με την Apple και τον Αρχιεπίσκοπο με τον Steve Jobs, αλλά σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου και της πληροφόρησης, ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει με ποιο καθεστώς φορολογείται. Ναι, απαλλάχθηκε από τον ΕΝΦΙΑ. Ωστόσο συνεχίζει να φορολογείται ως εταιρία κανονικά, καταβάλλοντας στο κράτος και τις νόμιμες υποχρεώσεις της. Από το καθεστώς της φορολόγησης δεν εκπίπτουν ούτε και οι δωρεές που δέχεται κατά καιρούς από τους πιστούς.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια η Εκκλησία έχει ήδη κάνει κρούσεις στο κράτος για την εκμετάλλευση της εναπομεινάσης περιουσίας που διαθέτει. Έχουμε ακούσει τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ή τις προτάσεις που εισηγήθηκε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας και καθηγητής του Παν/μίου Αθηνών κ. Χρυσόστομος Σαββάτος στο Συνέδριο «Αριστερά και Εκκλησία». Το αποτέλεσμα φυσικά είναι μηδενικό. Κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί. Είναι πολύ αστεία η περίπτωση του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου Χατζηνικολάου, ο οποίος με την έναρξη της περίφημης κρίσης, κίνησε τη γραφειοκρατική διαδικασία διακοπής του μισθού του. Λίγους μήνες μετά, δήλωσε ότι παρά τις ενέργειές του, ο μισθός καταβάλλονταν κανονικά, οπότε και τον κατέθετε στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, νομικά τουλάχιστον, δεν τίθεται θέμα διακοπής της μισθοδοσίας του κλήρου, εφόσον το κράτος δεν έχει αποδώσει ακόμη στην Εκκλησία το ανταποδοτικό μέρος από τις ανταλλαγές της γης, που υπολογίζεται σε 97 δις δραχμές και σε ακίνητα. Ασφαλώς θα μπορούσε να αλλάξει η νομοθεσία και να διακοπεί η μισθοδοσία, επιχείρημα που κραδαίνουν ως τρόπαιο οι θιασώτες του αντικληρικαλισμού. Σε μία τέτοια περίπτωση, περιπτώσεις προσφυγής στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια από μονές, δείχνουν ότι μόνο κερδισμένη θα μπορούσε να βγει. Εντάξει, εδώ δε μας πείραξε η υπογραφή 99 χρόνων μνημονίου από τον Τσίπρα. Θα μας πειράξουν τα 97 δις δραχμές που θα διεκδικήσει η Εκκλησία; Θα τα πληρώσει ο κάθε αντικληρικαλιστής υποστηρικτής του διαχωρισμού Κράτους Εκκλησίας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου