Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Αμετανόητοι και μονίμως ηττημένοι

Θλιβερή προσωποποίηση του θρήνου, ο διανοούμενος υπουργός παραδέχθηκε, από του βήματος της Βουλής ότι η αριστερά γνωρίζει κάποτε μία ήττα, αλλά μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την επόμενη ήττα τραβά. Πολλά μπορούν να γραφούν για την ηδονή του μαστιγώματος που απολαμβάνει το θύμα – η ανύψωση σε βάθρο ιστορικού ήρωος κάθε νεκρού – ακόμη και απλώς παρευρισκομένου σε ταραχές – για τον «επιτάφιο» (θρήνο πάντως) των Ρίτσου-Θεοδωράκη και τόσα άλλα πασιφανή. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του παρόντος.

Η ιδέα του σημερινού κειμένου είναι ότι η ήττα της αριστεράς είναι συνεχής – και ιστορική – και η αιτία είναι ότι η εσχατολογική μυθολογία της είναι αντίθετη προς την φύση, όχι μόνο την ανθρώπινη, αλλά αντίθετη με την ζωή ως φαινομένου. Η μυθολογία της αριστεράς διαβεβαιώνει τους πιστούς – με αρκετή επιτυχία κατά καιρούς – ότι η μεσσιανική επικράτηση της είναι νομοτελειακή. Ότι πρόοδος σημαίνει κίνηση προς τα αριστερά και είναι αναπόφευκτη.

Στην σύγχρονη εποχή ως πρώτη μεγάλη «νίκη» της αριστεράς παρουσιάζεται – και εορτάζεται η Γαλλική Επανάσταση. Μετά την πρώτη μαζική γενοκτονία εκατομμυρίων οι οποίοι δολοφονήθηκαν όχι για κάτι που έκαναν αλλά για το τι ήταν (πρόδρομος του «ολοκαυτώματος» και άλλων «εκκαθαρίσεων») έφερε στην εξουσία έναν αδίστακτο αριβίστα ως αυτοκράτορα και όλη του την οικογένεια ως βασιλείς και πρίγκιπες ενώ «δημιούργησε» περισσότερους «ευγενείς» της νέας αριστοκρατίας. Συγχρόνως αιματοκύλησε τον κόσμο –από την Κεντρική Αμερική μέχρι την Ασία – με αποκορύφωμα την φρικαλέα εκστρατεία στην Ρωσσία με άλλο ένα εκατομμύριο νεκρούς για το τίποτα. Η Ευρώπη κυριολεκτικώς μαυροφόρεσε και βυθίστηκε σε έναν νοσηρό ρομαντισμό με κορυφαία θύματα τις γυναίκες χήρες και ορφανά των νεκρών πολεμιστών. Ωραία νίκη!

Ανάλογη τύχη είχαν η μία μετά την άλλη οι «μεταστάσεις» της Γαλλικής Επαναστάσεως στην Ρωσσία και σε άλλα μέρη της γής – πάντοτε καταλήγοντας σε μία νομενκλατούρα που απολαμβάνει την εξουσία με μία σημαντική διαφορά : τα θύματα, συνολικώς, είναι πάνω από εκατό εκατομμύρια και συνεχίζουν να αθροίζονται όσο υπάρχουν ακόμη οι θύλακοι της Β. Κορέας αλλά και αλλού. Γιατί ο φθόνος και η εκδίκηση παραμένουν πάντοτε στα ψυχολογικά κίνητρα. «Εμπρός της γής οι κολασμένοι, της γης οι αδικημένοι ομπρός!» Σαλπίζει η Ιντερνασιονάλε. (Οι πρώτες νότες της είναι το σήμα του αριστερού ραδιοφωνικού σταθμού. Στην Ελλάδα, σήμερα.) Η σφαγή των «αντιδραστικών» -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- είναι η μόνη απόλαυση που προσφέρει η επανάσταση. Εδώ και τώρα. Αυτό γνωρίζουν καλά οι κακόβουλοι και μοχθηροί Συριζαίοι, και γι’ αυτό επιδίδονται σε αυτό το κυνήγι θυμάτων για να τα πετάξουν, εξευτελισμένα, στα πλήθη που αγανακτούν, αδικημένα και απογοητευμένα.

Γράψαμε προηγουμένως ότι η αριστερή «ιδεολογία» είναι αντίθετη προς την φύση. Αυτό χρειάζεται μικρή εξήγηση. Η αριστερά καταδικάζει εκ προοιμίου το «συμφέρον», και τα «συμφέροντα» που κρύβονται πίσω από κάθε πρόταση. Όλοι οι ζώντες οργανισμοί όμως επιζητούν το συμφέρον τους, και μάλιστα το άμεσο, χωρίς υπολογισμό. Συνήθως, αυτομάτως και αντανακλαστικά. Είναι συνθήκη επιβιώσεως εκ των ουκ άνευ. Μονοκύτταροι οργανισμοί απομακρύνονται από όξινο υγρό ενώ κινούνται προς το γλυκό. Πιο πολύπλοκοι με νευρικά συστήματα και εγκέφαλο – ακόμη και μικροσκοπικό, όπως τα πουλιά και ακόμη μικρότερο, τα έντομα, μηχανεύονται μύριους θαυμαστούς τρόπους να ζούν όπως τους συμφέρει, κάθε στιγμή αποφεύγοντας τα συμφέροντα άλλων, με μόνη σκέψη για το μέλλον τους ότι αφορά το είδος τους και την διαιώνισή του. Η αριστερά καλεί τους πιστούς να θυσιάσουν το παρόν (ατομικό) συμφέρον τους προς όφελος του συλλογικού σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον. Κάτι που θυμίζει την σωτηρία της ψυχής –που είναι πολύ μεγάλο πράγμα, αλλά σαν ταξιδάκι αναψυχής με κατάληξη την «Δευτέρα παρουσία».

Στο μεταξύ, μέχρι τότε ο αριστερός – στην σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία του – κοιτάζει πώς θα βολευτεί σε μία θέση στο δημόσιο –εις βάρος των υπολοίπων- χωρίς την παραμικρή σκέψη για την προσφορά του στην ευημερία και ευμάρεια του συνόλου. Εν συνεχεία μεριμνά για την ανάλογη εξασφάλιση όλων των μελών της οικογενείας του, ενώ όλα ανεξαιρέτως τα νομοθετήματα κατοχυρώνουν παροχές από την κύηση μέχρι την ταφή, χωρίς καμμία πρόνοια για τις επόμενες γενεές – το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από την ιδέα της θυσίας του ατόμου σήμερα για το γενικό καλό …κάποτε.

Αυτή είναι η μοίρα της αριστεράς, από ήττα σε ήττα, αλλά και η κακή μοίρα της Ελλάδος. Είναι σχεδόν τραγικό να τους ακούει κανείς να ονειρεύονται να «μπολιάσουν την Ευρώπη» – κατά δήλωσιν του καλοσυνάτου προέδρου της Βουλής ή ακόμη και να αλλάξουν τον κόσμο κατά την φαντασίωση πολλών. Ο κόσμος ωστόσο πηγαίνει αλλού – καλύτερα από πολλές απόψεις και με μεγάλη ταχύτητα. Και φαίνεται ότι εμάς μας αφήνει πίσω, απομονωμένους, μεσοπέλαγα, σαν μετανάστες προς μία ανύπαρκτη, θολή και νεφελώδη Γή της Επαγγελίας που δεν είναι τίποτε άλλο από μία αυταπάτη…

Τηλέμαχος Μαράτος

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου