Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Από την ημέρα που ο ελληνικός λαός μπροστά στην δίψα του για τιμωρία του πολιτικού συστήματος επέλεξε να αυτοκτονήσει παρά να ψηφίσει με φρόνηση και λογική. Ήταν τότε που το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί διαπλοκής, διεθνών τοκογλύφων, δοσιλόγων, γερμανικών αποζημιώσεων, κατοχικών δανείων, αυτοκτονιών κοκ, ένας αχταρμάς λαϊκισμού, συνωμοσιολογίας και υποσχέσεων, «φούσκωσε» τα μυαλά του κόσμου και έστειλε τη χώρα στο χάος, την ώρα η οικονομία είχε σταθεροποιηθεί και βλέπαμε για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια το φως στην άκρη του τούνελ.
Ακολούθησαν 36 μήνες, πυκνοί σε γεγονότα, που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου αλλά και τις μνήμες μας. Μετά τις πανηγυρικές και μεγαλόστομες διακηρύξεις των πρώτων ημερών ακολούθησε η περιπέτεια της ατέρμονης ηρωικής διαπραγματεύσης του κ. Βαρουφάκη η οποία οδήγησε στο απόλυτο ναυάγιο, την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και τα capital control’s και σε ένα τρίτο μνημόνιο με νέες θυσίες από τους πολίτες. Ποιος ξεχνά το δημοψήφισμα του «ηρωικού» ΟΧΙ στο οποίο κατέφυγε ο πρωθυπουργός προκειμένου να φορτώσει την αποτυχία του στους Έλληνες; Ένα δημοψήφισμα παρωδία που μετέτρεψε το συντριπτικό ΟΧΙ σε ΝΑΙ εν μία νυκτί προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο. Χωρίς κανένα σχέδιο και κανένα πρόγραμμα, άνθρωποι που το μόνο που είχαν μάθει στη ζωή τους ήταν να κάνουν διαδηλώσεις, απεργίες και φασαρία και να αναπαράγουν συνθήματα και κομματικά τσιτάτα, ανέλαβαν απ το πουθενά την διακυβέρνηση της χώρας.
Αυτοί που επί 40 και πλέον έτη κατηγορούσαν μονίμως τους άλλους για τα πάντα και έκαναν κριτική σε όλα, κλήθηκαν την 26η Ιανουαρίου του 2015 να κυβερνήσουν οι ίδιοι, να διαχειριστούν την κατάσταση, να λύσουν τα προβλήματα της χώρας. Εκ των υστέρων ομολόγησαν και οι ίδιοι πως δεν είχαν κανένα συγκεκριμένο σχέδιο αλλά ο καθένας ασκούσε την προσωπική του πολιτική για να έρθουν οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου όπου ο πανούργος Αλέξης Τσίπρας έκανε το εσωκομματικό του ξεκαθάρισμααφήνοντας εκτός βουλής τους σκληροπυρηνικούς του συντρόφους που επεδίωκαν την ρήξη με την Ευρώπη και την διεθνή απομόνωση ώστε να συνεχίσει να κυβερνά αμέριμνος με τους αξουσιωμανείς ΑΝΕΛ και τους εναπομείναντες βουλευτές του.
Θα πει κανείς, αυτά είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι τί κέρδισε ο τόπος από αυτή την περιπέτεια; Σε τί ωφελήθηκαν οι πολίτες από την ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης και την ανάληψη της εξουσίας από το αριστεροδεξιό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν καμία απ την μεγαλόστομες προεκλογικές τους υποσχέσεις, σε ποιο πρόβλημα έδωσαν λύση; Ποιος τομέας βελτιώθηκε; Και σήμερα, τρία χρόνια μετά σε ποιο σημείο βρισκόμαστε; Η πραγματική οικονομία ακόμα σέρνεται, η υπεροφορολόγηση καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει ακριβά την «κοινωνική πολιτική» της κυβέρνησης, η μετανάστευση των νέων συνεχίζεται, καμία επένδυση δεν προχωρά. Η αναξιοκρατία και το κομματικό κράτος έχουν γίνει καθεστώς. Η Παιδεία υποβαθμίζεται από τις ιδεοληψίες. Η εγκληματικότητα έχει ξεφύγει από κάθε όριο ενώ οι εμμονές των «ανοιχτών συνόρων» έχουν γεμίσει τη χώρα με χιλιάδες λαθρομετανάστες που βαφτίστηκαν όλοι «πρόσφυγες» και σήμερα καλούμαστε να συμβιώσουμε μαζί τους. Τα εθνικά συμφέροντα πλήττονται από μια ευκαιριακή εξωτερική πολιτική εσωτερικής κατανάλωσης.
Όλοι αυτοί οι φόροι λοιπόν, τα μέτρα, οι περικοπές, οι εκλογές, τα δημοψηφίσματα, τα capital cobtrol’s, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το κόστος των 100 δις της ηρωικής διαπραγματεύσης έγιναν για ποιο λόγο; Για να βγούμε στις αγορές τον Αύγουστο του 2018 και να πάρουμε μια απροσδιόριστη ρύθμιση για το χρέος. Ακριβώς ότι θα γινόταν το 2015 δηλαδή, στο τέλος του 2ου μνημονίου και τώρα με πολύ χειρότερους όρους, χωρίς στρατηγική μετά το μνημόνιο και με δέσμευση για επίτευξη υψηλών πλεονασμάτων και σκληρή εποπτεία για πολλά ακόμα χρόνια. Ας πανηγυρίσουμε…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου