Ένας ακόμη Έλληνας πιλότος της Πολεμικής μας Αεροπορίας έχασε την περασμένη Πέμπτη την ζωή του εν ώρα καθήκοντος στον ακήρυχτο, καθημερινό πόλεμο του Αιγαίου. Όχι «εν καιρώ ειρήνης» όπως λένε συχνά πολλοί. Στο Αιγαίο δεν υπάρχει «ειρήνη» αλλά ένας διαρκής και καθημερινός βουβός πόλεμος στον οποίο έχουν χαθεί τα τελευταία χρόνια δεκάδες ακόμα Έλληνες πιλότοι. Στον αέρα αλλά και στη θάλασσα του Αιγαίου δεν υπάρχει η ειρήνη που βιώνουμε εμείς οι υπόλοιποι αλλά δίνονται καθημερινά μάχες για να αποτραπεί η αυθάδεια, η προκλητικότητα και ο λυσσαλέος επεκτατισμός του προαιώνιου εχθρού μας. Ένα λάθος σε αυτές τις μάχες μπορεί να στοιχίσει μία ή και παραπάνω ανθρώπινες ζωές. Ένα βήμα παραπάνω μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες. Από διπλωματικό επεισόδιο μέχρι πόλεμο…
Όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις και τις ευαίσθητες ισορροπίες κάτω από αντίξοες συνθήκες καλούνται να διαχειριστούν καθημερινά οι Έλληνες πιλότοι μας. Κι αυτό κοστολογείται από το ελληνικό κράτος κάτι παραπάνω από 1.000 ευρώ το μήνα. Γι αυτά τα λεφτά ο Έλληνας πιλότος καλείται να αποκτήσει τεράστιες γνώσεις, να έχει άριστη φυσική κατάσταση, να είναι ανά πάσα ώρα σε ετοιμότητα, να διακινδυνεύει καθημερινά τη ζωή του προκειμένου να υπερασπιστεί την εθνική μας κυριαρχία. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος δεν είναι ήρωας όταν πεθαίνει στο καθήκον αλλά πρωτίστως όταν το υπηρετεί. Είναι καθημερινά ήρωας! Γιατί μόνο με κίνητρο το υψηλό αίσθημα του πατριωτισμού και του καθήκοντος μπορείς να υπηρετήσεις σε αυτή τη θέση γι αυτά τα χρήματα. Μόνο κάποιος που ζει ηρωικά μπορεί να πεθάνει ηρωικά. Και οι πιλότοι μας είναι όλοι ανεξαιρέτως ήρωες, άσχετα αν η πολιτεία τους θυμάται μόνο όταν χάνουν τη ζωή τους…
Την ίδια ώρα στο Μέγαρο Μαξίμου βρίσκεται στο πολυτελές του γραφείο ως σύμβουλος του πρωθυπουργού κάποιος που αρνήθηκε να υπηρετήσει τον ελληνικό στρατό και τη γαλανόλευκη όπως τα περισσότερα ελληνόπουλα. Χωρίς πτυχία, χωρίς χωρίς γνώσεις, χωρίς καν να έχει υπηρετήσει την πατρίδα του και με μοναδικό προσόν την φιλία του με τον Αλέξη Τσίπρα ο Νίκος Καρανίκας ξεπερνά με τις «υπερωρίες» του τις 5.000 ευρώ το μήνα για να προωθεί την νομιμοποίηση της κάνναβης, τα σύμφωνα συμβίωσης και την νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών. Το κοντράστ είναι εξοργιστικό. Από τη μία ο ήρωας πιλότος που υπηρετούσε μια ζωή την Πατρίδα δίνοντας ακόμα και το αίμα του γιαυτήν λάμβανε κάτι παραπάνω από 1.000 το μήνα κι αυτός που αρνήθηκε να υπηρετήσει ακόμα και τη θητεία του να αποφασίζει για το μέλλον αυτής της χώρας παίρνοντας 5.000 το μήνα…
Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι: Ο ένας της προσπάθειας, των φιλοδοξιών, της αριστείας, του καθήκοντος και του πατριωτισμού κι ο άλλος της ιδεοληψίας, της αμορφωσιάς, της αρνησιπατρίας και του βολέματος. Κι αλήθεια, πόσοι ακόμα Καρανίκες υπάρχουν στην κυβέρνηση, τη Βουλή, τα υπουργεία και το δημόσιο που παίρνουν τρεις και πέντε φορές τον μισθό του ήρωα πιλότου χωρίς να προσφέρουν τίποτα; Σίγουρα ο καθένας μας θα γνωρίζει αρκετούς…
Είναι λοιπόν εξοργιστικό να ακούς συλλυπητήρια και διθυραμβικούς λόγους για την απώλεια ανθρώπων σαν τον Γιώργο Μπαλταδώρο από την κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καρανίκα. Από ανθρώπους που μια ζωή υποστήριζαν την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατεύσης, την μείωση των αμυντικών δαπανών, την κατάργηση των εθνικών παρελάσεων. Από ανθρώπους που θεωρούν τον πατριωτισμό, εθνικισμό και φασισμό, που υποστήριζαν πάντα ότι το Αιγαίο δεν έχει σύνορα και ανήκει μόνο στα ψάρια, κι ότι οι μετανάστες πρέπει να περνούν ελεύθερα στην χώρα. Από αυτούς που δεν προσπάθησαν για τίποτα στη ζωή τους και θεωρούν την αριστεία «ρετσινιά».
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι ούτε να αφήσουν λουλούδια στον τάφο του 34χρονου πιλότου και τόσων άλλων ηρώων που έπεσαν για την Πατρίδα. Δεν είναι άξιοι να μιλήσουν για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που βρίσκονται αιχμάλωτοι στην Τουρκία πάνω από 40 ημέρες όταν οι Καρανίκες που δεν υπηρέτησαν ποτέ τον ελληνικό στρατό πίνουν τον καφέ τους στα πολυτελή γραφεία του Μεγάρου Μαξίμου μπροστά από τη γαλανολεύκη. Ο Γιώργος Μπαλταδώρος δεν είναι πια κοντά μας. Ας γίνει όμως ο ηρωικός θάνατός του, αφορμή για σκέψη και προβληματισμό. Θέλουμε την Ελλάδα του Γιώργου, της προσπάθειας, του καθήκοντος, του πατριωτισμού και της αριστείας ή την Ελλάδα του Καρανίκα, της μετριότητας, της ιδεοληψίας και του βολέματος;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου