Το μίσος, οι τραμπούκοι, η ευαισθησία του ...δήθεν και η υποκρισία του… σοκ!

Κόμματα και δημόσια πρόσωπα δήλωσαν σοκαρισμένοι από την επίθεση ακροδεξιών τραμπούκων στον Γιάννη Μπουτάρη.

Έβγαλαν όλοι τις κλασικές δηλώσεις αποτροπιασμού καταδικάζοντας το συμβάν. Έχουν συνηθίσει πια να εκδίδουν τέτοιες ανακοινώσεις. Απλά αλλάζει το όνομα του θύματος της επίθεσης, ο τόπος και ο χρόνος. Αυτά τα γεγονότα έχουν ενταχθεί στην «κανονικότητα» της χώρας εδώ και αρκετά χρόνια. Η βία, η ανομία, ο μπαχαλακισμός, ο τραμπουκισμός αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.

Στους χώρους των πανεπιστημίων κυριαρχούν διάφορες κατηγορίες «σκληρών». Μπαχαλάκηδες τρομοκρατούν φοιτητές, ξυλοκοπούν καθηγητές, κλείνουν και ανοίγουν όποτε θέλουν σχολές και κτίρια. Παράλληλα, η περιβόητη εκ Συντάγματος προστασία δίνει «άσυλο» και σε ποινικές δράσεις όπως το εμπόριο ναρκωτικών. Και η κυβέρνηση απλά έχει δημιουργήσει μια «τριμελή επιτροπή από πέντε-έξι άτομα», που θα έλεγε και ο Βαμβακούλας, για να διεξάγει θεωρητικές συζητήσεις για το φαινόμενο.

Στα Εξάρχεια έχει δημιουργηθεί ένα ημιαυτόνομο καθεστώς, που δεν υπόκειται στους νόμους της χώρας. Αντιεξουσιαστές σπάνε και καίνε με μολότοφ δρόμους, αυτοκίνητα, κτίρια και ότι άλλο γουστάρουν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ενώ και εκεί κυκλώματα ναρκωτικών κάνουν ανενόχλητα εμπόριο. Η ΕΛ.ΑΣ. βέβαια δεν περνάει τα «σύνορα», δεν μπαίνει στο άβατο.

Ο Ρουβίκωνας μπουκάρει σε όποιο κτίριο θέλει, σπάει γραφεία και κομπιούτερ και κάνει bullying σε πολιτικούς, δημόσιες υπηρεσίες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και καμιά φορά τα μέλη του χρησιμοποιούν και ως… ταξί τα περιπολικά της ΕΛ.ΑΣ. με άνωθεν εντολές.

Τρομοκρατικές οργανώσεις τύπου «Πυρήνων», Ρουπομαζιώτηδες και λοιποί σε συνεργασία με καταδικασμένους ποινικούς κάνουν ληστείες, χτυπούν στόχους και καταγγέλλουν πολιτικούς, επικαλούμενοι την «επανάσταση».

Τάγματα εφόδου χρυσαυγιτών και άλλων φασιστικών οργανώσεων δρούσαν ανεξέλεγκτοι και όλο το πολιτικό σύστημα απλά τους κοιτούσε έως την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας.

Τέλος, ακόμα και στο ποδόσφαιρο έχει υπάρξει αναβάθμιση της βίας, καθώς οι χούλιγκαν των περασμένων δεκαετιών έχουν «αντικατασταθεί» από οργανωμένους τραμπούκους που σπάνε, καίνε γήπεδα και αλληλομαχαιρώνονται με αντίπαλους τραμπούκους.

Εντάξει, δεν γεννήθηκαν όλα τα παραπάνω στα χρόνια των Μνημονίων. Πάντοτε υπήρχαν στη χώρα μας κρούσματα βίας και ανομίας. Ποτέ, όμως, δεν ήταν εντελώς ανεξέλεγκτη η δράση τους. Ακροαριστεροί και ακροδεξιοί τραμπούκοι υπό την ανοχή ή ακόμη και με τις ευλογίες πολιτικών σχηματισμών κάνουν πλέον ό,τι γουστάρουν χωρίς κανένα φόβο, αλλά με πολύ πάθος.

Το μίσος που καλλιεργήθηκε στα χρόνια της οικονομικής χρεοκοπίας έχει ως βάση την κοινωνική χρεοκοπία. Ο διχαστικός λόγος που υποσχόταν «κρεμάλες» και «εκτελέσεις στο Γουδή» για όσους «πρόδωσαν» τη χώρα φούντωσε αυτό το μίσος των τραμπούκων, που περίμεναν την ευκαιρία. Οι ακραίοι έχουν επιβάλει τη δική τους κανονικότητα στη χώρα. Και αυτός ο εκτροχιασμός βίας και ανομίας δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια ούτε προσφέρεται για κομματική εκμετάλλευση.

Χρειάζεται δράση και επιβολή των νόμων. Χρειάζεται, όμως, και πολιτικός λόγος που να μην δημιουργεί εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Αν δεν υπάρξουν τολμηρές αποφάσεις απλά θα περιμένουμε να δούμε ποιος θα είναι το επόμενο θύμα των ακραίων τραμπούκων. Και όλοι θα δηλώνουν, με πλεόνασμα υποκρισίας, σοκαρισμένοι…

Γιάννης Τσαπρούνης