Η διαδρομή του πρωθυπουργού είναι αξιοπρόσεκτη. Με πλούσιο βιογραφικό σε καταλήψεις και πορείες, με συμμετοχή στην Γένοβα 2001, όπου συγκεντρώθηκαν οι μπαχαλάκηδες όλου του κόσμου και τα «έσπασαν και τα έκαψαν», με υψηλού επιπέδου παλαιοκομμουνιστική τεχνογνωσία στην εξόντωση των εσωκομματικών του αντιπάλων, ξαφνικά βρέθηκε στην Wall Street. Στην Μέκκα του πιο σκληρού καπιταλισμού. Και το χάρηκε.
Οι φωτογραφίες αυτό δείχνουν. Περπατούσε ξένοιαστος, χαμογελαστός και ζούσε αυτό που κάποτε μισούσε. Κάποιοι το λένε «η εκδίκηση της ιστορίας». Ένας κακεντρεχής αριστερός φίλος μου, απέδωσε αυτήν την γιορταστική διάθεση του Αλέξη στο γεγονός πως εκείνη την ημέρα ήταν η 77η επέτειος από την ίδρυση του ΕΑΜ.
«Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα», τον άκουσαν να σιγοτραγουδά καθώς διέσχιζε τους δρόμους του Μανχάταν. Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά με αυτούς τους ανθρώπους τίποτα δεν αποκλείεται. Βέβαια, πιο λογικοφανής ήταν η εξήγηση που μου έδωσε ένας άλλος φίλος, πιο αριστερός από τον προηγούμενο, πως « ο Τσίπρας απολαμβάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει στην Ελλάδα. Να περπατήσει χωρίς γιούχα στον δρόμο». Το καλοσκέφτηκα και θεώρησα αυτήν την εκδοχή πολύ πιθανή. Από πότε άραγε έχει να βολτάρει ο Αλέξης στους δρόμους της Αθήνας χωρίς τις διμοιρίες των ΜΑΤ; Για να τα λέω όλα, ένας αμετανόητος Συριζαίος είπε όλο νόημα: «Ο Αλέξης ξέρει τι κάνει. Τους υπονομεύει από μέσα. Θα τους χτυπήσει στην καρδιά τους».
Ανεξάρτητα απ΄όλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως η πρόοδος του είναι αλματώδης. Μέσα σε τρία χρόνια έκανε αυτό που οι Κινέζοι κομμουνιστές χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες. Αποδέχτηκε τους κανόνες ενός καπιταλισμού, χωρίς κανόνες. Ενός καπιταλισμού Far West.
Δηλαδή ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος μας; Ο δικός μας, όχι. Αλλά των υπερατλαντικών φίλων μας σίγουρα ναι. Γι΄αυτό άλλωστε αισθάνθηκε τόσο άνετα, τόσο χαλαρά. Έπαιζε εντός έδρας. Σαν στο σπίτι του, που λέμε. Αν κλείσει και την συμφωνία για την αγορά των μαχητικών αεροσκαφών, τότε μετά βεβαιότητος οι Αμερικάνοι θα τον προτείνουν για... γραμματέα του ΝΑΤΟ. Πέραν του νόμιμου...κάτι τις.
Τελικά ο Αλέξης δεν ήρθε για να μείνει, αλλά ήρθε για να μας τρελάνει. Από εκεί που έψαχνε άλλα λιμάνια στην Αγία Πετρούπολη, φαίνεται πως τα βρήκε στο Μανχάταν. Η διαδρομή ήταν δαιδαλώδης, αλλά είχε αίσια κατάληξη. Σκεφτείτε να είχε βρει το άλλο λιμάνι κάπου στο Μουρμάνσκ! Ανατριχίλα.
Οφείλω να ομολογήσω πως ανάλογη πορεία είχε και η σύζυγος του πρωθυπουργού. Από τα ταγάρια στα Dior. Αναλογικά νομίζω πως αυτή η υπέρβαση είναι σημαντικότερη από του Αλέξη, καθώς έχει έντονο το στοιχείο και της αισθητικής μετάλλαξης. Ούτως ή άλλως η κ. Μπαζιάνα έχει μιαν αξιοπρεπή παρουσία. Πέραν μιας άστοχης συνέντευξης που έδωσε, παίζει με επιτυχία τον ρόλο της συζύγου του πρωθυπουργού, χωρίς ΕΓΕΣ (για τους παλαιότερους) και άλλες φαιδρότητες.
Δηλαδή ο Αλέξης πορεύεται προς την σοσιαλδημοκρατία; Δεν νομίζω. Γίνεται σταδιακά ένας ανάλγητος καπιταλιστής που χωρίς ενδοιασμούς υποθηκεύει νοσοκομεία, αρχαιολογικούς χώρους, ποτάμια και φαράγγια. Μπροστά του ο Γκέκο της ταινίας Wall Street είναι σοσιαλιστής.
Σίγουρα προτιμώ τον Αλέξη της Γένοβας, παρά αυτόν που είδα στην Ν.Υόρκη. Στην Γένοβα ήταν ο εαυτός του.
Υ.Γ. Πληροφορούμαι πως οι Συριζαίοι ψάχνουν χρήσιμους ηλίθιους αριστερούς, για να διοργανώσουν την πορεία του Πολυτεχνείου. Οι ίδιοι δεν τολμούν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου