Τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν από εκείνη τη βραδιά που ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε πανηγυρικά την εξουσία. Ένα κόμμα που λίγα χρόνια πριν πάλευε για την είσοδο του στο κοινοβούλιο σάρωσε εκλογικά, καβάλα στο άρμα της άμεσης κατάργησης των μνημονίων.
Η αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας συνεπήρε το θυμικό των πολιτών που ταλαιπωρημένοι από τις συνέπειες της πολυετούς δημοσιονομικής προσαρμογής γαντζώθηκαν στις στομφώδεις εξαγγελίες του Τσίπρα. Ενώ η πραγματική ελπίδα είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά προτίμησαν την προσμονή του αριστερού «θαύματος».
Δεν τους αρκούσε η οριστική στροφή στην ανάπτυξη, οι πρώτες φοροελαφρύνσεις, η αρχική έξοδος στις γραμμές, η πιστοληπτική γραμμή που ολοκλήρωνε την έξοδο από το μνημόνιο που επιτύγχανε η κυβέρνηση Σαμαρά. Στο βωμό μιας υποθετικής αποφυγής των μέτρων 900 εκ. ευρώ που προέβλεπε το περιβόητου email Χαρδούβελη ή ακόμη και του 1,8 δισ. που ζητούσαν οι δανειστές, προτίμησε τη δημιουργική ασάφεια που κατέληξε με την 17ωρη διαπραγμάτευση των 9 δισ.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για το οικονομικό Βατερλό της τελευταίας τετραετίας. Για τα capital controls και την νέα ύφεση που έφεραν. Για την φοροεπιδρομή, τις νέες εισοδηματικές περικοπές, την αναστολή μεγάλων επενδύσεων, την απώλεια της ανταγωνιστικότητας, Για την διεθνή αναξιοπρέπεια, τη μη συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, την νέα κατάρρευση των τραπεζών, την εκτόξευση των κόκκινων δανείων κσι των οφειλών στο δημόσιο. Για το προψηφισμένα μέτρα για τα επόμενα χρόνια, τα υψηλά πρωτογενή μέχρι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και το υπερταμείο της ντροπής.
Όμως πλέον ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά. Όχι γιατί δεν κράτησαν τη χώρα, κι όλους μας, δέσμιους της συγκρουσιακής κυβερνητικής μυθοπλασίας και την έσυραν σε μια βαθύτερη μνημονιακή άβυσσο. Αλλά γιατί εξαρχής ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευρύτερος. Η κατάληψη της εξουσίας αποτελούσε το εργαλείο του ταξικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Όπως έγραφα λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2015 στο «Οι παράπλευρες συνέπειες από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» ο πραγματικός φόβος από τον ερχομό της πρώτης φοράς Αριστερά, ήταν η προώθηση της ατζέντας της στα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό, την ασφάλεια, την Παιδεία ακόμη και την ίδια τη Δημοκρατία. Το βιώσαμε με μα σειρά παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη, με τον χειρισμό των ΜΜΕ, την χαλαρότητα στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, τη συμπάθεια στις… ακτιβιστικές δράσεις.
Το επισφράγισμα ήταν η επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η κυβέρνηση κλείνει τον κύκλο της αφήνοντας μόνιμη εθνική πληγή στο κορμί της χώρας. 153 μαχαιριές χάραξαν πάνω του την οριστική ταπείνωση. 153 πληγές στην Μακεδονία που δεν θα κλείσουν ποτέ. Ο Μέγας Αλέξανδρος προσβλήθηκε από τον μικρό Αλέξη Τσίπρα. Όσοι στο όνομα της ολιγόμηνης παράτασης της βουλευτικής θητείας παράδωσαν την ψυχή και το πνεύμα της Ιστορίας μας θα κουβαλούν εσαεί το βάρος της επιλογής τους.
Όταν στην πορεία των ετών φανεί το πόσο στρατηγικά λάθος υπήρξε η επιλογή τους, το πόσο μας στοίχισε στο γεωπολιτικό παίγνιο, τότε θα είναι αργά για τους ίδιους κι όσους τους στήριξαν για να ζητήσουν έστω και μια συγγνώμη. Γιατί επί 4 χρόνια πρόδωσαν την ελπίδα και τις προσδοκίες όσων αρχικά τούς πίστεψαν. Επειδή επί 4 χρόνια πρόδωσαν κάθε αξία και ιδανικό που εκφράζει την ουσία της διαχρονικής ελληνικότητας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου