Μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει για τα όσα συζητήθηκαν στην περιβόητη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών την επόμενη ημέρα από το δημοψήφισμα του 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας ζητάει να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της σύσκεψης.
Τι επιδιώκει; Μπορούν να γίνουν κάποιες υποθέσεις. Προφανώς, επιχειρεί με κάθε τρόπο να ξεπλύνει τις τεράστιες ευθύνες του για όσα είχαν συμβεί στο παρανοϊκό και καταστροφικό πρώτο εξάμηνο εκείνης της δραματικής χρονιάς. Με τα θερμά λόγια της Μέρκελ, που για μία ακόμη φορά τον αποθέωσε. Με υποστηρικτικά δημοσιεύματα. Με κάθε τρόπο προσπαθεί να θολώσει την πραγματικότητα του 2015, στο πλαίσιο του rebranding που κάνει, ώστε να ιδρύσει ένα νέο κόμμα και να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή του πολιτικού σκηνικού.
Τα έχουμε πει πολλές φορές. Το θράσος του Αλέξη Τσίπρα είναι προκλητικό. Η ντροπή ντρέπεται, εκείνος όχι. Δεν φτάνουν όσα έκανε εκείνη την περίοδο, που παραλίγο να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, ίσως και εκτός Ευρώπης, τολμάει να κουνάει το δάχτυλο και να επιχειρεί να επιμερίσει τις ευθύνες στα υπόλοιπα κόμματα.
Τι θέλει να πει ο Τσίπρας; Πως οι επικεφαλής της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού τού είπαν να πάει στις Βρυξέλλες και να υπογράψει Μνημόνιο; Ε, ναι, προφανώς αυτό συνέβη. Γιατί; Υπήρχε και άλλη επιλογή; Εκεί που είχε φέρει τα πράγματα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., η άλλη επιλογή ήταν το Grexit και μία κανονική χρεοκοπία.
Ο Αλέξης Τσίπρας τα είχε κάνει όλα λάθος. Μαζί με τον υπουργό Οικονομικών, τον Γιάνη Βαρουφάκη, έκαψε όλες τις γέφυρες από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης. Μαζί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ήλπιζαν έως την τελευταία στιγμή μπας και ο Πούτιν τούς δώσει κάποια λίγα δισεκατομμύρια ή τους τυπώσει δραχμές, όπως αποκάλυψε λίγα χρόνια αργότερα ο Φρανσουά Ολάντ. Μαζί με τους συντρόφους του μιλούσαν για «νεκρά Μνημόνια», για «δημόσιο χρέος… αέρα», για «προδότες μενουμευρωπαίους».
Ναι, και ήταν οι επικεφαλής των κομμάτων που εκπροσωπούσαν τους «προδότες μενουμευρωπαίους» εκείνοι που έδωσαν την απαραίτητη στήριξη όχι στον Τσίπρα -όπως θέλει τώρα ο ίδιος να παρουσιάσει- αλλά στη χώρα, για να μη βιώσουμε όλοι μας την απόλυτη καταστροφή.
Ο Αλέξης Τσίπρας πηγαίνει από τη μία αυτ-απάτη στην άλλη. Η πρώτη ήταν με την κατάργηση των Μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο. Στη συνέχεια έπαιξε τη χώρα στα ζάρια, ποντάροντας ότι οι Ευρωπαίοι θα φοβηθούν τις συνέπειες από ένα ενδεχόμενο Grexit. Μετά προκήρυξε το δημοψήφισμα, πιθανότατα σκεπτόμενος πως θα κερδίσει το «ναι» και θα ρίξει τις ευθύνες στους πολίτες. Όταν συνέβη το αντίθετο, απλά πανηγύρισε το βράδυ της 5ης Ιουλίου το «όχι» και το επόμενο πρωί πρότεινε στους πολιτικούς αρχηγούς να συνυπογράψουν το «ναι». Τέτοιος τυχοδιωκτισμός δεν ξανάγινε, τουλάχιστον στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Τώρα, λοιπόν, χτίζει τη νέα αυτ-απάτη. Πως έμαθε, πως έχει σχέδιο, πως είναι έτοιμος για να παίξει πάλι βαρύνοντα ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Το βρόμικο παιχνίδι που παίζει όμως με τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών αποδεικνύει πώς ούτε αυτοκριτική έχει κάνει ούτε έμαθε τίποτα από όσα τραγικά συνέβησαν τότε και, βέβαια, πως δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο για το αύριο.
Σε μία πρωτοφανή επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, επιχειρεί να πείσει κάποιους πως όσα βιώσαμε το 2015 δεν συνέβησαν στα αλήθεια, αλλά ήταν μία ψευδαίσθηση. Ο πολιτικός που έκανε καριέρα με τις ατάκες «η συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης», «τρόικα εσωτερικού» και δίχασε την Ελλάδα σε «πατριώτες» και «προδότες» έφτασε στο σημείο να πει, τώρα, ότι δεν έφταιγαν οι Ευρωπαίοι για τα Μνημόνια.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου