Δυστυχώς ο Αλέξης δεν γνωρίζει “γαλλικά”…

Η περίπτωση Ολάντ και της στροφής που αναγκάστηκε να κάνει δυο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, αποτελεί ένα μάθημα για την πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα μετά το μνημόνιο.

Αν ο πρόεδρος της δεύτερης ισχυρότερης χώρας της Ευρωζώνης ανέκρουσε πρύμναν υιοθετώντας πλήρως την ατζέντα της οικονομικής πολιτικής των βορείων εταίρων, ποια ακριβώς θα ήταν η...
διαπραγματευτική ισχύς της μικρότερης και φτωχότερης χώρας της Ευρωζώνης;

Ποια θα ήταν η τύχη της Ελλάδας αν έριχνε στο τραπέζι την απειλή αποχώρησης από το ευρώ ή μονομερών κινήσεων;

Αποκομίζουν κάποιο συμπέρασμα όσοι περίμεναν πως η εκλογή Ολάντ θα άλλαζε τα δεδομένα της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη;

Αντιλαμβάνονται το ρίσκο που αναλάβαμε ως χώρα όσοι δημαγωγούσαν ανεύθυνα συμπαρασύροντας με «αντιμπεριαλιστικές» κορώνες και «αντικατοχικές» ιαχές πολλούς απ’ όσους αισθάνονταν προδομένοι και απεγνωσμένοι;

Οι συνέπειες

Στη Γαλλία, ήταν η περίοδος της κυβέρνησης των σοσιαλιστών που κατάφερε να εκτοξεύσει το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν στην πρώτη θέση των πολιτικών δυνάμεων.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη όμως φαίνεται να πηγάζει περισσότερο από την πίεση που δέχονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση…

Η κυβέρνηση Ολάντ μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ευρωεκλογών αποφάσισε να αλλάξει οικονομική πολιτική στα επόμενα χρόνια, να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες και τη φορολογία κατά 50 και 40 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Η αριστερή πτέρυγα της κυβέρνησης σοσιαλιστών αντέδρασε.

Οι συνέπειες της απώλειας της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών έπονται. Η Ελλάδα, αποτελεί την αιχμή του δόρατος αυτού του είδους της κρίσης (αποτελεί παράδειγμα) καθώς είναι η πρώτη που έχασε τον παραγωγικό ιστό της χάρη στο μικρό της μέγεθος που της επέτρεψε να «μεγαλουργήσει» με μικρές για τα μεγέθη της Ευρώπης επιδοτήσεις…

Η κρίση στη Γαλλία είναι απόρροια του γεγονότος πως το μεταπολεμικό μοντέλο της εθνικής οικονομίας έχει φτάσει στα όριά του. Οι πολυεθνικές (γαλλικής καταγωγής και άλλες) δεν βρίσκουν ανταγωνιστικό να διατηρήσουν τις παραγωγικές τους μονάδες στη Γαλλία και έχουν αρχίσει να τις μεταφέρουν ή σχεδιάζουν να το κάνουν…

Αυτή την κατάσταση η Ελλάδα την αντιμετώπισε τις δεκαετίες του ’80 και ’90 κυρίως.

Στη Γερμανία λόγω των βαρών της επανένωσης, το δίλημμα αυτό ετέθη προ δεκαπενταετίας και η απάντηση της κυβέρνησης Σρέντερ-Πρασίνων ήταν η ατζέντα 2010 που επανέφερε την οικονομία σε ισορροπία.

Οι απειλές και οι προτάσεις κρατικής αντιστάθμισης του ρίσκου του σκληρού αριστερού Μοντεμπούρ δεν κατάφεραν να αλλάξουν την τάση φυγής των επιχειρήσεων από τη Γαλλία. Στην Ελλάδα κάποιοι ονειρεύονται πως το κεφάλαιο θα υποτασσόταν εύκολα στις διαταγές των υπολειμμάτων της μεταπολίτευσης που αρέσκονται ακόμη να παίζουν τους κομισάριους.

Οι πιέσεις της παγκοσμιοποίησης φτάνουν με καθυστέρηση και στον πραγματικά μεγάλο ασθενή της Ευρώπης. Η Γαλλία δεν έχει κάνει μεταρρυθμίσεις τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα ο κρατικός τομέας να παραμένει δυσανάλογα μεγάλος και οι αμοιβές να απέχουν από τις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει η δυναμική της γαλλικής οικονομίας.

Η γαλλική οικονομία δεν έχει προσαρμοστεί στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και οι επιχειρήσεις της αντέχουν μόνο με μέτρα προστασίας. Με επιδοτήσεις δηλ. από τους φορολογούμενους και καταναλωτές σε βάρος του βιοτικού τους επιπέδου.

Η αποτυχία

Η αρχική πρόταση της κυβέρνησης Ολάντ, μόλις ήρθε στην εξουσία, ήταν να αυξήσει την φορολογία και να σταματήσει την φυγή επιχειρήσεων και προσώπων με απειλές. Η περίπτωση του ηθοποιού Ζεράρ Ντεπαρντιέ αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα για να καταλάβει ο μέσος αναγνώστης τι συνέβη. Ο Ντεπαρντιέ απέκτησε ρωσική ιθαγένεια και το γαλλικό δημόσιο ταμείο έχασε και τα έσοδα από την μικρότερη φορολογία που ελάμβανε μέχρι τότε.

Την εποχή της ελεύθερης επικοινωνίας και ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων και κεφαλαίων είναι δύσκολο να εμποδίσεις κάποιον να μεταφέρει την φορολογική του βάση εκεί που τον συμφέρει. Πόσο μάλλον αν αυτός έχει έσοδα από διάφορες πηγές εκτός συνόρων.

Η πολιτική αυτή ηττήθηκε και η κυβέρνηση Ολάντ έκανε στροφή στο ρεαλισμό. Η παραίτηση της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Βαλ λόγω της αριστερής παραφωνίας μερικών υπουργών πιστοποιεί την επιχειρούμενη στροφή της Γαλλίας.

Το «φάρμακο» της αριστεράς στην παρούσα κρίση του ανταγωνισμού από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες με τα φθηνότερα εργατικά, είναι η αύξηση των κρατικών δαπανών και της ζήτησης.

Είναι σαν κάποιος που έχει στην τράπεζα 100.000 ευρώ και έχει χάσει τη δουλειά του να υποχρεώνεται να αυξήσει τις δαπάνες και το ρυθμό μείωσης της κατάθεσης για να προκαλέσει ανάπτυξη μέσω της ζήτησης (να δημιουργήσει δηλαδή μια θέση εργασίας στην Κίνα ή το Βιετνάμ). Αν εξαντληθούν οι 100.000 ευρώ θα πρέπει να δανείζεται για να συνεχίσει σαν τη γάτα που βλέπει το αίμα της χάνεται και συνεχίζει να γλύφει ταχύτερα μια λίμα για να το ανακτήσει…

Είναι απλό τι πρέπει να συμβεί. Από οικονομική σκοπιά θα πρέπει ή να μειώσει τις μισθολογικές απαιτήσεις στα επίπεδα του Κινέζου που του «κλέβει» τη δουλειά ή να επινοήσει νέους τομείς και θέσεις εργασίας με υψηλή προστιθέμενη αξία που θα επιτρέψουν να εξάγει στην Κίνα τα ακριβότερα νέα προϊόντα για να εισάγει τα φθηνότερα που παλιότερα παρήγαγε ο ίδιος…

Η τρίτη απάντηση είναι να κλείσουμε τα σύνορα για εμπορεύματα, ανθρώπους και κεφάλαια και να ανταγωνιστούμε με τα όπλα για τις απαραίτητες πρώτες ύλες που υπάρχουν σε άλλα σημεία του πλανήτη.

Το προηγούμενο

Κατά την πρώτη παγκοσμιοποίηση στις αρχές του περασμένου αιώνα η απάντηση που δόθηκε ήταν η τρίτη. Δηλαδή, ο νομισματικός και εμπορικός ανταγωνισμός μεταξύ εθνικών οικονομιών. Το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος του ολοκληρωτισμού (φασισμός-κομμουνισμός) σε μια μερίδα του τότε ανεπτυγμένου κόσμου και εν συνεχεία οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι.

Η δημαγωγία…

Βέβαια το πρόβλημα του Ολάντ είναι πως εξελέγη με τη ρητή απόρριψη του γερμανικού μοντέλου της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της γερμανοποίησης της Ευρώπης, λόγω της ισχύος της γερμανικής οικονομίας.

Καθώς οι συνέπειες μιας αποχώρησης της Γαλλίας από το ευρώ και την ΕΕ θα ήταν συντριπτικές για όλους, η επιλογή που της απομένει για να εξισορροπήσει εντός ΕΕ την γερμανική ισχύ είναι η ενδυνάμωση της γαλλικής οικονομίας.

Όπερ, από την αύξηση των φόρων σύντομα θα περάσουμε στη μείωση αυτών…

Οι εξελίξεις στη Γαλλία δείχνουν την τάση που κυριαρχεί σ΄αυτή τη φάση στην Ευρώπη σε σχέση με το πρόβλημα της οικονομίας. Δείχνουν δηλαδή την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από την εγχώρια αριστερά που οραματιζόταν αναίτια μια Οκτωβριανή επανάσταση που θα έκανε την Ευρώπη «κόκκινη» και θα ξεκινούσε από τους αδύναμους κρίκους του νότου με καθοριστικό σημείο την μετάδοσή της στη Γαλλία, τον ισχυρότερο κρίκο του νότου.

Δυστυχώς όμως το εγχώριο πολιτικό προσωπικό παριστάνει πως δεν γνωρίζει γαλλικά για να πάρει το μάθημα…

capital