Το πολυσυζητημένο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος, καθώς και των υπολοίπων εθνών της Ευρώπης, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, πρωτίστως οφείλεται στην κρίσιμη επίδραση εξωτερικών παραγόντων που λειτουργώντας υπογείως, στρατολογούν σε θέσεις καθοριστικής ισχύος άτομα ειδικών αποστολών τα οποία επιλέγονται προκειμένου, λειτουργώντας πειθήνια για λογαριασμό των αφεντικών τους, να προλειάνουν το έδαφος για την επιβολή της πλήρους καταβαραθρώσεως και παρακμής (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, ηθικής κ.α.) των εθνικών κοινωνιών, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Με κατάλληλες προπαρασκευαστικές ενέργειες δημιουργούνται οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις ώστε μέσω του ιδίου του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος (στο πλαίσιο του οποίου ο πολύς κόσμος, αφελώς σκεπτόμενος και αυταπατώμενος, θεωρεί ότι μπορεί ο ίδιος να συμβάλλει αποφασιστικά στην λήψη αποφάσεων που αφορούν το κοινωνικό σύνολο) να καλλιεργείται σκόπιμη σύγχυση – προϊόν προπαγάνδας και ψεύδους, με θύμα τις άβουλες ψηφομάζες. Οι υποψήφιοι βουλευτές και εν συνεχεία εκλεγμένοι «εκπρόσωποι» του «λαού», αποτελούν αναμφισβήτητα την «ταφόπλακα» ολοκλήρου του Έθνους, αφού δεν αποτελούν παρά τα «πιόνια» που το οδηγούν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο (αναλόγως της θέσεως που κατέχουν), στην καταστροφή. Ως άλλοθι για τις αποφάσεις τους, χρησιμοποιούν το γνωστό απατηλό σύνθημα, σύμφωνα με το οποίο ό,τι κάνουν το κάνουν για να ικανοποιήσουν την «λαϊκή βούληση». Λέγοντας «λαϊκή βούληση», αναφερόμαστε σε ενός είδους γενικευμένη και ανεπεξέργαστη, αν και συχνά χειραγωγούμενη, επιθυμία την οποία εκδηλώνει ένα ακαθόριστο πλήθος, δίνοντας διά της ψήφου του την έγκριση ώστε ο εκάστοτε «ηγέτης» να διοικήσει όπως εκείνος θεωρεί σωστό, επί μία τετραετία. Το πλήθος είναι τόσο βέβαιο (ή νομίζει πως είναι) για την εκάστοτε απόφασή του, ώστε δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι κατά την χρονική διάρκεια ασκήσεως της κυβερνητικής εξουσίας, ουδέποτε καλείται να συμμετάσχει αμεσότερα στην λήψη των αποφάσεων, με δεδομένο μάλιστα ότι δεν διενεργούνται δημοψηφίσματα ούτε καν για θέματα υψίστης εθνικής σημασίας. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι η αντίληψή του πλήθους σχετικά με την ιδέα ασκήσεως της «δημοκρατικής» εξουσίας είναι εντελώς ασαφής και συγκεχυμένη – τίποτε περισσότερο από παραισθησιογόνο ή ίσως φετίχ προς κατανάλωση εκ μέρους των ηλιθίων.
Σήμερα, το οικονομικό πρόβλημα, το προερχόμενο από τον αλόγιστο υπερδανεισμό και την εξ αυτού συσσώρευση χρεών ασυλλήπτου μεγέθους, είναι ενιαίο για όλη σχεδόν την Ευρώπη. Παρά ταύτα ουδέποτε θεσπίζονται νομοθεσίες οι οποίες να προσβλέπουν στο κατά κάποιον τρόπο γενικό συμφέρον, το συμφέρον του συνόλου των Ευρωπαίων πολιτών. Δυστυχώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι θεσμοί και οι κανονισμοί έχουν θεσπιστεί από στρατευμένα όργανα που δέχονται εντολές όχι από κάποια απροσδιόριστη «δημοκρατική βούληση», όπως πιστεύουν οι αφελείς, αλλά από μια αφανή υπερεθνική «κλίκα», η οποία έχει σωρεύσει όλο το χρήμα, επιδιώκοντας παράλληλα να καταστρέψει οτιδήποτε παραμένει υγιές ή παραδοσιακό στη ζωή των Εθνών, αποτελώντας ως εξ αυτού εμπόδιο στην πραγματοποίηση των μεγαλεπήβολων όσο και υποχθόνιων σχεδίων της. Αυτή η συντονισμένη προσπάθεια καταστροφής των Εθνών και των ανθρώπων ξεχωριστά, προσδιορίζεται συχνά με τον όρο «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Το μέσον που χρησιμοποιείται για τον εξανδραποδισμό των εθνών είναι ως επί το πλείστον ο δανεισμός που οδηγεί στην υποχρέωση καταβολής πολύ μεγαλύτερων ποσών λόγω των υπέρογκων, σκανδαλωδών τόκων που προστίθενται στο αρχικό ποσό δανεισμού. Οι δυνάστες απαιτούν εν συνεχεία από την εκάστοτε κυβέρνηση την επιβολή δυσβάστακτων φόρων (π.χ. στην περίπτωση της Ελλάδος), πράγμα που μοιραία αποδέχεται μη έχοντας άλλη επιλογή δεδομένου ότι η ίδια δεν φρόντισε να δημιουργήσει ισχυρή εθνική οικονομία αλλά επέλεγε να καλύπτει τις υπέρογκες τεχνητές οικονομικές της ανάγκες μέσω υπερδανεισμού. Αποτέλεσμά είναι η εξαθλίωση των ανθρώπων που εμπιστεύτηκαν τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους ως «ηγέτες-μεσσίες» του τόπου, που έσπευδαν με ευκολία να ρίχνουν την ευθύνη στην κάθε φορά προηγούμενη κυβέρνηση, δίχως όμως επί της ουσίας να διαφοροποιούνται κατά τι στην άσκηση της πολιτικής. Ο λόγος ασφαλώς είναι ότι παραμένουν κοινά τα συμφέροντα, κοινοί και οι χρηματοδότες που κινούν αμφοτέρους.
Σύγχρονο σχετικό παράδειγμα αποτελεί το ίδρυμα Σόρος (του ομώνυμου ιδιοκτήτου που προέρχεται από τις τάξεις του γνωστού «περιουσίου λαού») με την ονομασία Open Society Foundation. Το ίδρυμα αυτό χρηματοδοτεί μεταξύ άλλων και διάφορα ελληνικά σχολεία με πετρέλαιο αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ασφαλώς έναντι αντιτίμου (τόκου). Πρόσφατα το συγκεκριμένο «φιλανθρωπικό» ίδρυμα ασχολήθηκε και με την ιατρική περίθαλψη, την εύρεση εργασίας ή και την νομική υποστήριξη σε λαθρομετανάστες που αφέθηκαν από τα κέντρα κρατήσεως με σκοπό βέβαια την «ένταξή» τους εντός ευρωπαϊκού χώρου! Η αυτή «φροντίδα» επιδίδεται επιπλέον και σε νέους εντόπιους επιχειρηματίες, προς έναρξη επιχειρήσεων μηδενικού κεφαλαίου, με σκοπό την εξάρτησή αυτών των νέων ανθρώπων από την μέγγενη του εντόκου δανεισμού και εν γένει του φαύλου κύκλου του τραπεζικού συστήματος. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους καθώς από τον Ιανουάριο του 2015, οπότε άνοιξε το Κέντρο Αλληλεγγύης στην Αθήνα, το έχουν επισκεφθεί 11.000 άνθρωποι, εκ των οποίων το 75% είναι λαθρομετανάστες, οι οποίοι αυξάνονται διαρκώς λόγω των απελευθερώσεων από τα κέντρα κρατήσεως!
Όπως χαρακτηριστικά είχε ομολογήσει ο γεννήτορας της δυναστείας Rothschild, Mayer Amschel Rothschild: «Δώσε μου τον έλεγχο ροής των χρημάτων ενός Έθνους και δεν με νοιάζει ποιός δημιουργεί τους νόμους του». Εντός ολίγων λέξεων περιγράφεται ξεκάθαρα και πέραν πάσης αμφιβολίας η οικονομική-πιστωτική διαδικασία υποδουλώσεως, αλλά και η επιτηδευμένη αδυναμία κινήσεων για την προάσπισή μίας ισχυρούς εθνικής οικονομίας. Κάτι που φαντάζει αδύνατο εντός του σημερινού καπιταλ-ληστρικού–τραπεζικού συστήματός που «απλώνεται» αναγκαστικά σε ολόκληρό τον ευρωπαϊκό κορμό και διαβάλλει ασταμάτητά τα Έθνη και τους Ευρωπαίους πολίτες σε όλα τα επίπεδα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου