Είναι οι υπόλοιποι κρατικοί λειτουργοί ψυχικά ήρεμοι;

Με αφορμή το πρόσφατο τραγικό περιστατικό του αστυνομικού φρουρού της Αμερικανικής Πρεσβείας, ο οποίος έπασχε ψυχικά, διατυπώθηκαν προτάσεις, για τακτικό ψυχιατρικό έλεγχο των Αστυνομικών.

Μήπως όμως το μέτρο αυτό, έπρεπε να ισχύει και για άλλους κρατικούς λειτουργούς;

Μπορεί να βεβαιώσει κάποιος, ότι, όλοι οι γιατροί όταν χειρουργούν είναι ψυχικά ήρεμοι;

Ότι, όλοι οι οδηγοί λεωφορείων, τραίνων, πλοίαρχοι, και πιλότοι που έχουν στην πλάτη τους την ευθύνη της ζωής δεκάδων επιβατών είναι ψυχικώς υγιείς;

Ότι, όλοι οι εκπαιδευτικοί εκτελούν το λειτούργημα τους, χωρίς ψυχολογικές εκτροπές, ιδιοτροπίες, εμμονές;

Ειδικότερα στη σημερινή εποχή δάσκαλοι όλων των βαθμίδων πρέπει κατ' αρχήν να έχουν «παιδαγωγική αγάπη» προς τους μαθητές διότι τότε αποτελούν πηγή έμπνευσης κερδίζουν τον σεβασμό και ανταμοίβονται με την εκτίμηση των παιδιών, γονέων και της κοινωνίας.

Όταν υπάρχουν καταστάσεις άγχους, στρες, απωθημένων και όταν ο εκπαιδευτικός, ενεργεί εγωιστικά και με προκατάληψη παρουσιάζονται θλιβερά φαινόμενα.

Για παράδειγμα:

Εκπαιδευτικός αρχίζει συζήτηση στην τάξη «για τα ποδοσφαιρικά» κι όταν παιδιά πουν κάτι αντίθετο, αντί για ήρεμο διάλογο, ακολουθεί η αυταρχική εντολή "πηγαίνετε έξω με απουσία"!

Το ίδιο γίνεται κι όταν μερικοί βλέπουν σε θρανίο, άλλο βιβλίο, εκτός του μαθήματος τους "τα παιδιά έξω και τα βιβλία πετάγονται από τα παράθυρα".

Ελάχιστοι ευτυχώς, όποιον δεν πάρουν με καλό μάτι "τον μαυρίζουν στην βαθμολογία"!

Αλήθεια αναρωτήθηκαν ποτέ, οι λίγοι ευτυχώς, εκπαιδευτικοί πού θα πάνε τα παιδιά, που στέλνουν έξω;

Θα μείνουν στην αυλή ή θα πάνε στην καφετέρια ή τα ηλεκτρονικά;

Ποιος είναι υποχρεωμένος να τα προσέχει;

Ποιος ευθύνεται αν πάθουν κάτι;

Λένε ότι τα παιδιά είναι ατίθασα, δεν προσέχουν, δεν σέβονται:

Μήπως η στάση τους αυτή οφείλεται και στη δική τους συμπεριφορά;

Εξάλλου η πλειονότητα των εκπαιδευτικών κερδίζει την εκτίμηση, το ενδιαφέρον και τον σεβασμό των ίδιων των παιδιών και δεν προσπαθεί να την επιβάλει με αγριάδες -ποινές και απειλές.

Παλαιότερα, οι εκπαιδευτικοί, ήταν μεν αυστηροί, αλλά ταυτόχρονα δίκαιοι και κυρίως ήταν πρώτα παιδαγωγοί. Έσκυβαν με αγάπη και ενδιαφέρον στα προβλήματα του κάθε παιδιού και τα βοηθούσαν να τα ξεπεράσουν. Ο εκπαιδευτικός ενσάρκωνε το ρόλο του αυστηρού πατέρα, του στοργικού αδελφού, του καλοπροαίρετου φίλου, που όλη του η δραστηριότητα ένα σκοπό υπηρετούσε, «το καλό των μαθητών».

Υπήρχαν και τότε «εκπαιδευτικοί εξαιρέσεις».

Μα οι οποίες ενέργειες τους δεν κατέληγαν σε παρενέργειες, διότι, τόσο οι Διευθυντές των Σχολείων, όσο και οι επιθεωρητές αγρυπνούσαν και παρενέβαιναν άμεσα και δραστικά.

Χ.Ι.