Δυο λαοί, δυο πολιτισμοί και πολλές εικόνες

Της Μαρίας Σεφέρου

Προσωπικά πιστεύω ότι ο πολιτισμός μιας χώρας δεν αποτιμάται μόνο με βάση τη διαφύλαξη και συντήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της, που κι εκεί εμείς οι Έλληνες χωλαίνουμε, ούτε με το αν λαβαίνει μέρος σε διαγωνισμούς όπως η Eurovision. Για μένα ο πολιτισμός ή η βαρβαρότητα μιας χώρας αντικατοπτρίζεται στην καθημερινότητα, στην εντιμότητα ή μη των ηγετών της, στις σχέσεις μεταξύ των πολιτών και στην ποιότητα ζωής που προσφέρει στους κατοίκους της. Αντικατοπτρίζεται στην καθαριότητα ή τη βρωμιά των πόλεών της, στις πλατείες με τα σιντριβάνια και τα λουλούδια τους ή την τσιμεντοποίησή τους (βλέπε εδώ κι εδώ), ακόμη και στα παγκάκια που προσφέρει στον αποσταμένο περπατητή. Με βάση όλα τα ανωτέρω και πολύ περισσότερα, απλή παρατήρηση κατατάσσει τους Έλληνες στην κατηγορία των βαρβάρων.

Ναι σήμερα είμαστε βάρβαροι, κύριε Κώστα Πλεύρη, και ποσώς μ’ ενδιαφέρει πόσο “ανώτερη” φυλή ήταν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, όπως ισχυρίζεστε… Ναι είμαστε απολίτιστοι κύριε Υπουργέ Πολιτισμού, κι αυτό δε θα το ακυρώσει ακόμη κι αν όλα τα κλεμμένα γλυπτά του Παρθενώνα επιστρέψουν στο Μουσείο της Ακρόπολης. ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΑΡΒΑΡΟΙ!!! Αντιληφθείτε το, κι αν έχει κανένας αρμόδιος τσίπα και φιλότιμο ας κάνει κάτι ριζοσπαστικό να βγούμε κάποτε από την απόλυτη βαρβαρότητα και να περάσουμε έστω στη σχετική.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, οι οποίες σημειωτέον δεν αντανακλούν το εις τη νιοστή βρώμικο και γκετοποιημένο ιστορικό κέντρο της Αθήνας – το οποίο δε μπορώ να επισκεφτώ και να φωτογραφίσω, επειδή χρειάζομαι άδεια από τον κ. Τσίπρα – αλλά έναν από τους πλουσιότερους δήμους της Αττικής, τη Γλυφάδα, πείθουν περί του λόγου μου το αληθές. Αυτές τις εικόνες βλέπουν οι τουρίστες και δεν ξαναπατάνε το πόδι τους στη χώρα μας. Έχουν άδικο; Μια φορά τους είναι αρκετή. Την επόμενη θα προτιμήσουν τη “φίλη” μας την Τουρκία, η οποία μας έχει βάλει τα γυαλιά και στο πολιτισμό. Αυτό διαπίστωσα στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Κωνσταντινούπολη και οι εικόνες που θα παραθέσω σε επόμενο άρθρο μου θα πείσουν ακόμη και τον πιο σκληροπυρηνικό εθνικιστή και "τουρκοφάγο".

Τις προάλλες μιλούσα μ’ έναν Έλληνα κάτοικο Γερμανίας και τον ρώτησα: «Πώς σας φαίνεται η Ελλάδα;» Η απάντησή του ήταν άμεση, μονολεκτική και αποστομωτική: «ΒΡΩΜΙΚΗ». Η έκφρασή του έδειχνε βαθιά απογοήτευση, ενώ εγώ δεν έβρισκα λόγια να μας δικαιολογήσω. Αυτοί είμαστε οι Έλληνες: βρωμιάρηδες! Κι επειδή η σοφή παροιμία λέει πως η πάστρα είναι η μισή αρχοντιά, η έλλειψή της, δηλαδή η βρωμιά τι είναι; Μα φυσικά βαρβαρότητα και καφρίλα.

Δείτε τώρα μερικά από τα ευρήματα και κράξτε τους πρώην, τους νυν και τους ερχόμενους καρεκλοκένταυρους στο Υπουργείο Πολιτισμού και όλους τους πολιτικάντηδες που έχουν το θράσος να αφορίζουν το 47,3% του εκλογικού σώματος που απείχαν στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, 2009. Κύριε Πάγκαλε, εσείς που αποκαλέσατε τους μη ψηφίσαντες, «άχρηστους», και δηλώσατε ότι δε μας θέλετε για ψηφοφόρους σας, χα, χα, χα («Ποιος σε φίλησε που σκουπίστηκες;» λέει η παροιμία), δε δικαιούστε να ομιλείτε. Μάλιστα, επί κυβερνήσεων του εκσυγχρονιστή (από την ανάποδη) Κώστα Σημίτη, έχετε διατελέσει κι εσείς Υπουργός Πολιτισμού και δεν είδα να ξεσηκώσετε καμιά πολιτιστική επανάσταση. Τώρα θα μου πεις το πρώτο βήμα προς μια πολιτιστική επανάσταση θα έπρεπε ν’ αρχίσει από τον εαυτό σας και το δραστικό περιορισμό των περιττών κιλών σας. Διάολε, ένας Υπουργός Πολιτισμού πρέπει να έχει και το ανάλογο στυλ. Νομίζω;

Σχετικά με τα τεκμήρια της νεοελληνικής βαρβαρότητας, που όπως προείπα είναι από τη Γλυφάδα και την πλατεία Κατράκη, να σημειώσω ότι δεν είχα πάει εκεί με πρόθεση να φωτογραφίσω, αλλά βρέθηκα στο πλαίσιο της επίσκεψής μου σε κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών για να μάθω περισσότερα για την απόσυρση του παλιού κλιματιστικού μου. Μου την έδωσε όμως καθώς είδα το εκλογικό περίπτερο του ψευτοπράσινου Γιώργου Παπανδρέου να μην έχει ακόμη ξηλωθεί, και κοίταξα στην τσάντα μου να δω αν είχα μαζί μου την ψηφιακή. Από κει και πέρα μου άνοιξε η όρεξη. Έκανα μια βόλτα στα πέριξ και απαθανάτισα τα τεκμήρια της καφρίλας μας, μερικά από τα οποία θα εκθέσω εδώ για να τρομάζουν οι μαμάδες τα μωρά τους, φοβερίζοντάς τα ότι θα τα πάνε βόλτα στη Γλυφάδα όταν δεν τρώνε το φαΐ τους.

Ήταν λίγο μετά τις 4 μ.μ., με τον υδράργυρο να έχει σκαρφαλώσει στους 37 βαθμούς C, όταν κάθισα σ’ ένα παγκάκι της Πλατείας Κατράκη για να πάρω μια ανάσα. Όμως, πετάχτηκα αυτόματα όρθια σα βολίδα διότι το μεταλλικό κάθισμα έκαιγε. Έψηνες ψωμί πάνω του! Σημειωτέον ότι σε κανένα από τα αντιοικολογικά αυτά παγκάκια δε φύτεψαν, δίπλα ή πίσω του, ένα δεντράκι ώστε να κάνει λίγη σκιά και να μην κινδυνεύει από ηλίαση ο αποσταμένος του οποίου ο πισινός και η πλάτη ίσως αντέξουν το καυτό σίδερο.

Ψιλά γράμματα αυτά για να τα έχουν προβλέψει οι αρχιτέκτονες του Δήμου Γλυφάδας προ έτους, όταν είχαν αποδυθεί μετά μανίας στην ανάπλαση επί τα χείρω (τσιμεντοποίηση) της κεντρικής πλατείας Γλυφάδας (ξαναδείτε παρακαλώ εδώ). Ο ήχος ενός συντριβανιού, που χαρίζει δροσιά και τέρπει την όραση και την ακοή του επισκέπτη σε όλες τις πλατείες πολιτισμένων χωρών, είναι ανύπαρκτος κι εδώ, κατά τα μοντέρνα αήθη κι έθιμα των αυτουργών των νεοπλασμάτων των ελληνικών πλατειών (ξαναδείτε και Μοναστηράκι εδώ).

Διότι όταν η παρακμή και ο εκφυλισμός ενός λαού είναι γενικευμένος, τότε αποτυπώνεται παντού, και πρώτα-πρώτα στο περιβάλλον και στην αρχιτεκτονική. Έχουμε και λέμε λοιπόν, κι όποιος αντέξει. Όποιος δεν αντέξει, ας εγκαταλείψει το Γιουνανιστάν πριν κλονιστεί σοβαρά η υγεία του, κι ας ζητήσει άσυλο στη… γείτονα Τουρκία!
(Παρακαλώ κάντε κλικ πάνω στις φωτογραφίες για να τις "απολαύσετε" σε μεγέθυνση.)
__________________________________________________________________________

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να διαφημίσει την Τουρκία αλλά να τονίσει τις διαφορές μεταξύ της γειτονικής χώρας και της Ελλάδας σε θέματα καθαριότητας, πράσινου και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ευελπιστώ ότι μια σύγκριση με τις Ελληνικές εικόνες ντροπής που παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου - και που αντικρίζετε όλοι καθημερινά - θα προβληματίσει και ίσως προκαλέσει ζήλεια που ενδεχομένως θα οδηγήσει σε μίμηση του ανώτερου. Βλέπετε, όταν ο άνθρωπος δεν εκδηλώνει αυθόρμητα την πηγαία αγάπη "του ωραίου, του μεγάλου, και τ' αληθινού" ώστε να δημιουργεί πολιτισμό χρησιμοποιώντας τη δική του έμπνευση και φαντασία, κι αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματική του φύση έχει ατροφήσει λόγω έλλειψης στερεάς πνευματικής τροφής και αυθεντικών προτύπων, ο μόνος τρόπος για να τον παρακινήσεις σε ανώτερες επιλογές είναι ν' απευθυνθείς στα ζωικά ένστικτα της ζήλειας και του μιμητισμού. Εκεί δυστυχώς φτάσαμε...

Εκείνο που μου προκάλεσε εντύπωση είναι ότι δεν έβλεπα ούτε ένα σκουπιδάκι στους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης, αλλά ούτε και στη Ραιδεστό όπου σταματήσαμε για μερικές ώρες - παραθέτω και φωτογραφίες - ενώ οι υπάλληλοι καθαριότητας και οι κηπουροί ήταν πανταχού παρόντες ανά πάσα στιγμή της ημέρας, ακόμη και τις καυτές μεταμεσημεριανές ώρες. Ψάξτε παρακαλώ κι εσείς στις φωτογραφίες που τυχαία τράβηξα, μερικές μάλιστα μέσα από το πούλμαν εν κινήσει, να δείτε αν θα βρείτε πουθενά σκουπίδια. Απίστευτο! Εξάλλου, τα τραμ της Πόλης ήταν απαστράπτοντα και τα παράθυρά τους δεν καλύπτονταν από αποκρουστικές διαφημίσεις επιχειρήσεων, όπως τόσο συχνά γίνεται με τα μεταφορικά μέσα στη χώρα μας - χώρα του ασύδοτου φιλελευθερισμού και της αισχροκέρδειας.

Έκπληξη μου προκάλεσε επίσης το γεγονός ότι δεν είδα πουθενά τοιχογραφική ρύπανση με σπρέι και μπογιές. Τα μνημεία τους, οι τοίχοι τους, οι κάδοι απορριμάτων, οι πινακίδες τους, τα παγκάκια, ήταν πεντακάθαρα, λες και δεν υπήρχαν εκεί οργισμένα νιάτα να θέλουν με αυτό τον τρόπο να ξεσπάσουν και να εκδικηθούν την εξουσία.
Κι όμως η Κωνσταντινούπολη είναι μια τεράστια πόλη με 15 εκατομμύρια κατοίκους! Εξάλλου, η Τουρκία των 70 εκατομμυρίων ψυχών δεν είναι πλούσια χώρα. Η ανεργία βρίσκεται στο 14-15%. Παρόλα αυτά οι απογοητευμένοι νέοι δε βρίσκουν ευχαρίστηση με το να ρυπαίνουν και να καταστρέφουν τη χώρα τους. Η όλη εικόνα που αντίκρισα με έπεισε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Τούρκοι αγαπούν την πατρίδα τους και τη φροντίζουν στοργικά. Και κέρδισαν το θαυμασμό και την εκτίμησή μου γι' αυτό - δηλαδή για το αυτονόητο που στην Ελλάδα είναι ακατανόητο...

Τα πανεπιστημιακά τους ιδρύματα είναι αξιοζήλευτα από άποψη συντήρησης κτιρίων, καθαριότητας, κήπων και τάξης. Σου εμπνέουν σεβασμό και θαυμασμό μόνο με το να τα ατενίζεις, αντίθετα με τα δικά μας (Πολυτεχνείο, Νομική, κλπ.) που προκαλούν ντροπή και απελπισία. Οι καταλήψεις είναι κάτι άγνωστο στα Τουρκικά πανεπιστήμια.
Άγνωστες είναι επίσης και οι εκτεταμένες πυρκαγιές του δασικού πλούτου της Τουρκίας. Γιατί άραγε; Δεν κάνει εκεί υπερβολική ζέστη το καλοκαίρι;
Δε φυσούν ποτέ ισχυροί άνεμοι; Μάλλον δε θα υπάρχουν οικοπεδοφάγοι-εμπρηστές για να τους ανοίγει η όρεξη...
Κατά την επιστροφή είχα την καλή τύχη να κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα του πούλμαν κι έτσι μπόρεσα να τραβήξω κάποια βιντεάκια με τις καταπράσινες πλευρικές διαμορφώσεις των πρανών στον αυτοκινητόδρομο Κωνσταντινούπολης-Ραιδεστού. Οι πληθωρικές ζώνες χιλιομέτρων με ολάνθιστες κόκκινες τριανταφυλλιές ήταν σκέτη μαγεία! Παραθέτω σχετικό βιντεάκι στο τέλος αυτού του εικονογραφημένου άρθρου, καθώς κι ένα άλλο που δείχνει πόσο καθαρή είναι η διαχωριστική νησίδα στον αυτοκινητόδρομο. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση!

Η πιο ευχάριστη έκπληξη, όμως, ήταν τα παγκάκια στην ακτή της νήσου Χάλκης. Τοποθετημένα σε απόσταση περίπου δύο μέτρων το ένα από το άλλο, έφεραν στην πίσω όψη της πλάτης τη φωτογραφία και το όνομα ενός Τούρκου ποιητή και μπροστά ήταν ανεξίτηλα γραμμένα αποσπάσματα από ποιήματά του. Δείτε πιο κάτω τη φωτογραφία με τους στίχους στο παγκάκι. Τί όμορφη ιδέα! Έτσι, όποιος καθόταν εκεί για να ξεκουραστεί, ατενίζοντας τη θάλασσα του Μαρμαρά, είχε την ευκαιρία να διαλογίζεται πάνω σε κάποιο ποίημα. Κανένας ιερόσυλος δεν είχε βρεθεί να μαυρίσει τους στίχους με σπρέι! Και κανένας βάνδαλος δεν είχε πασαλείψει τα πρόσωπα των ποιητών με μπογιές. Ήταν όλες ανέπαφες. Δυστυχώς είχα τον ήλιο κόντρα και οι φωτογραφίες που τράβηξα δε βγήκαν καλές για να τις παραθέσω εδώ.

Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα θα επιβίωναν έστω για μισή ώρα στίχοι ποιητών μας και διάσημων Ελλήνων φιλοσόφων χαραγμένοι σε παγκάκια, προτού καλυφθούν με σπρέι από οργισμένους νέους... Όχι βέβαια πως θα είχε κανένας Υπουργός Πολιτισμού τη διάθεση να μιμηθεί τους Τούρκους στο σημείο αυτό. Αν όμως κάποιος το τολμούσε, θα ξεσηκώνονταν όλοι οι ψευτοπροοδευτικοί να τον αποκαλέσουν εθνικιστή και ρατσιστή, ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι, και το ευγενές εγχείρημα θα σταματούσε εν τη γενέσει του. Γι αυτό μας αποκάλεσα βαρβάρους στο προηγούμενο άρθρο μου. Και γι' αυτό τούτη η χώρα έχει μόνο παρελθόν και όχι μέλλον. Διότι ντρέπεται για την ομορφιά και ανέχεται την ασχήμια... Διότι οι Έλληνες κλαψουρίζουν γι' αυτά που τους πήραν οι Τούρκοι ενώ καταστρέφουν και εγκαταλείπουν ό,τι τους έχει απομείνει.

Μήπως τελικά, εκτός από βάρβαροι, είμαστε όλοι σχιζοφρενείς; Τόσο εκείνοι που ρημάζουν και βιάζουν τούτη την πανέμορφη χώρα όσο κι εκείνοι που τους δικαιολογούν και τους ανέχονται;
http://seferou.blogspot.com/