Ο Ξύλινος πολιτικός λόγος…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Πώς να εκφραστεί η καρδιά; / Πώς να σε καταλάβει ένας άλλος;/ Θα καταλάβει γιατί ζεις; / Μια σκέψη που ειπώθηκε είναι ψέμα^. / ταράζοντας τις πηγές θα τις θολώσεις / γι’ αυτό πες και μείνε σιωπηλός.

(Φιόντρ Ιβάνοβιτς Τιούτσεφ – εις : Αντρέϊ Μπέλυ : Η Μαγεία των Λέξεων, σελ. 32, εκδ. Έρασμος, Αθήνα, 1988)

Ο ξύλινος λόγος επελαύνει ακάθεκτος. Τούτος ο λόγος, δεν είναι μονάχα ρηχός, μα και επίτηδες διφορούμενος. Δείχνει τάχατες σεβασμό προς την ουσία, την οποία όμως την ίδια στιγμή βιάζει.

Στη τηλεόραση, τούτη την ώρα, σε μια εκπομπή συζητάνε γενικότερα για σκάνδαλα που έχουν να κάνουν με λεηλασία δημόσιου χρήματος και δημόσιου πλούτου, ένας αμέτρητος πακτωλός χρημάτων διαθέσιμος προς τη διαπλοκή κι ένα μονίμως άδειο δημόσιο πουγκί σαν τύχει και το πράγμα έχει να κάνει με τίποτα «παροχές» προς τον πολύ λαό. Ένας κοπρίτης (ζητώ συγνώμη για τη λέξη, μα είμαι ενάντιος σε κάθε σαλονίστικο πολιτικό ψευτοκαθωσπρεπισμό –χρησιμοποίησα τη λέξη επίτηδες για να μου δοθεί ευκαιρία να αναφερθώ σύντομα παρακάτω σ’ αυτή τη «τάξη») εκφράζει την «αγωνία» του, μη τύχει και γίνουν τίποτα τέτοιες «λαϊκές παροχές», λες και τα δίνει απ’ το πουγκί του πατέρα και της μάνας του, ένας απ’ αυτούς...

Διαβάστε τη συνέχεια --->εδώ