"...Πέθαναν την περασμένη Παρασκευή ειρηνικά και υπό συνθήκες που οι ίδιοι επέλεξαν, με τη βοήθεια της ελβετικής οργάνωσης Dignitas στη Ζυρίχη..." αναφέρεται σε χθεσινή ανακοίνωση των δύο παιδιών τους. Γράφουν επίσης: "...Ο πατέρας μας, σχεδόν τυφλός και όλο και περισσότερο κουφός, είχε μια μακρά, πλούσια και διακεκριμένη καριέρα ως διευθυντής ορχήστρας. Και οι δύο είχαν πολύ γεμάτη ζωή. Θεωρούσαν ότι ήταν ιδιαίτερα τυχεροί που η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη απέναντί τους και ότι αντάμειψε τους κόπους τους και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο. Οι γονείς μας δεν είχαν θρησκευτικά πιστεύω και γι΄ αυτό δεν θα τελεστεί κηδεία..." Ο Ντάουνς γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ και άρχισε να μαθαίνει βιολί σε μικρή ηλικία. Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του, σταδιοδρόμησε στη μουσική. Η λαμπρή συνεργασία του, διάρκειας 50 ετών, με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου ξεκίνησε το 1952. Το 1953 άρχισε την καριέρα του ως μαέστρος, η οποία τελείωσε το 2005 στο "Κόβεντ Γκάρντεν" με δέκα παραστάσεις στο "Ριγκολέτο" του Βέρντι. Συνολικά διηύθυνε 49 όπερες και 950 παραστάσεις στη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, όπου συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους τραγουδιστές όπερας της γενιάς του. Συνεργάστηκε επίσης με την Οπερα της Αυστραλίας και τη Φιλαρμoνική Ορχήστρα του ΒΒC. Η σύζυγός του, Τζόαν Ντάουνς, ασχολούνταν με τον κλασικό χορό. Είχε ξεκινήσει την καλλιτεχνική της σταδιοδρομίαως χορεύτρια μπαλέτου και με το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε σε χορογράφο, ενώ εργάστηκε και ως τηλεοπτική παραγωγός.
Εζησαν μαζί ευτυχισμένοι μισόν αιώνα και τέσσερα χρόνια. Ετσι, αποφάσισαν να φύγουν μαζί από τον κόσμο. Ο διάσημος βρετανός μαέστρος Εντουαρντ Ντάουνς και η σύζυγός του Τζόαν τερμάτισαν οικειοθελώς και αξιοπρεπώς τη ζωή τους, χωρίς πόνο, στην κλινική υποβοηθούμενης αυτοκτονίας Dignitas στην Ελβετία. Εκείνος ήταν 85 ετών, εκείνη 74.
Δεν είναι απλα για μας μια ιστορια αγαπης.Είναι ο πολιτισμος (η συνεχεια του) που χασαμε οντες υπο την κατοχη των διπλα,είναι η αναγεννηση που ποτέ δεν γνωρισαν οι κοντινοί προγονοί μας ,οι κοσμοιστορικές εκείνες αλλαγες στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου δεν πέρασαν ομαλά στις δικές μας ,ο μεσαίωνας διαιωνίστικε στη χώρα μας ακόμη και πολύ αργότερα ,όταν τα ηνία της υπο-ανάπτυξης φρόντισε να τα πάρει για τα καλά η αριστερά ,είναι εκείνος ο ολέθριος και μοιραίος προσανατολισμός για τον πολιτισμό μας των ιερατείων (θημηθείτε το 'είναι θέλημα Θεού η πόλη να τουρκέψει') του τότε και του σήμερα, και εκείνος ο λαός με την πανέμορφη γλώσσα ,με τα σπουδαία επιτεύγματα στις επιστήμες ,με εκείνο το απαράμιλλο ελεύθερο πνεύμα ,αλλά και με την ηγεμονική αίσθηση της γεωπολιτικής του θέσης ,την αγάπη για την πατρίδα του,να είναι έρμαιο γκρουπούσκουλων,συντεχνιών , δειλών και πονηρών ανθρώπων ,και να αγωνίζεται όχι πια για την αξιοπρέπεια του ,αλλά για την ίδια την νομοτέλεια της φύσης ότι όσοι δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα σύγχρονα πράγματα είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αξίζαμε τέτοια τύχη.
ΙΙΤ