Επτωχεύσαμεν;

Τα πράγματα έγιναν δύσκολα...
Το κατάλαβα όταν είδα να έρχονται νέοι συγκάτοικοι κάτω από τη γέφυρα... Φτώχεια και του Θεού... Το κατάλαβα όταν είδα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια να λυγίζει μπροστά στους κάδους των σκουπιδιών... Στην αρχή η επαφή με τα σκουπίδια ήταν διστακτική... Διακριτική... Και σπάνια... Το έβλεπα... Το θυμάμαι...
Κουστουμαρισμένοι άνθρωποι άγγιζαν διερευνητικά τις σακούλες σκουπιδιών... Με μια αίσθηση φαινομενικής τάχα περιέργειας... Με το πέρασμα του χρόνου τα προσχήματα πέρασαν στην άκρη... Τώρα οι ίδιοι αυτοί και αξιοπρεπείς και νοικοκύρηδες και κουστουμαρισμένοι άνθρωποι, βουτάνε ολόκληροι μέσα στον κάδο... Ψάχνουν για κάτι χρήσιμο... Φαγώσιμο ή οικιακό καλούδι... Δεν τους νοιάζει πια το βλέμμα της λύπησης ή της αποδοκιμασίας...
Εικόνα φριχτής κατοχής ... Και δίπλα, στον άλλο κόσμο, η φωναχτή πρόκληση της αντίθεσης... Ούτε που το καταλάβαμε... Οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι... Και οι πλούσιοι πλουσιότεροι... Ωστόσο... Για φανταστείτε... Η πολλή φτώχεια και ο πολύς πλούτος στην ίδια κοινωνία... Απαραδεκτότατο... Είναι το πιο εκρηκτικό μείγμα συνύπαρξης εύφλεκτων υλικών μέσα στην ίδια κοινωνία... Μια θρυαλλίδα... Και πιάσαμε πάτο... Καταστροφή... Πτώχευση... Ανατριχίλα...
Πότε άρχισε αυτός ο κατήφορος; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Φταίνε οι κυβερνήσεις; Αν ναι, τότε γιατί εκλέγουμε πάντα τις ίδιες; Φταίνε οι συνδικαλιστές; Οι νοοτροπίες; Φταίμε εμείς; Χίλιοι μύριοι λόγοι...
Που δυστυχώς, μολονότι είναι αυτονόητοι λόγοι, ο κάθε ένας από μας τους βλέπει κοντόφθαλμα, κομματικά ή με βάση τα περιστασιακά προσωπικά ή συντεχνιακά συμφέροντα... Στην κυριολεξία... Αν είσαι ΚΚΕ σού φταίνε οι πλούσιοι... Αν είσαι αντιπολίτευση σου φταίνε οι κυβερνήσεις... Αν είσαι κυβέρνηση σου φταίει το λεγόμενο πολιτικό κόστος... Είναι αυτό που λέμε βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος... Και με τη δικαιολογία αυτή δεν κάνουμε απολύτως τίποτα... Χρόνια τώρα...
Tι είναι λοιπόν αυτά τα τρομακτικό ελλείμματα που όλοι καμώνονται ότι ήλθαν από το πουθενά... Οτι ήταν το αποτέλεσμα της κακής πολιτικής των τελευταίων κυβερνήσεων... Τρίχες κατσαρές... Είναι ένας λογαριασμός που χρόνια τώρα μένει απλήρωτος, γιατί όλες οι κυβερνήσεις δεν τολμούσαν να τον δείξουν στον λαό... Και αυτό γιατί ο λαός δεν ήθελε ούτε να τον δει ούτε να τον πληρώσει...
Απλά τον απέφευγε... Λες και κάποτε θα τον γλίτωνε...
Και δανειζόταν... Και ο λαός και το κράτος... Ο,τι έλειπε από τον οικογενειακό προϋπολογισμό το βρίσκαμε στα καταναλωτικά δάνεια των τραπεζών... Τα εορτοδάνεια... Τα μετοχοδάνεια... Τα σπουδαστοδάνεια... Ο,τι έλειπε από τα ασφαλιστικά ταμεία το βρίσκαμε από τον εθνικό δανεισμό... Τζάμπα χρήμα... Βαλε και τα σκάνδαλα που έριχναν λάδι στη φωτιά... Και η αβελτηρία των απερίσκεπτων γινόταν εύκολα δικαιολογία και πρόσχημα... Δικαιολογία για τον επιπόλαιο δανεισμό και πρόσχημα για τη φοροδιαφυγή...
Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, δηλαδή, αποκτήσαμε και το σπορ της φοροδιαφυγής... Και να 'τος ο κουραδόμαγκας Ελληνας: «Σιγά μην πληρώσω φόρους σ' αυτούς τους κλέφτες»... Δηλαδή το κράτος... Και ο κύκλος, πριν το καταλάβουμε, έγινε φαύλος... Τόσο φαύλος, μάλιστα, ώστε να αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας...

Μιας σχιζοφρένειας που οδηγεί σήμερα φασιστικές μειοψηφίες στο να εμποδίζουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στον διάλογο με την κυβέρνηση για την επίλυση του προβλήματος... Ή μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που συμμετέχει τώρα στον διάλογο με το «καλό» ΠΑΣΟΚ, αλλά πριν από λίγους μόνο μήνες αρνιόταν τον ίδιο ακριβώς διάλογο με την «κακιά» Ν.Δ...

Θυμάμαι εκείνο τον φουκαρά τον Γιαννίτση, υπουργό του Σημίτη... Είχε βάλει ειδικούς να του εισηγηθούν μέτρα για να αντιμετωπισθεί το ασφαλιστικό πρόβλημα... Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η εισήγηση των ειδικών, έπεσαν επάνω να τον φάνε... Να τον καταπιούν αμάσητο... Οι συνδικαλισταράδες αυτού του τόπου ξεσήκωσαν τους πάντες... Ευνοημένους και ριγμένους. .. Η τότε προσπάθεια πήγε στις καλένδες... Και ο λογαριασμός μεγάλωνε... Εάν τότε τον πληρώναμε, τώρα δεν θα είχαμε πρόβλημα... Οπως δεν θα είχαμε εάν δεχόμασταν ως κοινωνία και τις άλλες προσπάθειες που έγιναν σ' αυτή την κατεύθυνση και από τις επόμενες κυβερνήσεις... Κυβερνήσεις και πολιτικοί ηγέτες ευνουχισμένοι και κατουρημένοι μπροστά σ' αυτό που λέγεται πολιτικό κόστος... Αλλά έτσι είμαστε εμείς... Και οι πολιτικοί και οι πολίτες... Ανεύθυνοι εσαεί... Αθώοι πάντα... Κουτοπόνηροι ενίοτε... Ευκολόπιστοι παραδοσιακά... Και ηλίθιοι διαχρονικά...

Διότι όταν εν γνώσει σου μεταθέτεις ένα πρόβλημα νομίζοντας ότι έτσι θα το ξορκίσεις ή ότι αυτό θα λυθεί με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, τότε είσαι, όχι απλώς ηλίθιος πολίτης αλλά, ο ορισμός του ηλίθιου...
infognomonpolitics