Άκουσα χθες τον Αλέξη Τσίπρα, εξερχόμενο του Προεδρικού Μεγάρου όπου έλαβε χώρα το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, να ζητά την καθιέρωση της απλής αναλογικής δηλώνοντας :
"...Θωρούμε ότι πρέπει να πάμε σ’ ένα νόμο απλής και ανόθευτης αναλογικής και όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού..."
Το πρώτο μου ερώτημα έχει να κάνει με την πεποίθηση του αρχηγού του ΣΥΡΙZA ότι όλα τα υπόλοιπα είναι "εκ του πονηρού" αλλά δεν θα σταθώ εκεί.
Θα σταθώ στην ουσία του αιτήματος του το οποίο αποτελεί πάγιο και διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς.
Η απλή αναλογική είναι πράγματι το δικαιότερο εκλογικό σύστημα καθώς υπάρχει ακριβής αναλογία ψήφων και εδρών χωρίς πριμοδότηση του πρώτου κόμματος.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Το όριο της αυτοδυναμίας εκτοξεύεται στο 48-49% το οποίο και θα εξασφαλίσει στο πρώτο κόμμα το πολύ 151 έδρες. Οι περισσότεροι θυμάστε την ταραγμένη διετία 1989-90 και τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που χρειάστηκαν για να εκλεγεί τελικά με την βοήθεια του Κατσίκη η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αν λοιπόν διεξαχθούν αύριο στην Ελλάδα εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, κανένα κόμμα δεν θα καταφέρει να αγγίξει τα ποσοστά αυτά. Είναι εξάλλου γνωστό ότι η απλή αναλογική είναι το εκλογικό σύστημα εκείνο που επιτάσσει τις συνεργασίες μεταξύ των κομμάτων.
Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, η απλή αναλογική θα οδηγούσε το πολιτικό μας σύστημα σε ιδιότυπες παραμορφώσεις. Μια από αυτές ήταν η συγκυβέρνηση Αριστεράς-Δεξιάς το 1989 όπου βρέθηκε ο Φλωράκης στο ίδιο (κυβερνητικό) τραπέζι με τον Μητσοτάκη.
Πώς λοιπόν ζητάει η Αριστερά την καθιέρωση της απλής αναλογικής όταν αρνείται πεισματικά κάθε είδους συνεργασία;
Το μόνο που μπορεί να προσφέρει η καθιέρωση της απλής αναλογικής είναι η πλήρης αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος .
Καλό θα ήταν λοιπόν είτε η Αριστερά να αναθεωρήσει τις απόψεις της για τον εκλογικό νόμο είτε να αποκτήσει μια κουλτούρα συνεργασιών...
Παραπολιτικός
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου