Όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν μια σειρά στο Netflix, που θα έκανε ρεκόρ προβολών. Oχι μόνο όσα γίνονται εδώ και έναν χρόνο υπό την προεδρία Κασσελάκη, αλλά όσα έχουν γίνει την τελευταία δεκαπενταετία. Eνα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, με δεκάδες συνιστώσες και φράξιες, με τον τοξικό λαϊκισμό στο DNA του, χωρίς προτάσεις, αλλά με ψευδοαφηγήματα, χωρίς αρχή και τέλος, κατάφερε να εξαπατήσει τους πολίτες, να εκτιναχθεί από το 4% στο 36% και τώρα βρίσκεται στη διαδικασία επιστροφής του στο 4%.
Η άνοδος έγινε με χαμόγελα και ενθουσιασμό από τα κομματικά στελέχη. Επειδή, όμως, όσα έλεγαν συγκρούονταν με την πραγματικότητα, μόλις κάθισαν στις καρέκλες της εξουσίας άρχισαν τα ντράβαλα. Αν ζούσαμε σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού θα το διασκεδάζαμε. Τέτοια παρωδία δεν είχε ξαναγίνει, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκή χώρα, εδώ και δεκαετίες. Ο,τι πιο γραφικό ακούστηκε μέσα σε λίγους μήνες: Οτι το δημόσιο χρέος είναι… αέρας, ότι θα βάραγαν τα νταούλια και θα χόρευαν οι αγορές, ότι θα έσκιζαν τα Μνημόνια, ότι θα μοίραζαν χρήμα. Επειδή, όμως, ζούσαμε εδώ στην Ελλάδα, βιώσαμε τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Φτάσαμε μια ανάσα από το Grexit, στηθήκαμε στις ουρές των ΑΤΜ για είκοσι ευρώ, κινδυνεύσαμε να γίνουμε… Αργεντινή και να σπάμε τις βιτρίνες των σούπερ μάρκετ για τρόφιμα.
Και ξαφνικά, μετά την κωλοτούμπα, ο Αλέξης Τσίπρας και το συνονθύλευμα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. όχι μόνον έγιναν μνημονιακότεροι των μνημονιακών και κολλητάρια της Μέρκελ, αλλά κουνούσαν και επιδεικτικά το δάχτυλο κάθε φορά που ψήφιζαν νέα επώδυνα μέτρα. Κρατήθηκαν στο 31%, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα, το 2019. Μετά, όμως, απέδειξαν και στους πιο πιστούς σανοφάγους ότι δεν πήραν χαμπάρι γιατί έχασαν. Αντιθέτως, συνέχισαν να επιμένουν πως τα έκαναν όλα καλά και να ασκούν την ίδια αντιπολίτευση σαν να βρισκόμασταν στο 2012. Ε, ήρθε το 2023 και κατέρρευσαν στο 17%.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά από αυτή την κατάρρευση κάτι θα καταλάβαιναν. Οπως αποδείχθηκε, δεν πήραν χαμπάρι και πάλι. Εβγαλαν πρόεδρο τον Κασσελάκη, έχρισαν «αρχηγό» τον Πολάκη και συνέχισαν να λένε τα ίδια και τα ίδια: καταστροφολογία, τοξικός λαϊκισμός, αερολογίες. Τώρα παίζονται τα τελευταία επεισόδια της πολιτικής επιθεώρησης. Ολοι εναντίον όλων. Ο Κασσελάκης, ο Τσίπρας, ο Πολάκης. Ξοπίσω τους οι αυλικοί του καθενός. Εξαϋλώνονται. Ο τροχός γύρισε. Η επιστροφή στο 4% είναι αναπόφευκτη.
Τουλάχιστον, αποδεικνύεται πως υπάρχει πολιτική δικαιοσύνη. Ύστερα από τόσο πόνο που προσέφεραν στην κοινωνία, καταρρέουν προσφέροντας τόσο γέλιο, που ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος θα μπορούσε να παραγάγει. Μικρή σημασία έχει πια αν θα κρατήσουν το ίδιο όνομα ή θα το αλλάξουν, αν θα μείνει ο Κασσελάκης, αν θα βγει κάποιος άλλος πρόεδρος, αν θα διασπαστούν ή θα συνεχίσουν την ελεύθερη πτώση αγκαλιασμένοι όλοι μαζί έως το τέλος. Πάρτε ποπ κορν και απολαύστε το σίριαλ. Τέτοια κωμωδία ούτε έχουμε ξαναδεί και πιθανότατα ούτε πρόκειται να ξαναδούμε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου