Αρχίζω από το τέλος, δηλαδή από την απάντηση:
Όχι δεν είναι.!
Διότι, σε όλο τον κόσμο, δηλαδή στον δημοκρατικό κόσμο, τα πολιτικά κόμματα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:
Στα κόμματα εξουσίας και στα κόμματα διαμαρτυρίας. Εδώ, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, υπάρχουν τρεις κατηγορίες: ένα κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ, αρκετά κόμματα διαμαρτυρίας, από αυτά της Αριστεράς μέχρις εκείνα που προήλθαν από διάσπαση της κεντροδεξιάς, και μια τρίτη κατηγορία στην οποία ανήκει η Νέα Δημοκρατία:
Ένα κόμμα που όποτε παίρνει την εξουσία, δεν ξέρει τι να την κάνει και την παραδίδει όπως - όπως.
1.- Τι λένε οι αριθμοί
Η Ιστορία του ελληνικού δημόσιου βίου μετά το 1974 αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα αυτής της παραδοχής: Μέχρι το 1981, ακόμα και με τη στιβαρή παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η ΝΔ έχασε σε τρία χρόνια (1974- 1977) το 12% του εκλογικού σώματος (από 54% το 1974, στο 42% του 1977), κι άλλες 6 ποσοστιαίες μονάδες ως το 1981 (από 42% στο 36% το 1981).
Το 1990 επανήλθε στην διακυβέρνηση του τόπου με το επιβλητικό ποσοστό του 47% και μόλις τρία χρόνια αργότερα κατακρημνίστηκε χάνοντας τις εκλογές του 1993 με περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες και κάνοντας περίπου 11 χρόνια να ξανακερδίσει τις βουλευτικές εκλογές.
Το 2004 λοιπόν επανήλθε δόξη και τιμή, έχοντας συσσωρεύσει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο στο πρόσωπο του τότε προέδρου της, Κώστα Καραμανλή. Όσο το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε να ανακτήσει την πολιτική του ταυτότητα, η Νέα Δημοκρατία απολάμβανε μια -επίπλαστη, όπως αποδείχτηκε - πολιτική κυριαρχία. Μόλις όμως το ΠΑΣΟΚ έλυσε τα προβλήματά του, η Νέα Δημοκρατία άρχισε μια απίστευτη κατρακύλα στις προτιμήσεις των Ελλήνων πολιτών, και κάθε κίνησή της ή πρωτοβουλία της απλώς επέτεινε και έκανε ασταμάτητη τη φθορά της. Το αποτέλεσμα ήταν η υποχρεωτική, πέραν της θέλησής της, προσφυγή στις κάλπες του Οκτωβρίου 2009 και η συντριπτική της ήττα. Αυτή τη φορά, η παραμονή της στη διακυβέρνηση του τόπου κράτησε πεντέμιση χρόνια.
2.- Τι λέει η πολιτική πραγματικότητα
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι ποσοτικό, δηλαδή πόσα χρόνια ήταν η ΝΔ κυβέρνηση και πόσα το ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα είναι καθαρά ποιοτικό. Η Νέα Δημοκρατία -ας το πούμε καθαρά- δεν άσκησε ποτέ πραγματική εξουσία μετά από εκείνη τη μέρα του Μαϊου 1979, όταν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Γεώργιος Ράλλης υπέγραψαν στο Ζάππειο Μέγαρο τη Συμφωνία Ένταξης της Ελλάδας στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τότε, μόνο διακυβέρνηση διαχειριστικού χαρακτήρα ασκεί, όποτε κερδίζει τις εκλογές. Γι αυτό και οι ήττες της έρχονται γρήγορα και είναι συντριπτικές – τόσο το 1993, όσο και το 2009. Είναι οι κυβερνητικές της θητείες σύντομες και οι ήττες της συντριπτικές γιατί ΔΕΝ ΑΣΚΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, αλλά διαχειριστική διακυβέρνηση.
Στην περίοδο 1990- 1993 η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε με επιθετικό τρόπο να αλλάξει πολλά από τα κακώς κείμενα της οικονομίας και της κοινωνίας. Επιχείρησε να τιθασεύσει τον κομματικοποιημένο συνδικαλισμό. Να κάνει τις πρώτες απαραίτητες αποκρατικοποιήσεις. Να κτυπήσει τα μονοπώλια. Απέτυχε σε όλα κι έπεσε μέσα σε σφοδρή εσωπαραταξιακή σύγκρουση.
Στην περίοδο 2004- 2009 η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε και πάλι να ξεπεράσει τις παθογένειες κοινωνίας και οικονομίας, αυτή τη φορά με ήπιο τρόπο. Όμως, ούτε η ήπια προσαρμογή είχε αποτέλεσμα: Αρκούσαν οι πρώτες δονήσεις της διεθνούς κρίσης για να γίνει η δική μας οικονομία ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης, ενώ για αλλαγές στην κοινωνία, ούτε λόγος: Η Συνταγματική Αναθεώρηση βυθίστηκε στα ρηχά, η ενημέρωση ήταν και παρέμεινε στα χέρια της ποικιλώνυμης Αριστεράς, η δημόσια διοίκηση σχεδόν δεν αντελήφθη ότι το 2004 έγινε κυβερνητική αλλαγή, ίσως ακόμα και σήμερα θεωρεί -δικαίως- ότι το ΠΑΣΟΚ κυβερνά από το 1993 μέχρι σήμερα, αδιαλείπτως.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμμα εξουσίας, γιατί δεν θέλησε ποτέ να γίνει τέτοιο. Και ίσως ΑΥΤΗ είναι η πιο ισχυρή εντολή που δόθηκε στον Αντώνη Σαμαρά: Όχι απλά να ξανακάνει τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση, αυτό πια δεν λέει τίποτα στον απλό πολίτη.
Η εντολή είναι να αλλάξει το DNA αυτού του κόμματος, να το κάνει αληθινά κόμμα εξουσίας. Για να τα καταφέρει, ο νέος αρχηγός της ΝΔ χρειάζεται τη συμπαράσταση ολόκληρης της κοινωνίας, η μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας σε αληθινό κόμμα εξουσίας είναι ένα πολιτικό διακύβευμα που ξεπερνά το στενό πολιτικό χώρο της κεντροδεξιάς και αφορά ΚΑΘΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΠΟΛΙΤΗ ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις ή κοινωνικές προτεραιότητες. Για να τα καταφέρει, πρέπει κι ο ίδιος ο Σαμαράς να ξεπεράσει το "βαθύ κόμμα των loosers" που οδηγούν κάθε αρχηγό της, από τον Ράλλη ως τον Καραμανλή, στην αναπόφευκτη ήττα.
Η μετάλλαξη της ΝΔ σε αληθινό κόμμα εξουσίας είναι εθνική υπόθεση.-
Διαμαντής Α. Σεϊτανίδης
Το Κ.Κ.Ε., οι μυστικές συμφωνίες με την Αλβανία και οι Τσάμηδες
-
Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες και πολυσυζητημένες περιόδους της νεότερης
ελληνικής ιστορίας είναι αναμφίβολα τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
αλλά κα...
Τα πράγματα είναι όπως τα λέει ο Σειτανίδης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βασικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας μέχρι σήμερα ήταν ότι μετά τη μεταπολίτευση έχασε τον ιδεολογικό πόλεμο.
Αυτό ήταν φυσιολογικό έως και τα μέσα της δεκαετίας του 80, διότι την εποχή εκείνη κυριαρχούσαν οι Κευνσιανές προσεγγίσεις περί σοσιαλισμού και κρατισμού, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Μετά το 1985 όμως οι ανεπάρκειες του πολιτικού προσωπικού της Νέας Δημοκρατίας ήταν τόσο μεγάλες που χάθηκε η πρωτογενής ιδεολογία της δεξιάς.
Ο Μητσοτάκης προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Έβερτ και μετέπειτα ο Καραμανλής, γόνοι πολιτικών τζακιών και οι δύο, δεν είχαν την οξυδέρκεια να δούν το βάθος του προβλήματος.
Δεν άνοιξαν πραγματικά το κόμμα στην κοινωνία, δεν έβαλαν πρώτα την ιδεολογία και μετά όλα τα άλλα, με αποτέλεσμα να θεωρείται η Ν.Δ., σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, το κόμμα των πλουσίων και των ανάλγητων.
Σήμερα χρειάζεται ριζική ανανέωση και είναι καλύτερα να αργήσουμε λίγο αλλά ότι γίνει να γίνει σε στιβαρές βάσεις.
Πρώτα από όλα να τελειώνουμε με τις γνωστές αηδίες περί μεσαίου χώρου κλπ, όταν έχεις σαφή ιδεολογία την διακηρύσεις και έρχονται οι μεσαίοι μαζί σου, ΔΕΝ ΠΑΣ ΕΣΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, που δίνει μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη.
Δεύτερο, πρέπει να έλθουν νέοι πολιτικοί, κατά προτίμηση λαϊκοί άνθρωποι, που να έχουν την διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά.
Η δουλειά του νέου Προέδρου είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη, αλλά γι' αυτό τον εκλέξαμε.
Τον εκλέξαμε για να κάνει τομές, όχι συμβιβασμούς.
Καλά θα κάνει να σπάσει αυγά για να φτιάξει ομελέτα, αλλιώς θα πάει άκλαυτος σαν τον Κ.Κ.