Η Πανηπειρωτική κοιτάει ...πίσω.!

Επιστροφή στα… πέτρινα χρόνια

Του Χαράλαμπου Γαλιάνδρα Αρτινού...

Σαν το΄χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες!.. Αξεπέραστη η λαϊκή σοφία ξεσκέπασε για άλλη μια φορά αυτούς που ξύνουν πληγές. Γιατί τι άλλο από πληγές και οπισθοδρόμηση είναι η αναφορά στο παρελθόν και η επιστροφή σ΄αυτό, τη στιγμή που οφείλεις να δεις μπροστά και ν΄ατενίσεις το μέλλον με νέα μυαλά, νέες προοπτικές, ιδέες, οράματα κι ελπίδες.
Κι όμως, οι επικεφαλής των παρατάξεων που εκπροσωπούνταν έως τώρα στη διοίκηση της Πανηπειρωτικής Ελλάδας ξαναζωντάνεψαν το παρελθόν. Πρόσφατο μεν, ανάξιο αναφοράς δε. Η λέξη «πέτρινα χρόνια», που ανάγεται στην τριετή διοίκηση της Πανηπειρωτικής από τον κ. Γ. Ζώη και την παράταξή του, κυριάρχησε στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση της Συνομοσπονδίας της 28ης Μαρτίου, έγινε αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ των κ. Ζώη, Αλεξίου και της κ. Βάντας Κουτσοκώστα, απολυμένης από τον κ. Ζώη, θέμα το οποίο επανέφερε στην επικαιρότητα ο τελευταίος κατά την απολογιστική ομιλία του για τα πεπραγμένα της παράταξής του.
Ομιλία άστοχη πέρα ως πέρα, που εξέθεσε για άλλη μια φορά τον ίδιο και τα μέλη του συνδυασμού του, αφού μη έχοντας να κάνει καμία αναφορά στη συμμετοχή και το έργο της Πανηπειρωτικής την τελευταία τριετία, προσπάθησε να υπερασπιστεί το έργο που έγινε ή μάλλον δεν έγινε, κατά τη διάρκεια της θητείας του, γι΄ αυτό και για πρώτη φορά στην ιστορία της Πανηπειρωτικής καταψηφίστηκε ο διοικητικός και οικονομικός απολογισμός του. Τι το ήθελε και το σκάλιζε; Δεν γνώριζε πως όποιος σκαλίζει βγάζει τα μάτια του;
Για να λέμε όμως και του… στραβού το δίκιο, είχε εν μέρει δίκιο που αναφέρθηκε στα «πέτρινα χρόνια», αφού τον προκάλεσαν τόσο με τις ομιλίες τους, όσο και, κυριότερα, με τις διακηρύξεις τους τα άλλα δύο ψηφοδέλτια. Πράγμα απαράδεκτο, αφού το σωστό είναι να κοιτάμε μπροστά και να κοιτάμε τι κάνουμε εμείς και όχι τι αρνητικό έπραξαν οι άλλοι.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι όπως ο κ. Ζώης εξαπέλυσε μύδρους κατά της απερχόμενης διαπαραταξιακής διοίκησης, στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, στην απέλπιδα προσπάθειά του να δικαιολογήσει την αποχή της παράταξής του από την τωρινή εκλογική διαδικασία. Το ίδιο όμως μπορεί να ισχύει και για τους κατηγορούμενους, αφού και οι ίδιοι απείχαν προ εξαετίας από τις εκλογές, δίνοντας την ευκαιρία στον κ. Ζώη ν΄αναδειχθεί πρόεδρος της Πανηπειρωτικής ελέω αποχής Αλεξίου. Άρα για ό,τι κατηγορεί τον κ Αλεξίου, είναι και ο ίδιος κατηγορούμενος αντίστοιχα. Τι τελικά συμβαίνει; Είναι το ένα και το αυτό μεταξύ τους ή ο σημερινός απέχων εξαργυρώνει ανεξόφλητα γραμμάτια του παρελθόντος; Χαρακτηρισμός που δεν ανήκει στον γράφοντα, αλλά διατυπώθηκε από το συνδυασμό της Συσπείρωσης.
Όπως και να΄χει δεν μας ενδιαφέρει. Το σημαντικό είναι πως ο κ. Ζώης επικαλείται πως έμεινε απέξω προκειμένου ν΄αγωνιστεί για τη διόρθωση των κακώς κειμένων και πάνω απ΄όλα την τροποποίηση του καταστατικού, ώστε το ψηφοδέλτιο να είναι ενιαίο, δίνοντας τη δυνατότητα εκλογής των αξιότερων υποψηφίων απ΄όλες τις παρατάξεις. Ζητάει δηλαδή την καθιέρωση προεδροκεντρικού ψηφοδελτίου, με κατάργηση της απλής αναλογικής και την πολυσελλεκτική εκπροσώπηση όλων των τάσεων στην Πανηπειρωτική. Σεβαστό το αίτημα. Δεν μας εξήγησε όμως, όπως του επισημάνθηκε στη συνέλευση, γιατί δεν το έκανε ο ίδιος όταν είχε τη διοίκηση της Πανηπειρωτικής.
Και βέβαια ο κ. Ζώης δεν μας έπεισε πως δεν κατήλθε στις εκλογές προκειμένου ν΄αγωνιστεί για την τροποποίηση του καταστατικού, «αρνούμενος να συμπράξει στις αντιδεολογικές και αντιδημοκρατικές διαδικασίες, που μας οδηγούν στην οπισθοδρόμηση, στη στασιμότητα και στη διάρρηξη της ηπειρώτικης ομοψυχίας και ενότητας».
Αν η στάση του αυτή δεν οδηγεί στη διάρρηξη της ηπειρώτικης ομοψυχίας, που οδηγεί άραγε; Ο κ. Ζώης δεν είναι σίγουρα αφελής. Και θα γνωρίζει βεβαίως πως τα κάστρα στηρίζονται από μέσα, όπως από μέσα γίνονται οι αγώνες υπεράσπισης και εκδημοκρατισμού της όποιας διοίκησης. Μας το δίδαξε άλλωστε η πτώση του δικτάτορα Σαλαζάρ. Γνωρίζει επίσης πως τα κάστρα μπορεί να πέφτουν απέξω, εκεί όμως βρίσκονται οι εχθροί. Με ποιους τελικά συντάσσεται; Με τους εχθρούς ή με τους υπερασπιστές της Πανηπειρωτικής;
Καταληκτικά ποια θα έπρεπε να είναι η θέση του την υπέδειξαν μέλη της παράταξής του, οι οποίοι είτε τον απαρνήθηκαν, είτε συμπεριλήφθηκαν στα ψηφοδέλτια των δύο άλλων συνδυασμών, εγκαταλείποντας το καράβι που με καπετάνιο τον ίδιο οδηγήθηκε στις ξέρες ή, και γιατί όχι, αποδεικνύοντας στην πράξη πως είναι υπεράνω κομμάτων και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κοινό καλό όλων των Ηπειρωτών, μεγάλη μερίδα των οποίων άφησε με τη στάση του «ορφανή» ο κ. Ζώης.
Όσο για τον κύριο Αλεξίου, καλό είναι να μάθει, έστω και στη δύση του, πως ουδείς είναι στο απυρόβλητο της κριτικής. Ούτε βεβαίως ο υπογράφων, που ίσταται πάνω από ονόματα, παρατάξεις και ιδεολογίες, υπηρετώντας ανιδιοτελώς ότι έχει σχέση με την προβολή και την ανάδειξη της ηπειρώτικης ζωής και δημιουργίας.
Και βεβαίως να του υπενθυμίσω τα λόγια του στον απολογισμό και να συμφωνήσω μαζί του πως «χρέος όλων μας είναι να στηρίξουμε ηθικά και με κάθε τρόπο τις όποιες δραστηριότητες του κορυφαίου οργάνου της ηπειρώτικης αποδημίας». Διαφωνώ όμως για το «δεν έχουν θέση οι όποιες κριτικές και ιδιαίτερα πικρόχολα δημοσιεύματα που υπονομεύουν τις προσπάθειες της ΠΣΕ, μειώνοντας ταυτόχρονα και το κύρος της». Και τούτο γιατί δεν μπορούμε, ορισμένοι, να εθελοτυφλούμε και να μην αποκαλύπτουμε πράξεις ή παραλείψεις που… κρύβονται κάτω από το χαλί. Άλλωστε ο ίδιος στην ομιλία του παραδέχτηκε πως «όλοι πρέπει να συμβάλλουμε σε μια αποτελεσματικότερη πορεία προς την επίτευξη των στόχων μας και την ανύψωση του κύρους και της αξιοπιστίας της ΠΣΕ ευρύτερα». Γεγονός μεθερμηνευόμενο πως το κύρος και η αξιοπιστία της Πανηπειρωτικής έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα και βεβαίως δεν είναι υπεύθυνος ο υπογράφων. Και εφόσον δεν είναι, σίγουρα είναι κάποιοι άλλοι και βεβαίως μεταξύ αυτών και ο ίδιος ως ο μακροβιότερος πρόεδρος στο τιμόνι της Πανηπειρωτικής.
Όσο για το έργο μου προβολής των δραστηριοτήτων της Πανηπειρωτικής, το οποίο εσκεμμένως αποσιωπά και το οποίο ούτε καν επικαλούμαι, γιατί το θεωρώ υποχρέωση και καθήκον μου προς την ηπειρώτικη καταγωγή μου, τους γηγενείς πατριώτες και τους απανταχού απόδημους Ηπειρώτες, δεν επιθυμώ ουδέν εγκώμιο ή επιβράβευση. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι, πέραν του κ. Κώστα Κωνή, του οποίου και προσωπικά οφείλω πολλά και που του αξίζουν περισσότερα σύμφωνα με τα όσα του αποδόθηκαν εύσημα, όπως οι χορηγοί εκδηλώσεων, μεταξύ των οποίων η Γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη», τα Εκπαιδευτήρια Γείτονα, ο Βασίλης Παπαϊωάννου και τινές άλλοι που δεν συμπεριλαμβάνονται στην ομιλία του προέδρου, την οποία ναι μεν διάβασα, αλλά λόγοι ανώτερης ανάγκης δεν μου επέτρεψαν να ακούσω εξ ολοκλήρου δια ζώσης και γι΄ αυτό εκ των προτέρων αν λανθάνω ζητώ την κατανόησή του. Όπως επίσης δεν διάβασα δύο καλά λόγια για τον ακούραστο εθελοντή, ανιδιοτελή και καθημερινά μοχθούντα, κ. Κώστα Μπατσή, ψυχή του γραφείου Τύπου και της γραμματείας της Συνομοσπονδίας μας.
Τέλος δεν άκουσα ποτέ έναν καλό λόγο για τη σημαντική προσφορά της Συσπείρωσης στο συνολικό έργο της Πανηπειρωτικής, ο κύριος όγκος του οποίου ανήκει σ΄αυτήν είτε ως εισηγήτριας είτε ως διοργανώτριας. Αντιθέτως άκουσα λόγια απαξιωτικά και λόγια οικειοποίησης της προσφοράς της από μέλη της παράταξης της ΠΕΑΚ.
Όλα τα επισημαινόμενα με το χέρι στην καρδιά και τη σκέψη σε απόδημους και γηγενείς Ηπειρώτες. Και μακριά από μένα βδελυρές σκέψεις. Και με. καταληκτική υπόμνηση: πως ουδείς μπορεί να πάει μπροστά κοιτάζοντας πίσω. Και βεβαίως θα πρέπει όλοι να γνωρίζουμε πότε πρέπει να αποχωρούμε και να μην περιμένουμε να μας πάρουν… σηκωτούς.