Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Απένταροι, χρεωμένοι και… δαρμένοι

Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας αντί να λυθεί, θα επιδεινωθεί. Κι αυτά που διατείνονται τα φερέφωνα του κυβερνώντος κόμματος περί «ανάσας» από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και το Δ.Ν.Τ. απευθύνονται σε μη νοήμονα όντα.
Ποια ανάσα; Εδώ μας κόβεται η ανάσα!
Διότι κι αν υποτεθεί ότι θα βρούμε πηγές για να καλύψουμε τα 50 δισεκατομμύρια Ευρώ εφέτος που χρειαζόμαστε ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΚΟΥΣ στα 300 δισεκατομμύρια που χρωστάμε, του χρόνου τι θα γίνει;
Και τον παραπάνω χρόνο τι θα …απογίνει;
Αφήστε που η υπαγωγή μας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Στήριξης και το Δ.Ν.Τ. σημαίνει την πλήρη εξουθένωσί μας, είτε στα καθημερινά οικονομικά μας προβλήματα, είτε στα όποια μισθολογικά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα.
Χώρια η ανεργία.
Χώρια η κοινωνική αναταραχή που δεν θα αφήσει, ούτε κατά διάνοιαν, να υπάρξει ανάκαμψις στην αγορά και γενικότερα στην ανάπτυξι.
Απένταροι, χρεωμένοι και… δαρμένοι, δηλαδή!
Αφήστε που θα μας έχουν του χεριού τους, οριστικά πλέον, οι «όποιοι» ενδιαφερόμενοι επί παντός του επιστητού!..
Εννοούμε πως ό,τι επιθυμούν, σχετικά με το «Μακεδονικό», το Αιγαίο, την Θράκη, την Ηπειρο, την Κρήτη και το Κυπριακό, αυτό θα μας επιβάλλουν.
Διότι, εφ’ όσον χρωστάς, μαθηματικώς βέβαιον είναι ότι θα σκύβεις το κεφάλι στον Αφέντη. Δηλαδή τον δανειστή. Ο,τι κι αν σου ζητήσει, θα το πράξεις. Η Αλήθεια να λέγεται. Οσο πικρή κι αν είναι.
Και το κωμικοτραγικό της υποθέσεως είναι ότι στα μάτια των βλακών – δηλαδή των περισσοτέρων πολιτών αυτού του δύσμοιρου τόπου – ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ήδη φαντάζει ως εθνικός ευεργέτης. Ηρωας παιδί μου. Διότι (λένε) κοίτα βρε παιδί μου πώς τα κατάφερε το «παιντί»! Τι μαεστρία, τι γνώσεις, τι έξυπνα που τα κατάφερε στην Ευρώπη.
Στο πι και φι τα κατάφερε το παληκάρι.
Και ο κ. Παπανδρέου – δοθείσης της ευκαιρίας – δρομολόγησε και τις αποφάσεις του για το Μεταναστευτικό, την διάσπασι της Ελλάδας σε καντόνια (σχέδιο «Καλλικράτης» δηλαδή… «Καλιγούλας» όπως ευφυέστατα η κα Παπαρήγα βάπτισε τον «Καλλικράτη»), και άλλα τινά. Πού να τολμήσει, τώρα, να αντιπαρατεθεί μαζί του ο οποιοσδήποτε κλάδος, το οποιοδήποτε συνδικάτο.
Εδώ μας έσωσε από τον Καιάδα ο άνθρωπος κι εμείς να τον στεναχωρήσουμε;
Επιμύθιον: Και μέχρι τον λαιμό χρεωθήκαμε και (σε λίγο) θα καταλάβουμε τι κακό μας περιμένει και στις εθνικές υποθέσεις μας.
Σε ό,τι δε αφορά τα «κεκτημένα» μας στην Εργασία, το Ασφαλιστικό και τα λοιπά, μην φαντασθείτε ότι, επειδή δανειστήκαμε, δεν θα προχωρήσει η ΣΦΑΓΗ μας.
Θα δείτε!…
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

1 comments:

  1. Κώστας Βάρναλης: Οι Μοιραίοι

    Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
    μες σε καπνούς και σε βρισιές
    (απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
    όλ'η παρέα πίναμ' εψες'
    εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
    να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

    Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
    και κάπου εφτυούσε καταγής.
    Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
    το βάσανο είναι της ζωής!
    Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
    άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

    Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
    και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
    Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
    γαρούφαλα του δειλινού,
    λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
    χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

    Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
    παράλυτος, ίδιο στοιχειό'
    τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
    στο σπίτι λιώνει από χτικιό'
    στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
    κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

    - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
    - Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
    - Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
    - Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
    Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
    δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

    Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
    πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
    Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
    όπου μας εύρει μας πατεί.
    Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
    προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή