Οι ντροπαλοί φίλοι της τρομοκρατίας και οι ...κατσαρόλες τους.!

Από τον Ιάσωνα...

.

Διαβασα το κηρυγμα του καφενειου των ντροπαλων φιλων της τρομοκρατιας...
Των ανθρωπων που εξαπατουν με δηθεν προοδευτικες και δημοκρατικες αποψεις εκμεταλλευομενοι σχηματα και ενδυματα που όμως τα διαπομπευουν.
Σ ενα από αυτά τα καφενεια επαναλαμβανεται το ανηθικο παραμορφωτικο καθοδηγητικο και παραπειστικο κηρυγμα περι ...καλων και κακων τρομοκρατων.!
Ο κακος τρομοκρατης είναι παντα το κρατος και ο,τι το εκφραζει. Απο τους δικαστες, τους καταξιωμενους δημιουργικους ανθρωπους, τους επιτυχημενους. Αοριστα και γενικα συλληβδην ολοι αυτοι εξισωνονται προς τους απατεωνες, τους εγκληματιες τους εκμεταλλευτες…
Από την άλλη υπαρχουν οι καλοι τρομοκρατες. Οι ..."χλωροι οι ξηροι" και τα νεα φυντανακια που μισουν την ελευθερια, δολοφονουν οποιον εχει διαφορετικη αποψι και με τους λογους τους ή με την υπαταξι τους ειναι εμποδιο, ολους δηλαδη που δεν εχουν μιασθη νοητικα και η κρισι τους λειτουργει χωρις δογματικες αγκυλωσεις και ψυχωτικη εμμονη.
Οι ..."καλοκαγαθοι" αυτοι ηθικοι υποστηρικτες της καλης και κακης τρομοκρατιας εν γενει συγγενευουν και με ένα "ρασοφορο" επιλεκτικης αγαπης όταν προκειται για τους τρομοκρατες, τους βομβιστες, τους αναρχικους, και ενα ακατασχετο οχετο μισους όταν προκειται για τα θυματα τους...

Αστυνομικους, πολιτες, ιδεολογους της αλλης αποψεως..
Ετσι στο "θρησκευτικο" νέο-χριστιανικο κυρυγμα που χωρεσε σε μια κατσαρολα, ουδεμια αναφορα γινεται στα εργα και τις πραξεις των συλληφθεντων, τα θυματα των, τις αποδεδειγμενες προθεσεις τους...

Την προηγουμενη αδιασειστη ομολογια του "καλου" τρομοκρατη ότι "μετανιωνει για τα λαθη του που ηταν δυο".
Ένα ότι δεν συναρμολογησε σωστα την βομβα ώστε να σκαση. (όπως ας πουμε στην πριπτωσι του αφγανου).
Και δευτερο γιατι αφησε τα αποτυπωματα του πανω σ’ αυτην.
Ταυτοχρονως στην κατσασρολα τους μαγειρευται , "σοταρεται" η συμπαθεια για τους καλους τρομοκρατες που δηθεν παλευουν κατά της αδικιας..
Διαβαζω από το ...νεοχριστιανικο κυρηγμα.!
"Κι όσοι τολμήσουν να μιλήσουν και να παλέψουν για τη δικαιοσύνη, το καλύτερο, που έχουν να κερδίσουν είναι οι διωγμοί και οι κατατρεγμοί."
Δεν είναι φανταστικο!! Οι βομβες που σκανε και δεν σκανε ειναι παλη για την διακιοσυνη!!!
____________
Θεωρουσα ότι οι ιερεις, όπως καποτε στις μερες μας, θα επρεπε μαλλον να εξομολογουν και να συμβουλευουν να νουθετουν χαμενες προσωπικοτητες όπως οι εν προκειμενω αξιοκατακριτοι εγκληματιες τρομοκτρατες παρα να εξαπατουν τους ηθικους ανθρωπους και απειρους νεους εκμεταλλευομενοι τα ρασα που απλως φερουν..
Θ α επαναλαβω ότι διαβαζοντας αυτό και αλλα παρομοια "καλα κηρυγματα" θυμαμαι τους Δαιμονισμενους του Φ. Nτοστογιέφσκι που με αφορμη μια δολοφονία το 1869 ενός σπουδαστή-μέλους ενός τρομοκρατικού πυρήνα με την καθοδήγηση του Nετσάγιεφ να πλέξει ένα μύθο που έμελλε να γίνει μια τρομερή πραγματικότητα.

O ήρωας (τρομοκράτης) του έργου του Nτοστογιέφσκι λέγεται Bερχοβένσκι.

Σύμφωνα μ’ αυτόν, οι τρομοκράτες βρίσκουν στην πορεία της δράσης τους πλήθος απρόσμενους -εκ πρώτης όψεως- συμμάχους:

Διαβαστε πως: "- Aκούστε, στην αρχή θα ξαμολήσουμε φασαρίες, - βιαζόταν τρομερά ο Bερχοβένσκι, αρπάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι τον Σταυρόγκιν απ΄ τ’αριστερό μανίκι.

- Σας το’χω ξαναπεί, θα τρυπώσουμε μέσα για μέσα στο λαό. Tο ξέρετε πως από τώρα κιόλας είμαστε τρομερά δυνατοί! Δικοί μας δεν είναι μονάχα κείνοι που σφάζουν και καίνε, ούτε κείνοι που πυροβολούν όπου τους καπνίσει ή εκείνοι που δαγκώνουν. Kάτι τέτοιοι μας είναι εμπόδιο και τίποτ’ άλλο. Eγώ δεν ανέχομαι τίποτα χωρίς πειθαρχία. Γιατί εγώ είμαι απατεώνας, δεν είμαι σοσιαλιστής, χα-χα-χα! Aκούστε, τους έχω κιόλας μετρήσει: ο δάσκαλος που περιγελάει μαζί με τα παιδιά το Θεό τους και το λίκνο τους, είναι κιόλας δικός μας. O δικηγόρος που υπερασπίζεται τον μορφωμένο δολοφόνο λέγοντας πως είναι πιο ανεπτυγμένος απ’ τα θύματά του και πως δεν είχε άλλο τρόπο ν΄αποκτήσει λεφτά παρά σκοτώνοντας, είναι κιόλας δικός μας. (...) Oι ένορκοι που αθωώνουν τους δολοφόνους, είναι δικοί μας. O εισαγγελέας που τρέμει στη δίκη μη τυχόν και δεν φανεί αρκετά προοδευτικός, είναι δικός μας, δικός μας.Oι διοικητικοί υπάλληλοι, οι λογοτέχνες, ω, είναι πολλοί οι δικοί μας, πάρα πολλοί, κι ούτε οι ίδιοι δεν το ξέρουν".
Κι αυτοι το ιδιο ανοστο και βλαβερο φαγητο μαγειρευουν στην πολυκαιρισμενη βρωμερη κατσαρολα τους...