Ο άκρως... ταλαντούχος εξουσιομανής, ο οποίος αναρριχήθηκε στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας της χώρας μας ψευδόμενος ασυστόλως και υποσχόμενος άφθονες παροχές –«υπάρχουν λεφτά, υπάρχουν λεφτά»!–, αφού σπατάλησε πολυτιμότατο χρόνο αυτοσχεδιάζοντας ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ, οδήγησε ανερυθρίαστα την Ελλάδα και τους Έλληνες στις δαγκάνες του ΔΝΤ και μιας ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗΣ πλέον Ευρώπης που θα στέρξει να... βοηθήσει, εξασφαλίζοντας ΚΕΡΔΗ για τις χώρες που θα μας δανείσουν! (Αφήνω ότι, πλην του κέρδους, είναι και ο φόβος των ευρωπαίων... ευεργετών μήπως τεθεί σε λειτουργία το περιλάλητο «ντόμινο»... Βλέπεις, οι τελευταίες πληροφορίες για τα προβλήματα που μαστίζουν ΔΟΜΙΚΑ την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, όπως άλλωστε και τη Μεγάλη Βρετανία, μη εξαιρουμένης μάλιστα και της Γαλλίας, τους κατατρομάζουν).
Ο περιώνυμος «μηχανισμός στήριξης» θα ενεργοποιηθεί, παρά τα αντικρουόμενα δημοσιεύματα και τις σιβυλλικές δηλώσεις.
Το φλέγον ερώτημα είναι το τίμημα.
Γνωρίζουμε ότι θα είναι ΕΠΑΧΘΕΣΤΑΤΟ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟ. Γνωρίζουμε επίσης ότι πρωταγωνιστικό ρόλο θα διαδραματίσει το ΔΝΤ. Ένας απηνής κέρβερος ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΘΑ ΤΕΛΟΥΜΕ. Μια δικτατορία που μας τη φόρτωσε ως ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΥΠΑΙΤΙΟΣ ο υπό εθελουσία κατοχή πρωθυπουργεύων. Το... λαμπερό αστέρι που μας οδηγεί στη γη της επαγγελίας, όπως τον εκθειάζουν με ανάλογες διατυπώσεις οι βαλτοί και οι τσανακογλείφτες. (Ένας από τους ομιλήσαντες βουλευτές κατά τη σύνοδο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, ονόματι Γ. Διαμαντίδης, φέρεται ειπών: «Εάν δεν είχαμε Παπανδρέου, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε»!
Να τον «εφεύρουμε» είπε, λες και επρόκειτο για... μηχάνημα, αντί για το ορθόν: να τον επινοήσουμε).
Ο υπάρχων Παπανδρέου (και, ως εκ τούτου, μη επινοηθείς) εξακολουθεί να απεκδύεται ΟΛΩΝ των ευθυνών του και να αποδίδει ακούραστα ΤΑ ΠΑΝΤΑ στον Κ. Καραμανλή, ακόμα και το 12,7% που έγινε 13,6%, ενώ εκείνος ήταν από τις 4 Οκτωβρίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 2009 ήταν πρωθυπουργός! Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι, όταν παρέλαβε την εξουσία, τα spreads ήταν ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ 135 μονάδες βάσης –έγκλημα και αυτό του Κ. Καραμανλή;– ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕ. Τέτοια και τόση η ικανότητά του να επωφεληθεί από μια ευνοϊκότατη συγκυρία. Από διορατικότητα για το τι θα συνέβαινε ύστερα από έξι και κάτι μήνες, άλλο τίποτα!
Και του φταίνε τώρα οι τοκογλυφικές αγορές και όχι η κακουργηματική του απραξία...
Ο τύποις πλέον πρωθυπουργός πιστεύει αφελώς ότι θα του λύσει όλα τα προβλήματα ο «μηχανισμός στήριξης», δηλαδή, για να μη γελιόμαστε, το ΔΝΤ που θα γονατίσει και θα εξοντώσει τουλάχιστον τα δύο τρίτα των Ελλήνων. Το αστείο και λίαν θλιβερό είναι ότι εξακολουθεί να ρητορεύει ακατάπαυστα σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα! Μιλάει για «μεγάλες ανατροπές», «μεγάλα άλματα», «αρχιτεκτονική» και... «ταχύτητα»!
Προσθέτω το λεχθέν εκ μέρους του ότι «πρώτη προτεραιότητα του προοδευτικού κινήματος είναι ο πολίτης»! Μάλιστα, ο... πολίτης. Πρόκειται για τον κολοφώνα της υποκρισίας. Η αλήθεια είναι το ακριβώς αντίθετο: Πρώτη προτεραιότητα του (μη τσανακογλείφτη και μη θιγόμενου οικονομικά) πολίτη είναι να τον αναθεματίζει, να τον καταριέται και να τον βδελύσσεται για την... προσφορά του προς αυτόν. Η τέλεια... αμοιβαιότητα αισθημάτων.
Ο Γ. Παπανδρέου διέπεται από σύμπλεγμα ανωτερότητας. Ναι, ανωτερότητας. Και μάλιστα με δεκανίκια τον παππού και τον πατέρα του. (Οι ταλανιζόμενοι από συμπλέγματα κατωτερότητας φροντίζουν στις πλείστες των περιπτώσεων να γίνονται καλύτεροι.) Γι’ αυτό και συμπεριφέρεται ως Μέγας Ναπολέων. Τι άλλο δηλοί η... εξομολόγηση στους βουλευτές του ότι «ένιωσε τη μοναξιά της εξουσίας»; Και το δηλοί απερίφραστα, αφού εννοεί ότι ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. Τους συνεργάτες του, ακόμα και τους πιο έμπιστους, τους θεωρεί υποπόδια των ποδών του.
Επισήμανα ήδη ότι το σύμπλεγμα ανωτερότητας του Γ. Παπανδρέου αντλείται από τα δεκανίκια του παππού και του πατέρα του.
Όμως οι σχέσεις των τριών Παπανδρέου ανά δύο, δεν υπήρξαν πάντοτε αγαστές και ανέφελες. Θυμίζω ότι σε προ δεκατιών εβδομαδιαίο άρθρο μου στην «Ελευθεροτυπία» είχα αποκαλέσει τον Ανδρέα «πατροκτόνο», όταν ο Γεώργιος είχε συνάψει μυστική συμφωνία με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και είχε στηριχθεί τότε η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, γεγονός που είχε καταδικάσει σφοδρότατα ο Ανδρέας. (Εγώ, βέβαια, είχα ταχθεί εκείνη την εποχή υπέρ του «πατροκτόνου», ενώ τον χαρακτηρισμό αυτόν τον είχαν αναμηρυκάσει κατά καιρούς πολλοί.) Σήμερα ο Γιώργος, με την πολιτική της νεωτερικότητας που έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει αδέξια και προκλητικά, αλλά κυρίως με την ουσιαστικά άνευ όρων παράδοσή του στο ΔΝΤ (που χαντακώνει την Ελλάδα και τους Έλληνες) έχει μετατραπεί κι αυτός σε «πατροκτόνο» και μάλιστα χρόνια μετά τον θάνατο του Ανδρέα. Σκότωσε, δηλαδή, τον ήδη πεθαμένο πατέρα του, ο οποίος, εάν ζούσε, θα τον αποκήρυσσε, όπως μπορούν να υποθέσουν βάσιμα όσοι γνώριζαν την ψυχοδομή και την εκρηκτικότητα καίριων αποφάσεών του.
Οι ψυχαναλυτικού τύπου βυθομετρήσεις αμφισβητούνται σχεδόν πάντοτε, είναι όμως τουλάχιστον ενδεικτικές τάσεων, προθέσεων και συμπεριφορών. Κάτι που ενδιαφέρει απόλυτα όταν πρόκειται για πρόσωπα που προσδιόρισαν και προσδιορίζουν την πορεία (και τη μοίρα) του τόπου μας.
Ο θλιβερός και ανερμάτιστος Γ. Παπανδρέου ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΕΙ ΞΕΠΟΥΛΗΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ. Με φόντο αυτήν τη διαπίστωση, η διαβεβαίωσή του στους βουλευτές του ότι «μας δίνει κέφι η ιδέα πως το κάνουμε» –σ.σ.: να σιδεροδέσουμε την πατρίδα και τον λαό της– «για την πατρίδα μας», σε συνδυασμό με την κατάπτυστη ρήση του ότι «έχουμε παραχωρήσει τμήμα της κυριαρχίας μας», προκαλεί εκκωφαντικούς γέλωτες μέχρι δακρύων. (Οι δακρυγόνοι αδένες ενεργοποιούνται, ως γνωστόν, και παράγουν χειμάρρους δακρύων όταν το γέλιο είναι ξεκαρδιστικό και έχει διάρκεια. Τέτοιο γέλιο αξίζει σε τέτοιες ρήσεις).
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου