Μόνη παρηγοριά μας, είναι πλέον η ..."ελπίδα"

Ο τρίτος παγκόσμιος «πόλεμος» ξεκίνησε.
Κι αυτή τη φορά ο «πόλεμος» είναι οικονομικός. Διεξάγεται με «μάχες» αριθμών. Με ελλείμματα και προσθαφαιρέσεις. Με επιτόκια και καταθέσεις. Με δανεισμούς και δημοσιονομικά μέτρα.
Δεν περιλαμβάνει μεραρχίες αρμάτων, και ένστολους στρατιώτες με το δάχτυλο στη σκανδάλη, αλλά ανθρώπους με δερμάτινους χαρτοφύλακες και κινητά τηλέφωνα ανά χείρας.
Οι σχεδιασμοί και οι ασκήσεις στον οικονομικό «πόλεμο» δεν πραγματοποιούνται σε χάρτες εδαφών. Γίνονται σε γραφεία. Σε αίθουσες και δωμάτια ξενοδοχείων. Πίσω από κλειστές πόρτες. Οι «στρατηγοί» των οικονομικών στρατών φορούν κοστούμια. Κρατούν σημειώσεις. Κάθονται μπροστά σε φορητούς υπολογιστές. Και σπανίως εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Κάποιες μικρές συσπάσεις στους μυς των προσώπων τους είναι τις περισσότερες φορές για να γνωστοποιήσουν είτε την απορία τους είτε τη δυσφορία τους για οιοδήποτε γεγονός είναι έξω από την τετράγωνη λογική τους.
Ο οικονομικός αλλά και ο πραγματικός πόλεμος, δυστυχώς για όλους, έχουν κοινά σημεία.
Και το χειρότερο από αυτά;
Δεν είναι αναίμακτοι! Έχουν θύτες και θύματα. Νικητές και ηττημένους. Κι αφήνουν πίσω τους ερείπια!..
Ο «σύγχρονος εφιάλτης», τον οποίο ζει σήμερα η χώρα μας και με τον οποίο θα πρέπει να συνηθίσουμε και για τα επόμενα χρόνια, είναι αληθινός.
Τα μέτρα, τα οποία συμφώνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τα μέλη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της αποκαλούμενης και ως «τρόικας», είναι οδυνηρά. Εφιαλτικά. Τρομακτικά.
Ότι χειρότερο μπορεί κάποιος να βάλει στο μυαλό του.
Μισθοί και συντάξεις βρίσκονται στο απόσπασμα. Η έκρηξη της ανεργίας είναι ζήτημα ημερών. Όπως και η οικονομική ύφεση. Η διατήρηση των 13ων και 14ων μισθών και συντάξεων δείχνουν να αποτελούν, πλέον, όνειρο θερινής νυκτός.
Νέα φοροκαταιγίδα έρχεται να σαρώσει ό,τι υπάρχει όρθιο.
Τα μέτρα που θα επιβληθούν για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ σκληρά, με πρωτοφανείς κοινωνικές επιπτώσεις.
Στον «πόλεμο», όμως, όλα επιτρέπονται!..
Τι μας μένει; Η ΕΛΠΙΔΑ ότι όλα είναι ένα άσχημο όνειρο, από το οποίο θα ξυπνήσουμε και δεν θα το θυμόμαστε. Η ΕΛΠΙΔΑ ότι στο τέλος λέγονται πολλά, αλλά δεν θα πραγματοποιηθούν όλα. Η ΕΛΠΙΔΑ, άλλωστε, πεθαίνει τελευταία…
Ας ελπίσουμε ότι θα ισχύσει κι αυτή τη φορά…
Α