Οι "προστατευμένοι" και το πολιτικό ... κόστος.!

Οι συντεχνίες και τα κλειστά επαγγέλματα στον ιδιωτικό και κρατικό τομέα έχουν μπει στο στόχαστρο της τρόικας, καθώς η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες της Ε.Ε. που διατηρεί ακόμη «κλειστά» επαγγέλματα. Η κρατικίστικη αντίληψη του παρελθόντος και η «προστασία» επαγγελματικών ομάδων έχουν οδηγήσει σε στρεβλώσεις που πιέζουν την ελληνική οικονομία και αυξάνουν το κόστος διαβίωσης των ελλήνων.
Η υποχρέωση της χώρας να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα είναι στη συμφωνία για την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. αλλά τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα λόγω πολιτικού κόστους δεν άγγιξαν το πρόβλημα. Αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις που αφορούσαν συντεχνίες στο δημόσιο έπαιρναν αποφάσεις που ισχυροποιούσαν ακόμη περισσότερο τα συμφέροντα των εκλεκτών των υπουργών.
Η κάθε αλλαγή που οδηγεί στον εκσυγχρονισμό της χώρας και θίγει οικονομικά συμφέροντα είναι λογικό να βρίσκει σθεναρή αντίσταση από όσους θίγονται. Εάν δεν υπήρχε η τρόικα και η μέγιστη απειλή ότι δεν θα πάρει άλλη δόση η χώρα εάν δεν ακολουθηθούν κατά γράμμα τα όσα συμφωνήθηκαν στο μνημόνιο, είναι σίγουρο ότι η κατάσταση δεν θα άλλαζε ή θα άλλαζε με τέτοιο τρόπο που στην ουσία τα κλειστά επαγγέλματα θα παρέμειναν κλειστά.
Τα λάθη του παρελθόντος, που έκαναν οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να συνεχιστούν. Όλοι οι έλληνες πληρώνουν ήδη το κόστος αυτών των συσσωρευμένων λαθών και με τον πιο σκληρό τρόπο, αυτοί που δεν ωφελήθηκαν ποτέ από το ελληνικό δημόσιο, την ώρα του λογαριασμού πρέπει να πληρώσουν όλοι, όσο πιο δίκαια γίνεται.
Οι δικλείδες για το κάθε επάγγελμα δεν μπορούν να είναι εμπόδια ανάπτυξης. Οι κανόνες οι οποίοι οργανώνουν τα επαγγέλματα, είναι αυτοί που λείπουν και είναι αυτοί που πρέπει να αντικαταστήσουν τους νόμους, που προστατεύουν και κρατούν κλειστά τα επαγγέλματα.
Αντίθετα σε πάρα πολλούς άλλους κλάδους από τους νόμους προκύπτει πλήρη ασυδοσία με τα γνωστό «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», να είναι ο μοναδικός κανόνας για τη λειτουργία ενός επαγγέλματος.
Πολλές φορές έχουμε αγανακτήσει από τον προστατευτισμό σε κλάδους του δημοσίου, που έχουν εξελιχθεί σε συντεχνίες μεσαιωνικού τύπου, όπου μόνο από γενιά σε γενιά παραδίνονται οι θέσεις.
Μια τέτοια επαγγελματική ομάδα είναι οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, που κάνουν λευκή απεργία δημιουργώντας καθυστερήσεις στις πτήσεις των αεροπλάνων δυσφημίζοντας για μια ακόμη φορά τη χώρα ως τουριστικό προορισμό.
Ιερό το δικαίωμα της απεργίας, αλλά για εκείνους που δεν έχουν άλλο τρόπο διεκδίκησης αιτημάτων. Αυτούς που κρατούν ομήρους, τη μισή Ελλάδα που ζει από τον τουρισμό, για να διατηρήσουν και να αυξήσουν τους υπέρογκους μισθούς τους- πώς να ονομάσεις την λευκή τους απεργία;
Οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και 40 χρόνια μεγάλωναν γενεές ανταλλάσσοντας ψήφους με επιδόματα, έτσι δημιουργήθηκε μια «τάξη» πραγμάτων, όπου όταν οι εκλεκτοί ζητούσαν, οι κυβερνήσεις έδιναν χρήμα και έπαιρναν συνδικαλιστικές υποσχέσεις για «τόσους» ψήφους.
Σήμερα όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει να δώσει και κάποτε πρέπει να πάψει να δίνει, σ' αυτές τις συντεχνίες ακόμη κι αν έχει.
Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη και να διορθώσει τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και πρέπει να εξηγήσει σ' όσους αντιδρούν ότι ήδη έχει μειώσει τους μισθούς στο δημόσιο και στις συντάξεις, έχει περικόψει τις κρατικές δαπάνες και δεν θα μετρήσει το πολιτικό κόστος από προστατευόμενες κοινωνικές ομάδες.
neoiagones