Τα δημοσιεύματα είναι συγκλονιστικά: η ανεργία καλπάζει, μικρές επιχειρήσεις βάζουν «λουκέτο», συλλογικές συμβάσεις εξευτελίζονται, άνθρωποι ταπεινώνονται.
Του Γιώργου Σταματόπουλου...
Στην παρδαλή τούτη χώρα, με κυβέρνηση υπό κατοχή, όλα, πλέον, είναι πιθανά, όπως μια κοινωνική έκρηξη με απρόσμενες συνέπειες, ή επικίνδυνη αύξηση της εγκληματικότητας, εξέγερση των νέων, τοπικές συγκρούσεις και άλλα πολλά δυσοίωνα.
Δεν νομίζω να υπάρχει χειρότερη μορφή τρομοκρατίας απ' αυτήν της ανεργίας.
Πανικοβάλλει τον πολίτη, του αφαιρεί κάθε διάθεση για δημιουργική συνύπαρξη, τον αφοπλίζει από την ασφάλεια που όλοι πρέπει να έχουμε, του διαστρεβλώνει τη συνείδηση και την προσωπικότητα, τον οδηγεί σε διαταραγμένες νοϊκώς πράξεις, κλείνει τις πόρτες του μέλλοντος στους νέους, διαλύει κάθε έννοια ταξικής συνείδησης, ωθεί στην παραβατικότητα.
Και πώς μπορεί να παταχθεί η τρομοκρατία της ανεργίας; Δεν μπορεί, αν δεν το αποφασίσει η ίδια η κοινωνία και αν δεν πάψει να... εμπιστεύεται την τύχη της στην ολιγαρχία των κομμάτων.
Αφού επί τόσες δεκαετίες επιτρέψαμε στους κομματικούς μηχανισμούς και στα συνδικάτα (τέλος πάντων...) να μας κηδεμονεύουν, αφού μας υφάρπαξαν και την ελάχιστη πολιτική αυτονομία που διαθέταμε, τώρα, πλέον, περιπέσαμε σε καθεστώς πλήρους ετερονομίας, εξαρτώμεθα αποκλειστικά από άλλους (και από τους προσκυνημένους, μην ξεχνιόμαστε).
Οι άνεργοι δεν μπορούν να ενωθούν, να διαδηλώσουν, να διεκδικήσουν έτσι που τους διασκορπίζουν στην Επικράτεια, μπορεί όμως να ενώσει η ιδέα καταπολέμησης της ανεργίας με συνεχή πίεση προς τους κρατούντες, εννοείται, τους υπηρετούντες τις ξένες οικονομικές δυνάμεις.
Η τρόικα, λοιπόν, επιμένει ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις. Τι γαλαντόμοι, όμως!
Ονομάζουν την επιμονή τους αυτή εναλλακτική λύση, τις αποφάσεις -λένε- τις παίρνει η κυβέρνηση...
Και ο Παπακωνσταντίνου διαψεύδει.
Δεν κουράστηκε να αυτοδιαψεύδεται;
Δεν βαρέθηκαν να εκστομίζουν ανοησίες;
Οι συνταξιούχοι, λένε με στόμφο, είναι αυτοί που σηκώνουν τα βάρη, στέλνουν όμως μηνύματα λεονταριστικά σε φοροφυγάδες που έχουν υψηλά εισοδήματα και περιουσίες πως «ήρθε η ώρα να πληρώσουν».
Και ξέρουμε όλοι πού τους γράφουν οι εν λόγω φοροφυγάδες αυτούς και τα μηνύματά τους.
Διατείνονται όλοι ότι θέλουν το καλό μας, την ανάκαμψη της οικονομίας, την καταπολέμηση της ανεργίας.
Μάλιστα. Αυτό που τυραννούσε τους φιλοσόφους, τουλάχιστον ώς την εποχή του Νίτσε, ήταν τι αντιπροσώπευε το καλό και το κακό, ώσπου ο Γερμανός φιλόσοφος τούς είπε ότι σημασία έχει ποιος μιλάει, όταν κάποιος λέει «καλός» για να υποδηλώσει τον εαυτό του και «κακός» (ή «διεφθαρμένος» ή...) για να υποδηλώσει τους άλλους.
Πράγματι, αυτό έχει σημασία, ποιος μιλάει.
Η «αδιάφθορη» τρόικα;
Η «εθνικά ανεξάρτητη» κυβέρνηση των Ελλήνων υπηκόων;
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης;
Οι συνδικαλιστές; Οι δικαστές, οι παπάδες, οι στρατιωτικοί, τα μέσα ενημέρωσης;
Ποιος ή ποιοι; Η ανεργία είναι από μόνη της εξεγερτική. Και δημιουργεί ρήγματα παντού• και στην εξουσία και στην κοινωνία.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου