Δεν υπάρχουν πια "Λεωνίδες", παρά μόνο "εφιάλτες"

Θα 'θελα να το δω, να το ζήσω, να το βιώσω! Να δω ανθρώπους κάθε ηλικίας να ξεχύνονται στους δρόμους, να δίνουν το χέρι σε αυτούς που είναι πεσμένοι. Με μοναδικό παλμό και μία φωνή, να ζητούν τα δικαιώματα τους. Να κρατάνε Ελληνικές σημαίες και όχι κόκκινα κουρέλια. Να δω όμορφους νέους μαζί με γελαστούς ηλικιωμένους, μαζί πλάι-πλάι στον ίδιο αγώνα. Να δω τους άξιους να παλεύουν για τις αξίες.
Να δω να έχουν αντίκρισμα οι κόποι και οι θυσίες. Να δω να κυλάνε δάκρυα χαράς και όχι απόγνωσης. Να δω μάνες να προτρέπουν τα παιδιά τους στον αγώνα για την πατρίδα…. Να δω για μια φορά τον Έλληνα, να στέκεται όρθιος, εκεί που τον έταξε η ιστορία.
Κι ύστερα γυρίζω το κεφάλι και βλέπω….
Βλέπω στο δρόμο σκυμμένα κεφάλια και ανθρώπους που τους κλωτσάνε και δεν αντιδρούν. Βλέπω νέα παιδιά χωρίς όνειρα και ελπίδα. Βλέπω γυναίκες και άνδρες με άδειο βλέμμα και άδειο πορτοφόλι.
Βλέπω δακρυσμένα μάτια χωρίς περηφάνια και με μεγάλη πίκρα. Βλέπω άστεγους να κοιμούνται στα κρύα πλακάκια των πλατειών και στα αφιλόξενα παγκάκια. Βλέπω ιερείς να κλείνουν τις πόρτες των ναών στους πιστούς και να τρέφουν τους αλλοδαπούς.
Βλέπω οικογένειες να ψάχνουν στα σκουπίδια και στα χαλασμένα λαχανικά και φρούτα από τους πάγκους των λαϊκών αγορών για να βρούνε τα προς το ζην. Βλέπω εσένα να μην αντιδράς, να τα δέχεσαι όλα και να κουνάς το κεφάλι.
Βλέπω παιδάκια να πουλάνε χαρτομάντιλα στο μετρό και μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από μαυρόασπρες μεταπολεμικές ταινίες. Βλέπω μικρούς – μεγάλους να σέρνονται στα πεζοδρόμια από την πρέζα και να εκλιπαρούν για λίγα ευρώ. Βλέπω στην τηλεόραση οικογένειες που μοιράζονται παράγκες με υγρασία και κοιμίζουν τα παιδιά τους στο πάτωμα.
Βλέπω νοικοκυρές να απλώνουν τα χέρια στα ράφια των σούπερ μάρκετ και μετά να τραβούν, αφού τα λιγοστά χρήματα δε τους φτάνουν. Βλέπω αναρχικούς να καίνε ανθρώπους στο όνομα της δημοκρατίας. Βλέπω την αστυνομία και τη δικαιοσύνη να φυλακίζουν πατριώτες στο όνομα της ευνομίας. Βλέπω εσένα να μην αντιδράς, να τα δέχεσαι όλα και να κουνάς το κεφάλι.
Βλέπω την Ελλάδα να αδειάζει από περηφάνια, αξιοπρέπεια, ελπίδα, όνειρα, όραμα και αγάπη. Βλέπω ένδυα ηθικής και απώλεια θάρρους.
Βλέπω πολλούς εφιάλτες να θάβουν τους λιγοστούς Λεωνίδες. Βλέπω το σπαραγμό της αδικίας και το σκοτεινό μέλλον. Βλέπω την πολιτεία να ξεπουλιέται και το κράτος να αιμορραγεί. Βλέπω τη Σημαία να γίνεται πανί και την ιστορία κουρέλι. Βλέπω να απογυμνώνονται τα θεία και να εξυψώνονται τα ανίερα.
Βλέπω τη πατρίδα μου να εκλιπαρεί να γίνει πάλι λαμπρή. Βλέπω αυτούς που ψηφίζω για να υπερασπίζονται τα συμφέροντα μου να κοιτάζουν το δικό τους καλό. Βλέπω εσένα να μην αντιδράς, να τα δέχεσαι όλα και να κουνάς το κεφάλι.
Βλέπω το Θεό να μας έχει εγκαταλείψει γιατί πρώτοι εμείς απαξιώσαμε το μεγαλύτερο δώρο του, το μυαλό και τη κριτική σκέψη. Βλέπω να μας ζητάνε βοήθεια και να αδιαφορούμε. Βλέπω να μας ικετεύουν να συμπαρασταθούμε και να τρέχουμε χωρίς ντροπή στην ασφάλεια του σπιτιού μας.
Βλέπω να γινόμαστε θαρραλέοι μέσα από τις ανώνυμες γραμμές κάποιων σχολίων. Βλέπω την οργή να ξεχειλίζει αλλά να πνίγετε στα καθημερινά προβλήματα. Βλέπω το φόβο να σκιάζει τις καρδιές και να δεσμεύει τα χέρια μας. Βλέπω τη ζωή να κυλάει μέσα από τα δάχτυλά μας χωρίς να τη διεκδικούμε. Βλέπω εσένα να μην αντιδράς, να τα δέχεσαι όλα και να κουνάς το κεφάλι.
Βλέπω, βλέπεις, βλέπουμε αλλά δε κάνουμε τίποτα κι όλο τα λέμε μεταξύ μας, αλλά το μανδύα της υποκρισίας δε μπορούμε να τον πετάξουμε.
Ψιθυρίζουμε, φωνάζουμε οργιζόμαστε, αλλά δεν πράττουμε. Ξεσηκωνόμαστε για λίγο και μετά πάλι πέφτουμε…
Άραγε πότε θα ξυπνήσουμε από αυτόν τον απελπιστικό λήθαργο;
Χριστίνα Σιδέρη