Στις 20 Σεπτεμβρίου 1990, το ΠΑΣΟΚ έκανε το δεύτερο Συνέδριό του. Ή μάλλον, ο Ανδρέας τους έκανε τη χάρη να ξανακάνει Συνέδριο, σε ένα κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και προσωποποιούσε. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, από το 1974 μέχρι το 1990, η χρονική απόσταση είναι 16 χρόνια. Τόσα χρειάστηκε να περάσουν, για να ζήσουν και πάλι στο ΠΑΣΟΚ, τις κορυφαίες εσωκομματικές, δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι συνθήκες φυσικά δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Και ίσως γι’ αυτό, ο Ανδρέας δέχτηκε να γίνει Συνέδριο. Για να αποδείξει σε όλους εκείνους που φυσικά και δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, όπως ορθότατα είχε διαπιστώσει ο ευγνώμων Γιώργος Κατσιφάρας, πως… ακόμη κι αν είχε χάσει από τον Μητσοτάκη, είχε συρθεί στο Ειδικό Δικαστήριο, τον κατηγορούσαν για το σκάνδαλο Κοσκωτά, προερχόταν από εγχείρηση καρδιάς, και από την επισημοποίηση του γάμου του με τη Δήμητρα, εκείνος, ο μεγάλος ηγέτης, παρέμενε αδιαφιλονίκητος.
O Σημίτης, κάποιοι λένε και ο Γιώργος, καθώς και λοιποί θιασώτες του εκσυγχρονισμού, επιχείρησαν και τότε να θέσουν ζητήματα. Ήθελαν να πάρουν το ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα. Και ο Ανδρέας, τους απάντησε όπως έπρεπε. Πέτυχε να θεσμοθετήσει το Συνέδριο θέση Γραμματέατου ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, αντ’ αυτού, όπως εύχονταν οι αμφισβητίες του. Και μετά από λίγο καιρό, πέτυχε να εκλέξει ως "αντ’ αυτού"… τον Άκη. Τον Τσοχατζόπουλο, που ο αστικός μύθος για το ΠΑΣΟΚ, καταγράφει τον εξής διάλογό του με τον Ανδρέα.
"Τι ώρα είναι Άκη;… Ό,τι ώρα πείτε εσείς, κύριε Πρόεδρε".
Και έτσι να μην ήταν, έτσι πείστηκαν οι μάζες ότι ήταν. Άρα… έτσι ήταν.
statesmen
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου