Tου Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Είναι μάλλον ορατό στους περισσότερους ότι η κυβέρνηση επέστρεψε από τις διακοπές της σε κατάσταση σύγχυσης, η οποία δεν φαίνεται να οφείλεται αποκλειστικά στον ανασχηματισμό. Μοιάζει η σύγχυση να πηγάζει από τον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του και να διαχέεται σε ολόκληρη την οργανωτική δομή του υπουργικού συμβουλίου. Ο καλοπροαίρετος παρατηρητής θα μπορούσε να θεωρήσει την σύγχυση αυτή φυσιολογική, στον βαθμό που το νέο κυβερνητικό σχήμα θα χρειαστεί από τρεις έως πέντε μήνες για να μονταριστεί πλήρως και να λειτουργήσει όπως ενδεχομένως έχει στο μυαλό του αποκλειστικά ο πρωθυπουργός - αν πράγματι έχει και ο ίδιος αντίληψη των αρμοδιοτήτων των συνεργατών του - και μιας, ενδεχομένως, ιδανικής οργανωτικής μορφής του υπουργικού συμβουλίου.
Κάνοντας αυτήν την σκέψη, ο ίδιος καλόπιστος πολίτης θα αναρωτιόταν:
Είναι μάλλον ορατό στους περισσότερους ότι η κυβέρνηση επέστρεψε από τις διακοπές της σε κατάσταση σύγχυσης, η οποία δεν φαίνεται να οφείλεται αποκλειστικά στον ανασχηματισμό. Μοιάζει η σύγχυση να πηγάζει από τον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του και να διαχέεται σε ολόκληρη την οργανωτική δομή του υπουργικού συμβουλίου. Ο καλοπροαίρετος παρατηρητής θα μπορούσε να θεωρήσει την σύγχυση αυτή φυσιολογική, στον βαθμό που το νέο κυβερνητικό σχήμα θα χρειαστεί από τρεις έως πέντε μήνες για να μονταριστεί πλήρως και να λειτουργήσει όπως ενδεχομένως έχει στο μυαλό του αποκλειστικά ο πρωθυπουργός - αν πράγματι έχει και ο ίδιος αντίληψη των αρμοδιοτήτων των συνεργατών του - και μιας, ενδεχομένως, ιδανικής οργανωτικής μορφής του υπουργικού συμβουλίου.
Κάνοντας αυτήν την σκέψη, ο ίδιος καλόπιστος πολίτης θα αναρωτιόταν:
Αφού κατά δήλωση του πρωθυπουργού, η χώρα δεν έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο της πτώχευσης και ενώ η οικονομία υποχωρεί και η κοινωνία βράζει, με ποια λογική ο Γιώργος Παπανδρέου προκαλεί με δική του πρωτοβουλία αυτήν την αναστάτωση σε μια καθοριστική μάλιστα στιγμή, κατά την οποία ΗΠΑ και ΕΕ επιχειρούν να διαμορφώσουν κοινούς κανόνες αντιμετώπισης της παγκοσμιοποίησης;
Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι πολλές και να κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα: από το μικροκομματικό συμφέρον και την εκλογική σκοπιμότητα μέχρι την ανάγκη να βγει ο Γιώργος και το ΠΑΣΟΚ από την παγίδα του Μνημονίου, την οποία έστησε για την ελληνική κοινωνία, αλλά τώρα φαίνεται να πέφτει ο ίδιος και το κόμμα του μέσα.
Στο τελευταίο αξίζει να αφιερώσουμε μερικές αράδες...
Στο τελευταίο αξίζει να αφιερώσουμε μερικές αράδες...
Ο Παπανδρέου το λιγότερο δύο μήνες πριν από τις προηγούμενες εκλογές, γνώριζε αποδεδειγμένα την ακριβή κατάσταση της οικονομίας, τουλάχιστον ως αδρή στατιστική απεικόνιση. Ήξερε επίσης τις προθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και είχε ενημερωθεί από παράγοντες του ΔΝΤ ότι οι αγορές πιέζουν για να λάβει η κυβέρνηση μέτρα στην ίδια κατεύθυνση που λαμβάνει και σήμερα. Όμως ο σημερινός πρωθυπουργός έκανε το κορόιδο, κάνοντας επαναστατική γυμναστική στο μπαλκόνι, την οποία συνέχισε σε ομολογουμένως, χαμηλότερους ρυθμούς και αμέσως μετά την σύσταση της κυβέρνησής του. Από κει κι έπειτα, φαντάζομαι ότι όλοι θυμάστε τι ακριβώς συνέβη και την ανεπίτρεπτη δημαγωγία που ακολούθησε για να φτάσουμε στο δίλλημα ή τρόικα και περιορισμένη κυριαρχία, ή πτώχευση. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι ο Κώστας Καραμανλής εξαπατούσε συνειδητά τον ελληνικό λαό – και όχι την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία είχε τρόπο να γνωρίζει την πραγματικότητα - για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου, όχι μόνον εξαπάτησε το εκλογικό σώμα μέσω των εξαγγελιών που γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει, αλλά και με την τακτική που ακολούθησε ώστε η χώρα να υπαχθεί εμμέσως στην δικαιοδοσία του ΔΝΤ.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ένα εξάμηνο μετά τις εκλογές να υπεραμύνεται των πολιτικών επιλογών, που με ένα οικονομίστικο προσωπείο υπαγορεύονται από την τρόικα. Θεωρεί, δηλαδή, ότι το νεοφιλελεύθερο πακέτο μέτρων που εναγωνίως επιχειρεί να θεσμοθετήσει, συνιστά αναγκαία πολιτική, την ευθύνη της οποίας, όμως, δεν θα μπορούσε να αναλάβει ο ίδιος και το κόμμα του δίχως την απειλή της πτώχευσης και την συνδρομή του Μηχανισμού. Αυτή ακριβώς είναι η φάκα, την οποία - ασχέτως αν κατασκεύασε ο ίδιος ή όχι - τοποθέτησε ο Γιώργος Παπανδρέου στο μαλακό υπογάστριο της χώρας. Το κυβερνών κόμμα, με άλλα λόγια, ζήτησε, μετά από ένα σημείο, την συνδρομή Αμερικανών, Γερμανών και Γάλλων για να νομιμοποιηθεί η πολιτική που σκόπευε να εφαρμόσει στην χώρα το ίδιο. Το γιατί και πώς πείστηκε ότι αποκλειστικά μία νεοφιλελεύθερη πολιτική ήταν το αίτημα των καιρών για την Ελλάδα, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα το οποίο, όμως, δεν θα απασχολήσει αυτό το σημείωμα. Το ζήτημα εδώ αφορά στο επόμενο στάδιο. Τώρα, που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά ότι το Μνημόνιο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το φύλλο συκής του καθεστώτος και των πολιτικών δυνάμεων που το στηρίζουν.
Οι Έλληνες έπρεπε να πτωχεύσουν για να τα βρουν Αμερικανοί και Γερμανοί, για να μην καταρρεύσει αυτόματα το τραπεζικό σύστημα, για να δοθεί χρόνος να βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό όσοι διέθεταν γερούς λογαριασμούς και για να ισοπεδωθεί η ελληνική κοινωνία ώστε να αναπτυχθούν προϋποθέσεις επικερδών επενδύσεων στο μέλλον από ξένους και ντόπιους τυχοδιώκτες των αγορών. Με αυτήν την έννοια, πράγματι η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της διαμορφώνουν αιματηρά και άτσαλα, συνθήκες ανάπτυξης για το μέλλον, το οποίο κανείς όμως δεν μπορεί να διασφαλίσει, μη μπορώντας να προσδιορίσει μετά από ποιο επίπεδο φτωχοποίησης, ανεργίας, εκποίησης των όποιων πλουτοπαραγωγικών πηγών απέμειναν και διάλυσης του κοινωνικού κράτους, μπορεί αυτή να επιτευχθεί. Το πλέον ανήθικο σημείο αυτής της τακτικής είναι η προσπάθεια του δικομματισμού να μην αναλάβει τις ευθύνες του για την διάλυση της κοινωνίας και της παραγωγικής δομής της. Είναι αθλιότητα με εθνικές πλέον συνέπειες, το ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ ουσιαστικά συναινούν στην ίδια πολιτική, την οποία, καθώς ο λαϊκισμός τους και οι πελατειακές τους εξαρτήσεις δεν θα επέτρεπαν ποτέ να ασκήσουν, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, επέλεξαν να εμφανίσουν ως αναπόδραστη ανάγκη που επιβλήθηκε από την τρόικα για να κερδηθεί ξανά η εμπιστοσύνη των "αγορών".
Προφανώς, για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση της πολιτικής διαδικασίας, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα τα επώδυνα μέτρα εις βάρος της κοινωνίας που λαμβάνονται σήμερα να είχαν ληφθεί με την βούληση τμήματος του πολιτικού συστήματος της χώρας και άλλο πράγμα αυτά να εμφανίζονται υπαγορευόμενα και εποπτευόμενα από τρεις σύγχρονες εγγυήτριες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη. Οι πολιτικές δυνάμεις που παρέδωσαν την χώρα στην τρόικα για να αποφύγουν σωρευτικά το πολιτικό κόστος της μεταπολιτευτικής πολιτείας τους, θα πρέπει να δώσουν λόγο στον ελληνικό λαό σήμερα και όχι ασφαλώς στον ιστορικό του μέλλοντος.
Νοιώθοντας η κυβέρνηση ότι πλέον συμπιέζεται ασφυκτικά μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και της τρόικας, αντιλαμβάνεται ότι αυτοί με τους οποίους συνεργάστηκε για να της προσφέρουν νομιμοποίηση μέσω του Μνημονίου, πιέζουν πλέον όλο και περισσότερο την ίδια για να μην αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών. Αντί να χρησιμοποιήσει αυτήν την απειλή εναντίον της τρόικας ο πρωθυπουργός, την χρησιμοποιεί πλέον η τρόικα εναντίον του ίδιου. Γνωρίζοντας ότι ο Γιώργος δεν μπορεί, στο σημείο που έφτασε και έτσι όπως το χειρίστηκε, να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα με τους εταίρους μας, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ούτε ασφαλώς να αναπτύξει στρατηγική άρνησης του δημόσιου χρέους, ούτε καν να επιχειρήσει με δικούς του όρους αναδιαπραγμάτευση του χρέους, του έχουν βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Τώρα πια μόνο μέσω εκλογών θα μπορούσε να ξεφύγει από την παγίδα στην οποία έχει εγκλωβιστεί ο ίδιος. Γνωρίζει ότι ο κίνδυνος πλέον να χάσει απολύτως τον έλεγχο και στο εσωτερικό της Ελλάδας, είναι μεγάλος. Γι’ αυτό ακριβώς προχώρησε σε έναν προεκλογικό ανασχηματισμό για να ζητήσει στήριξη από τον πελατειακό μηχανισμό του κόμματός του, που έμοιαζε να τον έχει εγκαταλείψει. Αυτό σε κάθε περίπτωση είναι ικανό να προκαλέσει σύγχυση, η οποία, με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα ευτράπελα.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ένα εξάμηνο μετά τις εκλογές να υπεραμύνεται των πολιτικών επιλογών, που με ένα οικονομίστικο προσωπείο υπαγορεύονται από την τρόικα. Θεωρεί, δηλαδή, ότι το νεοφιλελεύθερο πακέτο μέτρων που εναγωνίως επιχειρεί να θεσμοθετήσει, συνιστά αναγκαία πολιτική, την ευθύνη της οποίας, όμως, δεν θα μπορούσε να αναλάβει ο ίδιος και το κόμμα του δίχως την απειλή της πτώχευσης και την συνδρομή του Μηχανισμού. Αυτή ακριβώς είναι η φάκα, την οποία - ασχέτως αν κατασκεύασε ο ίδιος ή όχι - τοποθέτησε ο Γιώργος Παπανδρέου στο μαλακό υπογάστριο της χώρας. Το κυβερνών κόμμα, με άλλα λόγια, ζήτησε, μετά από ένα σημείο, την συνδρομή Αμερικανών, Γερμανών και Γάλλων για να νομιμοποιηθεί η πολιτική που σκόπευε να εφαρμόσει στην χώρα το ίδιο. Το γιατί και πώς πείστηκε ότι αποκλειστικά μία νεοφιλελεύθερη πολιτική ήταν το αίτημα των καιρών για την Ελλάδα, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα το οποίο, όμως, δεν θα απασχολήσει αυτό το σημείωμα. Το ζήτημα εδώ αφορά στο επόμενο στάδιο. Τώρα, που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά ότι το Μνημόνιο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το φύλλο συκής του καθεστώτος και των πολιτικών δυνάμεων που το στηρίζουν.
Οι Έλληνες έπρεπε να πτωχεύσουν για να τα βρουν Αμερικανοί και Γερμανοί, για να μην καταρρεύσει αυτόματα το τραπεζικό σύστημα, για να δοθεί χρόνος να βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό όσοι διέθεταν γερούς λογαριασμούς και για να ισοπεδωθεί η ελληνική κοινωνία ώστε να αναπτυχθούν προϋποθέσεις επικερδών επενδύσεων στο μέλλον από ξένους και ντόπιους τυχοδιώκτες των αγορών. Με αυτήν την έννοια, πράγματι η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της διαμορφώνουν αιματηρά και άτσαλα, συνθήκες ανάπτυξης για το μέλλον, το οποίο κανείς όμως δεν μπορεί να διασφαλίσει, μη μπορώντας να προσδιορίσει μετά από ποιο επίπεδο φτωχοποίησης, ανεργίας, εκποίησης των όποιων πλουτοπαραγωγικών πηγών απέμειναν και διάλυσης του κοινωνικού κράτους, μπορεί αυτή να επιτευχθεί. Το πλέον ανήθικο σημείο αυτής της τακτικής είναι η προσπάθεια του δικομματισμού να μην αναλάβει τις ευθύνες του για την διάλυση της κοινωνίας και της παραγωγικής δομής της. Είναι αθλιότητα με εθνικές πλέον συνέπειες, το ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ ουσιαστικά συναινούν στην ίδια πολιτική, την οποία, καθώς ο λαϊκισμός τους και οι πελατειακές τους εξαρτήσεις δεν θα επέτρεπαν ποτέ να ασκήσουν, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, επέλεξαν να εμφανίσουν ως αναπόδραστη ανάγκη που επιβλήθηκε από την τρόικα για να κερδηθεί ξανά η εμπιστοσύνη των "αγορών".
Προφανώς, για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση της πολιτικής διαδικασίας, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα τα επώδυνα μέτρα εις βάρος της κοινωνίας που λαμβάνονται σήμερα να είχαν ληφθεί με την βούληση τμήματος του πολιτικού συστήματος της χώρας και άλλο πράγμα αυτά να εμφανίζονται υπαγορευόμενα και εποπτευόμενα από τρεις σύγχρονες εγγυήτριες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη. Οι πολιτικές δυνάμεις που παρέδωσαν την χώρα στην τρόικα για να αποφύγουν σωρευτικά το πολιτικό κόστος της μεταπολιτευτικής πολιτείας τους, θα πρέπει να δώσουν λόγο στον ελληνικό λαό σήμερα και όχι ασφαλώς στον ιστορικό του μέλλοντος.
Νοιώθοντας η κυβέρνηση ότι πλέον συμπιέζεται ασφυκτικά μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και της τρόικας, αντιλαμβάνεται ότι αυτοί με τους οποίους συνεργάστηκε για να της προσφέρουν νομιμοποίηση μέσω του Μνημονίου, πιέζουν πλέον όλο και περισσότερο την ίδια για να μην αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών. Αντί να χρησιμοποιήσει αυτήν την απειλή εναντίον της τρόικας ο πρωθυπουργός, την χρησιμοποιεί πλέον η τρόικα εναντίον του ίδιου. Γνωρίζοντας ότι ο Γιώργος δεν μπορεί, στο σημείο που έφτασε και έτσι όπως το χειρίστηκε, να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα με τους εταίρους μας, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ούτε ασφαλώς να αναπτύξει στρατηγική άρνησης του δημόσιου χρέους, ούτε καν να επιχειρήσει με δικούς του όρους αναδιαπραγμάτευση του χρέους, του έχουν βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Τώρα πια μόνο μέσω εκλογών θα μπορούσε να ξεφύγει από την παγίδα στην οποία έχει εγκλωβιστεί ο ίδιος. Γνωρίζει ότι ο κίνδυνος πλέον να χάσει απολύτως τον έλεγχο και στο εσωτερικό της Ελλάδας, είναι μεγάλος. Γι’ αυτό ακριβώς προχώρησε σε έναν προεκλογικό ανασχηματισμό για να ζητήσει στήριξη από τον πελατειακό μηχανισμό του κόμματός του, που έμοιαζε να τον έχει εγκαταλείψει. Αυτό σε κάθε περίπτωση είναι ικανό να προκαλέσει σύγχυση, η οποία, με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα ευτράπελα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου