Αν είναι αλήθεια ότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν, τότε, ως λαός, έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Γιατί, προφανώς εξαιτίας των επιλογών μας, τα έχουμε μπλέξει εδώ και χρόνια. Και επειδή κάθε μπλέξιμο είναι και χειρότερο, δεν αργεί ο καιρός που θα γίνουμε όλοι μας μαλλιά κουβάρια.
Δεν είναι κακό οι ηγέτες να έχουν όραμα. Το πρόβλημα είναι όταν ακούνε φωνές και άλλοτε τη βλέπουν Καποδίστριας, άλλοτε Βενιζέλος και άλλοτε Χαρίλαος Τρικούπης.
Γιατί έτσι πιάνουμε έναν κατά παραγγελία τυφλοσούρτη της Ιστορίας και συνωστιζόμαστε στην προκυμαία του ΔΝΤ περιμένοντας τις εντολές για την επικαιροποίηση του Μνημονίου. Με απλά λόγια, το σκάφος έχει πάρει ρότα για τις ξέρες και οι καπεταναίοι είναι αραχτοί στο σαλόνι και βλέπουν ντοκιμαντέρ στη δορυφορική τηλεόραση για τις τελευταίες εξελίξεις στα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής και της πράσινης ανάπτυξης.
Στο τιμόνι, ο εκάστοτε σύμβουλος βάρδιας κάνει τα δικά του. Ο ένας στρίβει το καράβι δεξιά, ο άλλος αριστερά και ο τρίτος συμβουλεύει να το αφήσουν να πηγαίνει μόνο του στη θάλασσα των αγορών. Στο τέλος, ο καπετάνιος, τον οποίο εμείς -να μην ξεχνιόματε- τον ψηφίσαμε για πρώτο, θυμάται ότι πρέπει να πάρει αποφάσεις και ανακατεύει δυο-τρεις... συμβουλές για να θυμηθούμε και εμείς ότι υπάρχει.
Το αξιοσημείωτο πάντως, και αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, είναι πως ό,τι και να λένε οι σύμβουλοι, όσοι μιλάνε κι όταν μιλάνε, ό,τι και να λένε οι μούτσοι, που ούτως ή άλλως για τις Βρυξέλλες ή τη Νέα Υόρκη είναι απλώς αναλώσιμοι, στο τέλος, η ηγεσία έχει -πάντα- την εντυπωσιακή ικανότητα να βρίσκει τον δρόμο προς τις ξέρες.
Δεν παίζονται οι άνθρωποι! Τι χρειάζεται η αγορά; Ρευστότητα; Ε, όλες οι κινήσεις τους τη στεγνώνουν κάθε μέρα περισσότερο. Τι χρειάζονται οι εργαζόμενοι; Δουλειά και αξιοπρέπεια; Ε, όλες οι αποφάσεις τους είναι μονόδρομος για την ανεργία, την υποβάθμιση και την εξαθλίωση. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Ο,τι δεν είναι τυχαίο γίνεται, προφανώς, βάσει σχεδίου. Αρα τελικά -είτε το λένε ανοιχτά είτε όχι- υπάρχει σχέδιο. Απλώς δεν συμφέρει να το παραδεχτούν και παριστάνουν ότι ψάχνονται. Και όλη η φιλολογία για την ανάγκη συντονισμού της κυβέρνησης από τη μία είναι εσωκομματικό παιχνίδι ισχύος, αλλά από την άλλη είναι πειθάρχηση σε κάθε λεπτομέρεια του Μνημονίου και των επικαιροποιήσεων που... έρχονται.
Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Αλλά αυτό περνάει πια στην παρανομία. Εκείνο που εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει, ακόμη και στην εποχή των μεταλλαγμένων, είναι τα φούμαρα.
Γιατί πολιτικά φούμαρα ο τόπος δεν σταμάτησε ποτέ να... παράγει.
Με φούμαρα πορεύτηκαν στην καταραμένη πλέον Μεταπολίτευση, με φούμαρα πορεύονται και τώρα.
Το θέμα, και τότε και τώρα, είναι πόσοι και ποιοι τα αποδέχονται.
Βαγγέλης Δεληπέτρου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου