Tα Πανεπιστήμιά μας...

Πατήστε για μεγέθυνση.

Κανένας Ελληνας και καμιά Ελληνίδα δεν αισθάνεται ευτυχής με την κατάσταση που επικρατεί στα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας.
Μια κατάσταση, η οποία πληγώνει τον φοιτητή, τον σπουδαστή, τους περισσότερους καθηγητές, την ελληνική οικογένεια και σύμπασα την κοινωνία.
Δεν θα αποτελούσε υπερβολή αν λέγαμε ότι, ειδικά η Τριτοβάθμια Εκπαίδευσή μας, πλάστηκε, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, κατ’ εικόνα και ομοίωση του πολιτικού συστήματος: Με κριτήρια εκλογικού εντυπωσιασμού, με κριτήρια κομματικού οφέλους, με σύνθημα «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε κεφαλοχώρι και ΤΕΙ», με πλήρη αδιαφορία για την ποιότητα των σπουδών, με υπόθαλψη της γενικευμένης ανομίας και με μοναδικό στόχο να μεταφερθεί η «καταναλωτική (όχι παραγωγική) οικονομία», στην περιφέρεια.
Στα πλαίσια αυτής της ολέθριας αντίληψης, η Διοίκηση των Πανεπιστημίων, δια των πρυτανικών εκλογών, έγινε αντικείμενο συναλλαγής με τους φοιτητές, ο νόμος περί του ασύλου δεν εφαρμόζεται, οι πανεπιστημιακοί χώροι κακοποιούνται και καταστρέφονται, το διδακτικό προσωπικό αρνείται αξιολόγηση, οι σπουδές υποβαθμίζονται, η έρευνα νηπιάζει και ένα προλεταριάτο 200.000 πτυχιούχων ζητεί, ματαίως, μια θέση στον ήλιο,- μια δουλειά.
Αυτά τα γνωρίζουμε, φυσικά, όλοι οι Ελληνες.
Καλύτερα, όμως, από όλους τους Ελληνες τα γνωρίζει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα του. Οι οποίοι πιστεύουν ότι με τέτοια απαξίωση των Πανεπιστημίων στην ελληνική κοινωνία, η στιγμή είναι πρόσφορη να περάσουν όσα μέτρα θέλουν χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις και παρενέργειες.
Δηλαδή, γνωρίζουν ότι η ευκαιρία είναι μοναδική, ώστε, μαζί με τα ξερά να κάψουν και τα χλωρά. Και να αφελληνίσουν το, κατ’ εξοχήν ελληνικό, ακαδημαϊκό πνεύμα της ελληνικής παιδείας.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε:
1. Ότι, από τους 9 «σοφούς» της Συμβουλευτικής Επιτροπής για τη Μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια, ένας μόνο (φαίνεται να) έχει ελληνική καταγωγή, ενώ οι υπόλοιποι 8 είναι αλλοδαποί. Λες και η ελληνική διασπορά δεν διαθέτει κορυφαίους και επιφανείς επιστήμονες σε όλους τους κλάδους!
2. Ότι, η σύνδεση των Πανεπιστημίων με επιχειρήσεις και γενικά την επιχειρηματικότητα και η μερική χρηματοδότησή τους από τις επιχειρήσεις, ουσιαστικά αποτελεί το πρώτο βήμα όχι για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά για την ιδιωτικοποίηση των κρατικών…
3. Ότι, οι ομνύοντες στην Αυτοδιοίκηση των Πανεπιστημίων, προσβλέπουν στο διορισμό Διοικήσεων και, μάλιστα, από εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες.
4. Ότι, οι διαπρύσιοι κήρυκες και ζηλωτές του δημοκρατικού διαλόγου, τον αντιπαρέρχονται, εισάγοντας από το εξωτερικό έτοιμες συνταγές και καλούν, ουσιαστικά τις πρυτανικές Αρχές να τις… επικυρώσουν.
Ελπίζουμε όμως, τόσο η πανεπιστημιακή Κοινότητα, όσο και η ελληνική κοινωνία, θ’ αφήσουν κατά μέρος τις διαφορές τους και θα αγωνιστούν από κοινού και με συνέπεια ώστε:
* Να περάσουν όσες αλλαγές προάγουν τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Και,
* Να εξοβελιστούν όσες ξενόφορτες και ύποπτες αλλαγές θα τα αφελληνίσουν και θα τα αποδημοσιοποιήσουν!
Χρήστος Θεοχαράτος