H Ελλάδα του Όχι και η Ελλάδα του Ναι.!

Tου Μανώλη Βαρδή
Η Ελλάδα είπε Όχι στην αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας πριν από εβδομήντα χρόνια, όμως δεν το λέει σήμερα.
Οι συγκρίσεις μόνο κατάθλιψη προκαλούν. Οι Ιταλοί (και οι Γερμανοί μετά) ήταν πιο «εύκολη» απειλή για τους Έλληνες, γι’ αυτό αντέταξαν άρνηση υποταγής; Μήπως ζούσαν σ’ ένα καθεστώς δημοκρατίας και, ευτυχείς όσο και χαρούμενοι, έτρεξαν να το υπερασπιστούν; Ήταν τότε ικανοποιημένοι ή μήπως ξεκούραστοι από τον ιστορικό κάματο του πολέμου, και τους έλειψε ο αχός της μάχης; Ή μήπως προσπάθησαν να διασφαλίσουν με το αίμα τους το υψηλό επίπεδο διαβίωσης που είχαν πετύχει;
Tίποτα απ΄όλα αυτά. Απλά υπήρχε, έστω και στοιχειωδώς, κράτος και βαθιά λαϊκή συνείδηση ιστορικότητας (αυτή η τελευταία είναι πάντα αφανής).
Μπορεί οι ξένες δυνάμεις ν’ αλώνιζαν το ελληνικό έδαφος ήδη από το 1936, με πράκτορες και προπαγάνδα, μπορεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα να «έπαιζαν» και τότε με την Ελλάδα, όμως υπήρχε ένας πατριωτικός κρατικός μηχανισμός και ένας πρωθυπουργός (θέλετε δικτάτορας; δικτάτορας!) που δεν φοβήθηκαν να πουν όχι, αρνήθηκαν ν’ απεμπολήσουν εθνική κυριαρχία.
Δεν υπήρχε άραγε και τότε πελατειακό σύστημα, φαυλοκρατία, διαφθορά, γραφειοκρατία; Υπήρχαν και παρα- υπήρχαν, αλλά αυτά δεν εμπόδισαν το διοικητικό σύστημα να αντέξει (όσο άντεξε).
Αλλά και ο λαός, μέσα στη φτώχεια, τις διώξεις και τη μιζέρια, δεν υστέρησε. Έδωσε μία άνιση μάχη και την πλήρωσε στο κορμί του. Προδόθηκε και αρρώστησε για δέκα χρόνια. Ήταν όμως σκληραγωγημένος λόγω μιζέριας και με βαθιά ιστορική συνείδηση: καταλάβαινε δηλαδή ότι η ενεργός συμμετοχή στον αγώνα είναι η καλύτερη εγγύηση αν όχι αθανασίας, τουλάχιστον ιστορικής κληρονομιάς. Δεν ενδιέφερε η νίκη ή οι στατιστικές πιθανότητες επιβίωσης όσο το θάρρος ή η μαγκιά του Όχι ρε κερατάδες. No passaran, στα καθ’ημάς.
Θα μπορούσε να είναι Βούλγαρος ή Τούρκος, ιστορικά αραχτός και όπου γύρει η πλάστιγγα, διάλεξε να είναι Έλληνας. Γιατί, όπως σωστά λένε κάποιοι, Έλληνας γίνεσαι δεν γεννιέσαι!
Θα μου πείτε τώρα άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Ιδεολογίες, πατριωτισμοί και «κουραφέξαλα». Τι δουλειά έχουν όλα αυτά με μας. Σωστό και αυτό.
Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Έλληνες;;