33 άντρες, (3 ποδοσφαιρικές ενδεκάδες στον πάγκο), απ’ τις αρχές Αυγούστου, επιβίωναν σαν πλάσματα του χώματος, σαν μπαλέτο του Άδη, 700 μέτρα κάτω απ’ τη γη. Εξάντλησαν όλους τους πιθανούς τρόπους δολοφονίας του χρόνου και του φόβου. Έπαιξαν από κοντή γαϊδούρα, (γιατί τίποτα το μακρύ δεν μπορούσε να διαμειφθεί στα στενά πλαίσια της σήραγγας), μέχρι ρώσικη ρουλέτα. Ευτυχώς, δεν τους βρισκόταν τίποτα που να μπορεί πραγματικά να τινάξει τα μυαλά τους στον αέρα, εκτός απ’ τον ίδιο τον εγκλεισμό τους. Επιδόθηκαν σε μεγάλες εξομολογήσεις. Έφτιαξαν κομπολόγια με τις αναμνήσεις τους κι απασχόλησαν τα χέρια και τη σκέψη τους. Είδαν προσωρινά τα ραδίκια ανάποδα, χωρίς όμως να μπορούν να προεξοφλήσουν ότι το προσωρινό δε θα προσλάβει χαρακτήρα μονίμου. Ούτε το ανάποδο. Είχαν μια ενσυνείδητη νεκροφάνεια με πολλά οράματα… Η ζωή τούς αποστράτευσε για 70 περίπου μέρες με τρόπο ασφυκτικό. Η γκρεμισμένη κι αφιλόξενη στοά, ωστόσο, έγινε το προστατευτικό τους κουκούλι, μια μήτρα διαχωρισμού από τα τρέχοντα προβλήματα. Έκαναν ένα ρεπό που ποτέ δε θα νομιμοποιούσε η εργοδοσία τους στον κενό χρόνο ενός underground σύμπαντος, όπου όλα είναι στάσιμα. Ήταν ένα ριάλιτι με αληθινές παραμέτρους. Ένα εργατικό survivor που μπορεί να εμπνεύσει τηλεοπτικούς παραγωγούς και να τους βάλει σε τροχιά μίμησης.
Λένε πως η ουρά τρώγεται δυσκολότερα απ’ το βόδι. Λένε πως οι τελευταίες μέρες της στρατιωτικής θητείας είναι στην κυριολεξία ατελείωτες. Δεν αντέχεται ο καιρός που είναι εγγύς.
Κάπως έτσι και λίγο διαφορετικά…, οι μεταλλωρύχοι της Χιλής, όσο τους πλησίαζε το γεωτρύπανο αισθάνονταν μια αυξανόμενη δυσθυμία. Η στιγμή μηδέν, η στιγμή που αλλάζουν τα επίπεδα, και το υπόγειο γίνεται υπέργειο, είναι μια δύσκολη στιγμή… Καθόλου δεν ισχύει στην περίπτωση των μεταλλωρύχων το ερμητικό τσιτάτο "όπως πάνω έτσι και κάτω"… Αλλιώς είναι πάνω. Αλλιώς είναι κάτω.
Θα τους βγάλουν με δεμένα μάτια, γιατί ξέμαθαν στο φως. Θα τους υποστηρίξουν ψυχολογικά, γιατί θεωρούνται βέβαιοι υποψήφιοι για μετατραυματικό σοκ. Θα τους υποβάλουν σε κούρες και θεραπείες για το δέρμα τους που έμεινε καιρό χωρίς ήλιο. Θα πείτε "και τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά…;".
Σ’ έναν κόσμο όπου το κούνημα των φτερών της επενδυτικής πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει οικονομικό τυφώνα στις ΗΠΑ, η έξοδος των μεταλλωρύχων της Χιλής από τον προσωρινό τους τάφο μπορεί να προκαλέσει παράταση της αποπληρωμής του δανείου μας από την τρόικα. Και παράταση στην παράταση ίσως φτάσει και για μας η ώρα που δε θα θέλουμε να βγούμε απ’ τον οικονομικό μας τάφο. Θα μας ρυμουλκήσουν τότε με τα μάτια δεμένα, επειδή θα έχουμε ξεσυνηθίσει το φως στην άκρη του τούνελ.
Ψυχολογική υποστήριξη πιθανότατα δε θα παίξει…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου