Λέγονται χωρίς να γίνονται

Γράφει ο Χρήστος Θεοχαράτος

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου φαίνεται να πιστεύει ότι οι Ελληνίδες και οι Ελληνες έχουν κοντή μνήμη και επιμένει να εφαρμόζει τη μέθοδο της, δια του τρόμου, παράλυσης των ανακλαστικών του λαού -βομβαρδίζοντάς τον συνεχώς όλο και με νέα "μαύρα μαντάτα".

Και βεβαίως, προς το σκοπό αυτό, εμπλουτίζει συνεχώς τη συνθηματολογία της.

Μετά τα γνωστά "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα", "ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε", τη "μειωμένη εθνική κυριαρχία λόγω χρεών", τους "Τιτανικούς", το "πάμε για πτώχευση", ή "φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού", ή "δεν υπάρχει στα Ταμεία ούτε σάλιο", ή "μνημόνιο ή χρεοκοπία" -μέσα από την οποία συνθηματολογία πέρασε τις εργασιακές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές, εισοδηματικές και άλλες ανατροπές- άλλαξε βιολί, ή μάλλον παίζει και άλλο βιολί, προκειμένου να παραλύσει περαιτέρω το λαό και να του φορτώσει και άλλα βάρη:

"Ερχονται οι εκατό κρισιμότερες μέρες της ιστορίας μας", ή "ένα ηράκλειο έργο περιμένει την κυβέρνηση", ή "ένα τρίγωνο - κόλαση", ή "σε τρεις μήνες θα πρέπει να κάνουμε όσα δεν έγιναν τρεις δεκαετίες" κ.λπ.

Ολα αυτά, βεβαίως, είναι από τον Σεπτέμβριο του 2009 και γνωστά και δοσμένα.

Οταν τον Σεπτέμβριο του 2009 ο τότε πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής ανέβαινε στα προεκλογικά μπαλκόνια, υπήρξε ο μοναδικός Ελληνας πολιτικός, ο οποίος σε προεκλογική περίοδο εξήγγειλε πάγωμα μισθών και συντάξεων, ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές, έκτακτες εισφορές και πλείστα άλλα αντιλαϊκά μέτρα.

Και τότε, το μήνυμα το πήραμε όλοι. Ολοι, εκτός του κ. Γ. Παπανδρέου και της ηγετικής ομάδας του, οι οποίοι και αυξήσεις υπόσχονταν και για την ύπαρξη χρημάτων διαβεβαίωναν τους πολίτες. Και άρπαξαν έτσι, την εξουσία. Και μόλις την άρπαξαν, άσκησαν εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική - μετατρέποντας την κρίση ελλείμματος σε κρίση δανεισμού. Με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Δύο -και μόνο δύο- πράγματα είναι δυνατό να συμβαίνουν, αν συνεκτιμηθεί μάλιστα και το γεγονός ότι όλα τα μέτρα που πάρθηκαν ήταν περιοριστικά και κανένα, απολύτως, αναπτυξιακό:

• Ή η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου πιστεύει στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκεί - βρίσκοντας για την άσκησή της διάφορα προσχήματα (απόκρυψη ελλείμματος, κίνδυνος πτώχευσης κ.λπ.).
• Ή η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ασκεί μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύει και αυτό είναι το χείριστο που θα μπορούσε να συμβαίνει υπό τις παρούσες περιστάσεις - γεγονός υπέρ του οποίου συνηγορούν οι παλινωδίες και οι καθυστερήσεις της.

Αν συμβαίνει το πρώτο, με γεια τους και χαρά τους.

Αν, όμως, συμβαίνει το δεύτερο;

Κάποια άλλη χαλεπή εποχή (1920 - 1922), ανέλαβε να κυβερνήσει τη χώρα μια κυβέρνηση η οποία είχε πολεμήσει μετά μανίας την πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μόλις, όμως, ορκίστηκε υποχρεώθηκε να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία δεν πίστευε. Και επειδή δεν την πίστευε, την εφάρμοζε με δισταγμούς, με παλινωδίες και καθυστερήσεις.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η Μικρασιατική Καταστροφή -η μεγαλύτερη τραγωδία της Νεότερης Ελλάδας- και η εκτέλεση των "6" στο Γουδί.

Ας ανασκουμπωθούν, λοιπόν, και ας αφήσουν τις τσιριμόνιες και τις συζητήσεις.

Ολα έχουν ειπωθεί. Καιρός και να γίνουν!