Ένας θάνατος άκρως διδακτικός...

Πρώτα και κύρια, έπεσε από τον 3ο όροφο και σκοτώθηκε, ενώ καθάριζε τα τζάμια σε κτίριο της αρμοδιότητας του Υπουργείου Εργασίας. Πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες (στις 19 Δεκεμβρίου είχε χάσει τη ζωή του ο άνθρωπος), μέχρις ότου γνωστοποιηθεί τελικά το γεγονός. Μπορείτε να φανταστείτε τι τηλέφωνα, τι διαβουλεύσεις και τι πινγκ- πονγκ ευθυνών διημείφθη κατά τη διάρκεια των δύο αυτών εβδομάδων. Τέτοιο ενδιαφέρον αποκλείεται να είχε προσελκύσει όσο βρισκόταν στη ζωή ο εκλιπών. Είναι κι αυτή μια μετά θάνατον αναγνώριση… Μια εγκαιρότερη και λιγότερο μακάβρια αναγνώριση ωστόσο, θα τον είχε γλυτώσει από το μοιραίο…
Όπως αποδείχτηκε στο μεσοδιάστημα, η Εταιρία που τον απασχολούσε, προκειμένου να μην του δώσει μισθό, τον είχε δηλώσει υπεργολάβο. Απίστευτος τίτλος για ένα μετανάστη! Έγινε νοματαίος ο Αιγύπτιος! Υπεργολάβος ωστόσο, σήμαινε στην περίπτωσή του και "μπλοκάκιας"… "Μπλοκάκιας" γενικώς σημαίνει "με τον ήλιο τον μπάζω, με τον ήλιο τον βγάζω τί έχει ο υπάλληλός μου και ψοφάει..."
Η 19η Δεκέμβρη ήταν Κυριακή, αλλά ένας υπεργολάβος-μπλοκάκιας πληρώνεται με το κομμάτι και δεν ξέρει από Κυριακές, γιορτές και σχόλες. Η εταιρία που τον απασχολούσε επίσης, η οποία βρισκόταν -φανταζόμαστε- σε αγαστή συνεργασία με το Υπουργείο και πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για τη σύναψη της συνεργασίας αυτής, δεν είχε λάβει κανένα μέτρο από εκείνα που προβλέπονται στο πλαίσιο της Νομοθεσίας για θέματα Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία. Υπάρχουν εκεί ξεχασμένες και κάτι παράγραφοι που έχουν να κάνουν με το μεροκάματο σε… ύψος… Δυστυχώς, όμως διανύουμε περίοδο εργασιακού βάθους…
Η Κοινωνική Επιθεώρηση και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας που το έψαξαν το θέμα (πάλι καλά!) διαπίστωσαν και πολλές ακόμα παραβιάσεις της Εργατικής Νομοθεσίας. Από πλευράς τους υπάρχει η διαβεβαίωση ότι θα επιβληθούν (άγνωστο πώς, άγνωστο πότε…) κυρώσεις. Έτσι ο Αιγύπτιος μετανάστης θα δικαιωθεί, επειδή χωρίς να το ξέρει ανήκε σε μια προνομιούχα κατηγορία εργαζομένων. Στους εργαζόμενους που χάνουν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας.
Για τους υπόλοιπους, για εκείνους που επιβιώνουν εν ώραις εργασίας, τα πράγματα είναι λιγουλάκι δυσκολότερα. Κανείς δεν ταράζεται. Κανένας μηχανισμός δεν κινητοποιείται. Ουδείς λόγος συντρέχει για επικοινωνιακή κάλυψη. Οι εταιρίες που τους απασχολούν νομιμοποιούνται να τους δηλώνουν όπως θέλουν και να παίρνουν ή να μην παίρνουν όποια μέτρα γουστάρουν. Είτε κάνουν δουλειά εδάφους- εδάφους είτε αέρος- αέρος, οι εργαζόμενοι που δεν πεθαίνουν, όσο ζουν τόσο παθαίνουν. Άρα;;;;
Άρα… κάλλιο να πεθαίνεις δουλεύοντας, παρά να "πεθαίνεις στη δουλειά"… Κι αυτό μας το δίδαξε διά του παραδείγματός του ο Emad Aziz…
Προσεχώς, περισσότερα παραδείγματα…

Τζένη Κ.