Η ηθική προϋπήρξε των κομμάτων;

Του Αριστείδη Δάγλα

Όλοι αισθανόμαστε ότι η νέα Ελλάδα που κάποιοι οραματίζονται, θα είναι σε λίγο, πολύ διαφορετική. Οι αλλαγές θα είναι βαθιές και θα συντελεστούν πολύ πιο γρήγορα και δραματικά  απ’ όσο μπορούμε τώρα να φανταστούμε. Το επώδυνο τούτο μεταίχμιο, φέρνει πόνο στους ανθρώπους που πρώτοι πλήττονται υλικά από τη συνεχιζόμενη ύφεση, που χάνουν τη δουλειά και τη ζωή τους, και πλημμυρίζει αβεβαιότητα, στα όρια της αγωνίας όλους, ακόμα κι όσους δεν θίγονται άμεσα.

Αυτός ο ίλιγγος του μετεωρισμού παγώνει το νου, καθηλώνει τις δημιουργικές δυνάμεις, έχει διαλύσει το συλλογικό φρόνημα- αυτό προπάντων. Ο πολίτης, ο άνθρωπος, δεν αισθάνεται μέρος των πολιτικών σχεδιασμών, σαν κανείς να μη τον λαμβάνει υπόψιν, δεν καλείται να λάβει ενεργά μέρος στον μετασχηματισμό, απλώς καλείται να πληρώνει, να υπακούει και να συμμορφώνεται.

Όμως, πώς μπορεί κάποιος να είναι υπάκουος σε μια μάχη που άλλοι σχεδιάζουν, άλλοι αποφασίζουν και η οποία ενδεχομένως να φέρει την ατομική και συλλογική του καταστροφή;

Από τον πολιτικό λόγο του σήμερα, απουσιάζει παντελώς η ειλικρινής βούληση να αντληθεί πρωτογενής ισχύ και νομιμοποίηση από το λαό. Αντιθέτως, επιχειρείται απροκάλυπτα η υποκλοπή της συλλογικής συναίνεσης, στη σχεδιαζόμενη εκμηδένιση των κοινωνικών κεκτημένων.

Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή.

Εδώ και μια εικοσαετία, ακούμε ότι πρέπει να δείξουμε κατανόηση και να μετριάσουμε τις διεκδικήσεις μας στο όνομα της αναστύλωσης της εθνικής μας οικονομίας, ελπίζοντας σε μια επίγεια δευτέρα παρουσία κατά τα εκκλησιαστικά πρότυπα της αδιαμαρτύρητης υποταγής στο Θείο, που φτάνει στα όρια της τελετουργικής ανθρωποθυσίας.

Και βέβαια, όταν ακούμε ότι η επιτεινόμενη λιτότητα θα φέρει φτώχια, στο μυαλό μας φέρνουμε αυτονόητα τους μη προνομιούχους και όχι αυτούς που χαρακτηρίζονται ως ειδήμονες της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής.

Οι 2.250 γιατροί με τραπεζικούς λογαριασμούς από 1 έως 10 εκατομμύρια €, οι 2.300 ιδιοκτήτες πολυτελών κατοικιών που δε δηλώνουν τα ενοίκια στην εφορία, οι 2.500 ιδιοκτήτες σκαφών που τα δηλώνουν επαγγελματικά για να μη φορολογούνται, οι 30.000 Έλληνες με συνολικές καταθέσεις 600 δις. € στο εξωτερικό, οι 990 μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων που δεν πληρώνουν φόρους, οι 1.600 ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης που εμφανίζουν στις δηλώσεις τους ψίχουλα, όλοι αυτοί θα πεινάσουν; Το πιστεύει κανείς; Δε νομίζω.

Γι’ αυτόν ακριβώς  το λόγο, 224.301 άνθρωποι ξύπνησαν την Κυριακή 7 Νοεμβρίου, πήγαν στις κάλπες των αυτοδιοικητικών εκλογών και έριξαν λευκό, ενώ άλλοι 318.444 συμπολίτες μας έριξαν άκυρο. Αν συνυπολογίσουμε και την τεράστια αποχή που προσέγγισε το 60%, κατανοούμε ότι ένα μαζικό κύμα δυσφορίας προς τις δρομολογούμενες αλλαγές ψάχνει να βρει ταυτότητα και πλαίσιο έκφρασης.

Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα.

Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές.

Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό τους πελατειακό κράτος και τους αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους. Ρήμαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία, εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς και διέπραξαν ένα σωρό ακόμα εγκλήματα, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία.

Εδώ λοιπόν γεννάται το ερώτημα, που μπορεί να δοθεί και ως απάντηση σε όσους υποστηρίζουν σθεναρά την αναγκαιότητα του ανήκειν σε ένα εκ των κομμάτων: Η ηθική προϋπήρξε, ή τα πολιτικά κόμματα;

Και για να καταστεί κατανοητή η σχέση των πάσης φύσεως συμφερόντων και εξαρτήσεων με τα κόμματα, αρκεί μόνο να θυμηθούμε πώς ονομάστηκαν τα τρία πρώτα κόμματα που ιδρύθηκαν στη χώρα μας, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και πριν την υποταγή μας στους Βαυαρούς και λοιπούς συμμάχους και φίλους: Φιλοαγγλικό, Φιλογαλλικό και Φιλορωσικό.

Γιατί λοιπόν η προσχώρηση σε κάποιο τέτοιο μόρφωμα να αποτελεί θέσφατο; Γιατί όποιος τραβήξει άλλον δρόμο συλλογικής έκφρασης, έξω απ’ το δύσοσμο βάλτο των κομμάτων, είναι αντιδραστικός και διώκεται ανελέητα μέχρι να ξαναμπεί στο μαντρί; Από πού αντλεί νομιμοποίηση το παρακράτος των κομματικοδίαιτων συνδικαλιστών, να συνδιοικεί και να απαιτεί από τους εργαζομένους άλαλη υποταγή στις επιταγές των εκάστοτε εξουσιαστών;

Σήμερα το πρόσχημα των «δύσκολων καιρών» εξασφαλίζει το άλλοθι για απόλυτο έλεγχο της εξουσίας, για στυγνή και πρωτοφανή καταπίεση της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας και το χειρότερο με τη χαλκευμένη συναίνεση των θυμάτων του συντελούμενου εγκλήματος.