Τι πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα...

Μπορεί σε όλο το κομματικό φάσμα το «αντριλίκι» να είναι της μόδας, γενικώς να «πουλάει» η «σκληράδα» και ο λαϊκισμός μετά πολλών δόσεων εθνικοπατριωτικών κλισέ, αλλά δεν είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται η ελληνική κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που χρειάζεται η μεσαία τάξη την οποία προσπαθούν να προσεταιρισθούν από διαφορετικές αφετηρίες η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που χρειάζεται η μεσαία τάξη είναι μια εθνική συμφωνία, ένα εθνικό σχέδιο που θα την απελευθερώσει από το κράτος, από την υπερφορολόγηση και από τη γραφειοκρατία. Κυρίως, που θα την απεγκλωβίσει από τον «κομματικό πατριωτισμό» και θα την οδηγήσει σ’ έναν «νέο πατριωτισμό» μέσα από τη σύνθεση, τη συναίνεση και την εθνική συνεννόηση μεταξύ της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς.

Σημείο σύγκλισης σ’ αυτή την προοπτική δεν είναι άλλο από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Η ιδανικότερη πρόταση για να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία για την περίοδο που θα ακολουθήσει μετά το τέλος του Μνημονίου. Οι «λοχαγοί» των κομματικών στρατών ίσως να ξαφνιαστούν, αλλά η κοινωνία έχει ξεπεράσει τους διαχωρισμούς του παρελθόντος και επιθυμεί τη συνεργασία των δύο μεγάλων παρατάξεων με εγγυητή τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.

Θέλει το ξαναμοίρασμα της τράπουλας σε όλα τα επίπεδα. Ξαναμοίρασμα και αναδιανομή παντού. Στα εισοδήματα, στις επιχειρηματικές ευκαιρίες, στην επιχειρηματική δράση, σε όλα!  Και αυτό μπορεί να το πετύχει ο κοινωνικός φιλελευθερισμός υποστηρίζοντας τον επιχειρηματικό δυναμισμό και την πολιτική μετριοπάθεια της μεσαίας τάξης.

Η αναδιανομή είναι μονόδρομος προκειμένου να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη. Προς αυτή την κατεύθυνση το κράτος θα χρειασθεί να αναδιανείμει ευκαιρίες επιχειρηματικότητας χωρίς να διευρύνει τον παραγωγικό του ρόλο, αλλά ενισχύοντας τον ρυθμιστικό ρόλο του σε βάρος των μονοπωλιακών καταστάσεων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Αυτός είναι ένας «παρεμβατισμός» απολύτως σύμφωνος με τις φιλελεύθερες αρχές, διότι εξουδετερώνει τις στρεβλώσεις της αγοράς και απελευθερώνει τη δημιουργικότητά της.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των μεσαίων επιχειρήσεων που έχουν ανάγκη λιγότερης φορολογικής επιβάρυνσης και λιγότερης γραφειοκρατίας, και για να γίνουν ανταγωνιστικές δεν έχουν ανάγκη την «προστασία» του κράτους ούτε την επιδότηση των δραστηριοτήτων τους. Για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό το μεγάλο κεφάλαιο δεν αποτελεί εχθρό αλλά εν δυνάμει σύμμαχο υπό την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας για την επιχειρηματική δραστηριότητα της υπόλοιπης οικονομίας. Σε όλα αυτά προσθέστε και το ουσιαστικότερο πάνω στο οποίο θα χτισθεί η εθνική συνεννόηση και η συναίνεση με την κοινωνία και είναι το «προστατευτικό δίκτυο» κοινωνικής αλληλεγγύης. Ένα δίκτυο που θα το μικρότερο δυνατό κόστος και τις ελάχιστες δυνατές στρεβλώσεις.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ