Ανθρωπόμορφων έργα...

Από το Μαρικάκι 
Για ποιο πράγμα να πρωτομελαγχολήσεις ύστερα από τα χθεσινά που σφραγίζουν μια θλιβερή εβδομάδα και σχεδόν ολοκληρώνουν την πιο μαύρη χρονιά της πρόσφατης ιστορίας μας;
Που προσκάλεσαν οι Γιωργάκηδες τους δυνάστες μας στη Βουλή να μας εκβιάσουν περαιτέρω και να μας εκθέσουν τα χυδαία δόγματά τους για τη διάλυση της κοινωνίας τα οποία συνοψίζουν σε εύηχους για το αγοαραίο αυτί όρους όπως «ανταγωνιστικότητα»; (Θα πείτε, στις φιλολογικές βραδιές θα κωλώσουν οι δικοί μας; Και μόνη η υπαγωγή στο μνημόνιο καταλύει το Σύνταγμα).
Που για να μας χώσουν στην επιμήκυνση μας φόρτωσαν και νέο δάνειο, αλυσοδένοντας ακόμα και τις αγέννητες γενιές;
Που με την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων μετέτρεψαν την εργασία σε κάτεργο και τους μισθούς σε φιλοδώρημα; Που καταργούν ουσιαστικά τη συνταξιοδότηση σε χιλιάδες «ακριβούς» εργαζόμενους μιας κάποιας ηλικίας οι οποίοι μοιραία θα βρεθούν μετά από 30 και 35 χρόνια δουλειάς εκτός παραγωγικής διαδικασίας για να αντικατασταθούν από φθηνότερους; Που σε λίγο στη δίνη του κυκλώνα θα βρεθεί η μόνιμότητα του δημοσίου, ήδη παραδομένη στο έλεος του κοινωνικού αυτοματισμού που επιφέρει η διάλυση της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα;
Που η μόνη κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης αποδείχτηκε να είναι αυτή που χωρίζει τους ολίγους, που πλουτίζουν ακόμη περισσότερο από την «κρίση – ευκαιρία», από την πλειοψηφία της κοινωνίας της οποίας το επίπεδο γυρίζει σε προπολεμικά επίπεδα;
Να τρομάξει κανείς που δεν γνωρίζει σε ένα χρόνο από τώρα πώς και αν θα επιβιώνει ο ίδιος και οι δικοί του πόσο μάλλον σε βάθος χρόνου, αφου ο αέρας μυρίζει Αργεντινή; Να τρομάξει εν ολίγοις με την αβίωτη ζωή που έρχεται;
Ή μήπως να τρομάξει που οι ανθρωπόμορφοι Στρος Καν, Τόμσεν, Όλι Ρεν, Παπανδρέου και λοιποί όμοιοί τους, οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους την τύχη της χώρας και της Ευρώπης ολόκληρης παρουσιάζουν την κτηνωδία και τον «θρίαμβο του κακού», ως λύση στα οικονομικά αδιέξοδα των χωρών; Αν αυτό είναι λύση δεν είναι παρά ... λύση των δεσμών μας με τον κόσμο των ζωντανών και της λογικής.
Κι εμείς ακόμα μουδιασμένοι λουφάζουμε, γιατί σκαλώσαμε στο «μαζί τα φάγαμε», αποδεχόμενοι εν τέλει τη γελοιότητα ότι ο διορισμός στο δημόσιο είναι πράξη σχεδόν ανήθικη. Και μαζί, τον υπαινιγμό πως μια κυβέρνηση δεν έχει καμιά υποχρέωση να δημιουργεί χρήσιμες και παραγωγικές θέσεις εργασίας στο δημόσιο, αλλά χαριστικά, και μόνο, το ΠΑΣΟΚ (και η ΝΔ που κυβέρνησε λιγότερο) μάς έφτιαξε εκ του προχείρου εκατοντάδες υπηρεσίες χωρίς αντικείμενο για να βολέψει στοργικά «πελάτες» που σήμερα τους αποκαλεί και υπεράριθμους! Και πως αυτοί οι «υπεράριθμοι» εργαζόμενοι μπορεί να κάνουν μια χώρα να βαρέσει κανόνι!!!
Όταν πακτωλοί δημόσιου χρήματος έχουν ρεύσει σε πολιτικές και επιχειρηματικές τσέπες και μάλιστα χρήματος υποθηκευμένου αφού είναι προϊόν, κατά τα φαινόμενα, ασύμφορου, επαίσχυντου δανεισμού από τους παντοδύναμους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς ιέρακες!...
Σε τελική ανάλυση, όταν η κοινωνία απειλείται με αφανισμό δεν είναι ώρα να κάνει ταμείο παλαιότερων ευθυνών. Αντιθέτως έχει την ευθύνη να μη συνταχθεί με τις εφιαλτικές οδούς που της επιβαλλονται γιατί τότε για μία ακόμη φορά προσφέρει τις υπηρεσίες της στον ισχυρό, τους υποτακτικούς του και τα συμφέροντά τους που είναι σε σύγκρουση με τα δικά της...