Διαφθορά και ...διεφθαρμένος.!

Από το 2003 με πρωτοβουλία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ η 9η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς. Τις προηγούμενες ημέρες ακούγαμε στις ειδήσεις και διαβάζαμε στις εφημερίδες εκτενή αποσπάσματα για το πόσο σοβαρό "αγκάθι" στην ανάπτυξη και την ομαλότητα της κοινωνίας είναι αυτό το τεράστιο πρόβλημα.
Τί είναι άραγε η διαφθορά;
Σύμφωνα με τη σύγχρονη εκδοχή της έννοιας αναφερόμαστε στην παράβαση των προβλεπόμενων καθηκόντων (ηθικών και νομικών) των δημοσίων λειτουργών με τελικό σκοπό το "ιδιον όφελος". Αυτό εκφράζεται στις ημέρες μας, κυρίως, μέσω της έκνομης ενέργειας που ονομάζεται "δωροδοκία".
Ο Ποινικός Κώδικας προβλέπει στο άρθρο 235 την τιμωρία της Παθητικής Δωροδοκίας, δηλαδή τη λήψη ωφελημάτων οιασδήποτε φύσης με σκοπό ένας υπάλληλος να προβεί σε ενέργεια ή παράλειψη που ανάγεται στα καθήκοντά του ή αντίκειται σ'αυτά.
Οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες έχουν θεσπίσει παρόμοιους κανόνες δικαίου για την καταπολέμηση της διαφθοράς, πλην όμως τα αποτελέσματα ποικίλουν από κράτος σε κράτος. Στην Ελλάδα πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν απαξιωτικά για τους δημόσιους φορείς αναφέροντάς τους ως σαθρούς, αλλά λίγοι είναι όμως αυτοί που έχουν το σθένος να προβούν σε καταγγελία στις διωκτικές αρχές. Η παραφιλολογία μπορεί να αναφέρεται σε συγκάλυψη και έλλειψη ενδιαφέροντος από τους αρμοδίους, αλλά ας κοιταχτούμε καλά στον καθρέπτη...
Διεφθαρμένος δεν είναι μόνο ο υπάλληλος που λαμβάνει ανταλλάγματα για την υπηρεσία που προσφέρει. Διεφθαρμένος είναι και εκείνος που εξυπηρετείται από την καταβολή "δώρων" στο δημόσιο λειτουργό. Είναι το πιο εύκολο σήμερα να ανάγει κάποιος τις ευθύνες μόνο και μόνο στη δυσλειτουργία του κράτους.
Μήπως όμως ο πολίτης της δύσκολης καθημερινότητας είναι εκείνος που διαιωνίζει την υπάρχουσα κατάσταση;
Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι η καταγγελία για τη δωροδοκία ενός δημοσίου υπαλλήλου ισοδυναμεί με πόλεμο εναντίον όλου του συστήματος;
Αν ο "εκπρόσωπος" του δημοσίου έχει θέσει το χρήμα ως υπέρτατο κοινωνικό αγαθό, ο δέκτης της ανηθικότητας του είναι αναγκαίο να τον καταγγείλει στον Εισαγγελέα.
Γνωρίζετε πολλούς που να το τόλμησαν;
Δυστυχώς είναι μία παράλογη κατάσταση που αν και αναγκάζεται κάποιος να δίδει χωρίς να υποχρεούται χρήματα ή άλλες παροχές, μένει στο τέλος με μία αίσθηση ικανοποίησης και έπαρσης, καθώς και η -παράνομη πολλές φορές- δουλειά του έγινε και "αποδεικνύει" στον εαυτό του και στους άλλους ότι γνωρίζει το κατεστημένο και με αυτόν τον τρόπο μπορεί και το ελέγχει.
Ίσως και η ίδια η Πολιτεία πρέπει να θεσπίσει πιο αυστηρούς κανόνες για την πάταξη της διαφθοράς.
Το σημαντικότερο είναι να δώσει κίνητρα στον πολίτη έτσι ώστε να έχει όφελος από τη σχετική καταγγελία. Δε θα ήταν πιο δίκαιο μετά τη τιμωρία του δημοσίου λειτουργού που αρχικά εκβίαζε τον ενδιαφερόμενο, η τακτοποίηση των θεμάτων που τον αφορούν να γίνεται εφεξής από αντίστοιχους υπαλλήλους άλλων κατά τόπο υπηρεσιών, οι οποίοι θα ανέφεραν τα αποτελέσματά τους στον αρμόδιο υπουργό;
Δεν θα ήταν προτιμότερη η απαλλαγή του πολίτη από οποιοδήποτε τίμημα σχετικής προηγηθείσης επίμεμπτης ενέργειας του, με αντάλλαγμα την καταδίκη ενός διεφθαρμένου κρατικού στελέχους;
Όλοι μπορούμε να συνεισφέρουμε, γιατί εμείς είμαστε το Κράτος και όταν θα αναφερόμαστε σε κοινωνική σήψη θα βάζουμε και την ατομική μας παιδεία μέσα στην όλη παρακμή. Το απόλυτο δίκαιο θα το έχουμε μόνο εάν παρά τις όποιες καταγγελίες μας το κράτος αδρανεί.
to-mati