Το αδίκημα της απιστίας και οι αποζημιώσεις του Διστόμου.!

Έπρεπε όμως να περάσουν 51 ολόκληρα χρόνια για να διεκδικήσουμε από το Γερμανικό κράτος χρηματικές αποζημιώσεις για τις σφαγές που διέπραξαν τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα κατοχής κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Έτσι το 1995, εξ ονόματος της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Βοιωτίας, ο αείμνηστος πρώην Ευρωβουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και νομικός, Ιωάννης Σταμούλης, κατέθεσε αγωγή, διεκδικώντας αποζημιώσεις αξίας 60 εκ. ευρώ.
Το 1997 το πολυμελές Πρωτοδικείο Λειβαδιάς, με απόφαση του, δικαιώνει τους κατοίκους του Διστόμου και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη.
Το 2000 το Γερμανικό δημόσιο άσκησε αναίρεση στον Άρειο Πάγο, υποστηρίζοντας πως η Γερμανία, έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας, δηλ. δεν πρέπει να δικάζεται σε ξένη χώρα για εγκλήματα που διέπραξε κατά το παρελθόν.
Το 2000 επίσης, η ολομέλεια του Αρείου Πάγου, έβγαλε μια ιστορική δικαστική απόφαση, όπου δικαίωσε τα 228 θύματα (58 άνδρες, 53 παιδιά κάτω των 16 ετών και 117 γυναίκες) της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο και επιδίκασε αποζημιώσεις προς τους συγγενείς των σφαγιασμένων, που μαζί με τους τόκους πλησιάζουν τα 100 εκ ευρώ.
Μετά από ενάμιση χρόνο το Ανώτατο Ειδικό δικαστήριο με ψήφους 6 έναντι 5 (οριακή πλειοψηφία) δέχθηκε την κρατική ασυλία του Γερμανικού δημοσίου και κατά αυτόν τον τρόπο «μπλόκαραν» όλες τις δίκες για την δικαίωση των θυμάτων.
Η Γερμανία βέβαια αρνήθηκε να εκτελέσει την αμετάκλητη απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου, μη καταβάλλοντας το επιδικασθέν ποσό και ο Ιωάννης Σταμούλης προχώρησε σε αναγκαστική εκτέλεση περιουσίας του Γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα (Ινστιτούτο Γκαίτε, Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης κ.α.)
Το 2002 το Γερμανικό δημόσιο άσκησε ανακοπή θεωρώντας πως για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του στην Ελλάδα, θα πρέπει προηγουμένως να δοθεί σχετική άδεια από τον Έλληνα Υπουργό δικαιοσύνης όπως προβλέπεται. Αξίζει να σημειώσουμε πως υφίστανται όλες αυτές οι αντιδράσεις από πλευράς Γερμανικού δημοσίου, παρ’ ότι, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, τον Απρίλιο του 2000, ο τότε Πρόεδρος της Γερμανίας, κ. Γιοχάνες Ράου, επίσημα κατήγγειλε τις φρικαλεότητες των Γερμανών στρατιωτών και εξέφρασε την οδύνη και την ντροπή του (επίσκεψη στα Καλάβρυτα).
Το 2004 ο Γιάννης Σταμούλης μπροστά στο αδιέξοδο της «δυσκαμψίας» της Ελληνικής κυβέρνησης, προκειμένου να δώσει την σχετική άδεια για την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου, κατάφυγε στην Φλωρεντία και ζήτησε κατασχέσεις γερμανικών ακινήτων στην περιοχή, εφαρμόζοντας το άρθρο 44 του καταστατικού της ενωμένης Ευρώπης που ορίζει, ότι μία απόφαση που είναι εκτελεστή σε μία χώρα μέλος της Ε.Ε. είναι εκτελεστή και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
Η Γερμανία προσέφυγε στο Πρωτοδικείο και ακολούθως στο εφετείο της Φλωρεντίας, για να ακυρώσει την κατάσχεση, αλλά οι προσφυγές της απορρίφτηκαν. Το ίδιο συνέβη και στον Ιταλικό Άρειο Πάγο, που θεώρησε πως η κατάσχεση είναι νόμιμη.
Τον Δεκέμβριο του 2008 η Γερμανία προσέφυγε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης εγκαλώντας την Ιταλία, για μη νόμιμη διαδικασία και καταπάτηση των όρων του διεθνούς δικαίου.
Στις 14 Ιανουαρίου 2011 η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εξαντλώντας τα χρονικά περιθώρια (τελευταία ημέρα) υποβολής παρέμβασης στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, για την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων, άσκησε τελικά το δικαίωμα παρέμβασης, ως έχουσα έννομο συμφέρον στην εκκρεμή δίκη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας.
Έτσι καταγράφεται το χρονικό ιστορικό των Γερμανικών αποζημιώσεων προς τους κληρονόμους των θυμάτων του Διστόμου, στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής στην χώρα μας, από τους προγόνους της κ. Μέρκελ.
Όμως πλέον στην κοινωνία μας εγείρονται τεράστια ερωτηματικά, σχετικά με αυτή την πολύκροτη και πολύ σοβαρή υπόθεση:
1. Γιατί το Ελληνικό δημόσιο δεν εκτέλεσε το 1997 την απόφαση του πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς, με την οποία δικαιώνονται οι κάτοικοι του Διστόμου;
2. Γιατί οι διατελέσαντες υπουργοί Δικαιοσύνης, όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων, Μιχάλης Σταθόπουλος, Φίλιππος Πετσάλνικος (24/10/01-10/03/04), Αναστάσιος Παπαληγούρας, Σωτήρης Χατζηγάκης, Νίκος Δένδιας και Χάρης Καστανίδης, αρνήθηκαν να δώσουν την σχετική άδεια κατάσχεσης;
3. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις της Ελλάδος, δεν προσπάθησαν να δώσουν πολιτική λύση, στο τεράστιο πρόβλημα των αποζημιώσεων, από την στιγμή που επικαλούνται πως δεν ήθελαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με την κραταιά οικονομική δύναμη της Ευρώπης, την Γερμανία, εκτελώντας τις δικαστικές αποφάσεις;
Δηλαδή, δεν μπορούσαν να πιέσουν τις κυβερνήσεις της Γερμανίας, μέσω της διπλωματικής οδού για πολιτική συναπόφαση υπέρ των συμφερόντων της χώρας μας και των πολιτών της;
Θα ήθελα βέβαια να επισημάνω, πως τις μεγαλύτερες ευθύνες, έχει ο κ. Σημίτης, ο κ. Σταθόπουλος και ο κ. Πετσάλνικος. Προ αυτών των τεράστιων ευθυνών, έχει αρχίσει αγώνας αλληλοκατηγοριών μεταξύ των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης.
Έτσι, ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, επί κυβερνήσεως Σημίτη, κ. Σταθόπουλος, επιρρίπτει τις ευθύνες στον διάδοχό του και σημερινό Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής, κ. Πετσάλνικο, λέγοντας: "Ο Υπουργός που αρνήθηκε να δώσει την άδεια δεν ήμουν εγώ. Ποτέ δεν μου είχε ζητηθεί όσον ήμουν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Από το Υπουργείο Δικαιοσύνης έφυγα τον Οκτώβριο του 2001. Με διαδέχθηκε ο κ. Πετσάλνικος. Αν είχε δώσει την άδεια, θα είχε γίνει η εκτέλεση και θα είχε προχωρήσει η υπόθεση (14/01/11 ράδιο 9)".
Αξίζει να σημειώσουμε, επίσης, πως ο τότε Πρωθυπουργός, κ. Σημίτης, είναι γερμανοανατραφής ενώ η σύζυγος του κ. Πετσάλνικου είναι Γερμανίδα και ίσως είχαν κάθε λόγο για να μην θέλουν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με την Γερμανία.
4. Στο άρθρο 7 της δανειακής σύμβασης αναφέρεται επί λέξει: "όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…"
Γιατί λοιπόν ο κ. Παπανδρέου, πέραν των άλλων δεν διαπραγματεύθηκε ιδιαίτερα αυτό το άρθρο του κατάπτυστου μνημονίου, από την στιγμή που τον φάκελο υποβολής παρέμβασης για την υπόθεση του Διστόμου στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης επεξεργάζονταν τα συναρμόδια υπουργεία Εξωτερικών και Δικαιοσύνης επί μήνες (κατά δήλωση του ιδίου) και απεμπόλησε το δικαίωμα του συμψηφισμού ή της ανταπαίτησης, που είναι μία συνήθης εμπορική και συμφέρουσα πρακτική;
Γιατί να «τρέχει» να εισπράξει τα ποσά των αποζημιώσεων σε περίπτωση δικαίωσης από το δικαστήριο της Χάγης;
Μήπως, η κυβέρνηση έδρασε υποκριτικά και παίζει επικοινωνιακό παιχνίδι με την παρέμβασή της στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης;
Μήπως ο κ. Παπανδρέου δεν ενήργησε «με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του Εθνικού συμφέροντος» κατά την υποβολή της προσφυγής, όπως ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε;
Μήπως, συνειδητά, όπως φαίνεται, όλοι οι Πρωθυπουργοί της χώρας και οι Υπουργοί Δικαιοσύνης του διαστήματος αυτού δεν διεκδίκησαν τα αυτονόητα δικαιώματα του λαού μας που πηγάζουν από τις δικαστικές αποφάσεις;
Μήπως, λοιπόν διέπραξαν το ατιμωτικό αδίκημα ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ κατά του ελληνικού δημοσίου;
Πάντως ακόμα και τούτη την ύστατη στιγμή, προτρέπω τον Πρωθυπουργό της χώρας να παραστεί ο ίδιος αυτοπροσώπως την ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης στη Χάγη και να υπερασπισθεί τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, όπως οφείλει προς την πατρίδα και τους Συνέλληνες.

Παναγιώτης Αποστόλου
egerssi@otenet.gr