Γέλα φίλε μου, γέλα φίλε μου, δεν είναι και για λύπη.!

Έφυγε λοιπόν κι αυτή η χρονιά η δύσκολη, η καταραμένη, η χρονιά που μας γύρισε δεκαετίες πίσω σε άλλες εποχές.

Κι ο κόσμος έσβησε τα φώτα κι αντάλλαξε ευχές όπως κάθε άλλη φορά. Ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο τα καλύτερα, αλλά αυτή τη φορά με τα μάτια χαμηλά, με το μυαλό αλλού, με την πραγματικότητα να ρίχνει μια σκια τόσο μεγάλη σαν απόλυτη βεβαιότητα οτι δεν γίνεται το 2011 ναναι καλύτερο από το 2010 που ήταν έτσι κι αλλιώς χάλια!

Ηταν πραγματικά παράξενη αυτή η αλλαγή χρονιάς, αφού τη στιγμή που η αισιοδοξία είθισται να είναι στην κορύφωσή της έστω και για όσο κρατάει μια χειραψιά ή το αναβόσβησμα των φώτων, όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν το μυαλό τους στο πως διάολο θα βγεί αυτό το άθλιο δήθεν σχεδιο εξόδου από την κρίση. Στο πως θα μείνει το μαγαζί ζωντανό, στο πώς θα πληρωθεί η σύνταξη ή θα κρατηθεί η θέση στη δουλειά. Οχι δηλαδή στο πως θα αυξηθεί το όποιο εισόδημα, αλλά πως θα μπουν τα εντελώς απαραίτητα στο σπίτι ή θα πληρωθούν οι λογαριασμοί.

Δεν το έχουμε ξαναζήσει και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από μας έστω και γι αυτές τις λίγες στιγμές να προτιμούσαμε να είμασταν ηλίθιοι ή μεθυσμένοι, να μην ξέρουμε, να μην καταλαβαίνουμε...Εστω για λίγο, όσο να βγούν οι ευχές από το στόμα και να μήν έιναι ψεύτικες.

Τι περιμένουν όμως αλήθεια τα φοβερά παιδια του ΓΑΠ και του ΔΝΤ από ένα λαό τόσο απογοητευμένο, τόσο προδομένο, τόσο απαξιωμένο, τόσο απαισιόδοξο; Να ξεπεράσει τον εαυτό του και όλες τις προβλέψεις και να δημιουργήσει ανάπτυξη; Ανάπτυξη για ποιόν; (Η Αμερική για παράδειγμα έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται επίσης!)

Να σηκώσει τα μανίκια και να το ρίξει στη δουλειά; Ποια δουλειά; Αυτή που έχασε ή που θα χάσει με το επόμενο κύμα απολύσεων;

Έριξα μια ματιά στα αποτελέσματα του ευρωβαρόμετρου για το πόσο αισιόδοξοι είμαστε.

Απίστευτο αποτέλεσμα...98% περιμένουν μαύρες μέρες! Και στην υπόλοιπη Ευρώπη το ποσοστό είναι 77%.

Στην Ελλάδα δηλαδή όλοι είναι απαισιόδοξοι! Όλοι εκτός από τους κυβερνητικούς βουλευτές όπου όλοι -και οι 156- είναι λέει αισιόδοξοι οτι όλα θα πάνε καλά. Γι αυτούς...

Οσο παράξενη επιστήμη και να είναι η στατιστική τόσο μεγάλο λάθος δεν μπορεί να το κανει.

Πως γίνεται 98% (κι αυτό την Άνοιξη, τώρα μπορεί να είμαστε και στο 99,5%) να είναι απαισιόδοξοι ενώ οι εκπρόσωποί τους να είναι 100% αισιόδοξοι; Λίγο τρελό, κάποιος λέει ψέματα και προφανώς δεν είναι ο λαός. Για ποιό λόγο να πει κανείς ψέματα πως είναι απαισιόδοξος;

Ενώ από την άλλη, πώς θα μπορούσαν να επιμένουν σε άγρια μέτρα λιτότητας, απολύσεων, καταστροφών και συμφορών αν δεν δήλωναν και με την ψήφο τους στη Βουλή την πίστη και την αισιοδοξία τους για τα μέτρα;

Αλλο ένα φιλόδοξο και "αισιόδοξο" ψέμα που βγάζει μάτι.

Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν μπήκαμε στο τρομερό 2011.

Σε μια χρονιά πραγματικό Γολγοθά που όμως στην άκρη υπάρχει ένα φώς. 'Ενα φως που δεν θα είναι για όλους όμως. Ένα φως που θα ειναι ή για μας ή γι αυτούς.

Είναι βέβαιο ότι το ρεπερτόριο των σκληρών μέτρων δεν θα έχει τελειωμό. Ότι θα μας κάνουν τη ζωή όσο μαύρη μπορούμε να αντέξουμε ή και να μην αντέξουμε.

Κι η μόνη αισιοδοξία, το μόνο φως βρίσκεται στο να κάνουμε κι εμείς τη δική τους ζωή μαύρη. Να τους πούμε πως δεν θα τους περάσει, ότι κι αν στοιχίζει αυτό. Πως είμαστε εδώ και πως δεν θα το φάμε το παραμύθι τους και το λυπημένο τους υφάκι.

Και κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί να πείθονται πως αν δεν απαλλαγούμε από αυτη την κυβέρνηση κι από το μνημόνιο όσο πιο γρήγορα γίνεται, άσπρη μέρα δεν θα δούμε.

Και πως αυτό τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο τον βαρεθήκαμε, τον σιχαθήκαμε και θα τον αλλάξουμε.

Και όχι στο μακρινό απώτερο μέλλον αλλά γρήγορα, όσο είναι καιρός.

Αυτή είναι η μόνη αισιοδοξία που υπάρχει.

Οπότε, "Γέλα φίλε μου, γέλα φίλε μου, δεν είναι και για λύπη"

Γιώργος Σαρρής