Δεν υπάρχουν παράθυρα. Δεν υπάρχουν καθρέφτες. Δεν υπάρχουν στολίδια. Δεν υπάρχουν λουλούδια. Δεν υπάρχουν βιβλία. Δεν υπάρχει διέξοδος.
Τρεις άνθρωποι. Και οι τρεις …νεκροί. Η Κόλαση. Ένας περίεργος …υπηρέτης- ο βαλές της Κόλασης- τους έχει οδηγήσει εκεί.
Τρία πρόσωπα που αναζητούν να προσδιοριστούν το ένα στα μάτια του άλλου.
Δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει αμετάκλητο παρελθόν. Υπάρχουν οι πράξεις τους που έχουν ήδη τελεστεί, υπάρχει το …εγκληματικό τους παρελθόν.
Το παρόν κλείνεται ασφυκτικά ανάμεσα σε αντιδικίες, σε διαξιφισμούς, σε ειρωνείες, σε ηθικολογικούς εκβιασμούς. Κάθε μία από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες να στήσουν οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας μεταξύ τους, ναυαγεί. Ο ένας γίνεται ο βασανιστής του άλλου.
Η μόνη σχέση που τους απομένει να διαχειριστούν, είναι η σχέση του «δήμιου» με το «θύμα». Ένας φαύλος κύκλος, μια αέναη εναλλαγή, «θυμάτων» και «δημίων». Και έτσι η μόνη συμφωνία που μπορούν, που τους απομένει να συνομολογήσουν είναι μία. Συνοψίζεται στη φράση του φοβισμένου, του τρομαγμένου, του δειλού Garsin, που αποδέχεται και ίσως και να συμφιλιώνεται πια, με το ότι η Κόλαση είναι οι άλλοι.
Σε αυτό το κλειστοφοβικό σκηνικό, νοιώθω ότι ζούμε, ότι ασφυκτιούμε, εδώ και καιρό. Νεκροί. Χωρίς μέλλον. Οδηγημένοι από τον περίεργο…υπηρέτη στη Κόλαση. Ένα κλειστό σαλόνι, χωρίς παράθυρα, χωρίς στολίδια, χωρίς, βιβλία, χωρίς …διέξοδο. Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, σε ένα ρεπερτόριο πολύ συγκεκριμένων ρόλων. Κι η γκάμα των ρόλων να κινείται αυστηρά στην εναλλαγή από δήμιο σε θύμα και από θύμα σε δήμιο. Χωρίς καν δάκρυα.
Χθες οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, έκαναν μηχανοκίνητη πορεία στο κέντρο της πόλης. Πήγαν στο Υπουργείο Υγείας να συμπαρασταθούν στους συγκεντρωμένους απεργούς γιατρούς.
Ήταν άραγε μια ελάχιστη, μια αμελητέα, μια αόρατη θαρρείς στο μάτι χαραμάδα, μια ελάχιστη, μια αδιόρατη ρωγμή στους τοίχους του σαλονιού της …Κόλασης?
Κατερίνα
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου