Οι ανυπάκουοι και οι... βαρήκοοι (περί απεργιών)

Του Σεραφείμ Κοτρώτσου 
Κυβερνητικά στελέχη και εκ τηλεοπτικών παραθύρων αναλυτές (συνήθως σε... ανοιχτή γραμμή με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο) εξαπολύουν μύδρους, τις τελευταίες ημέρες, κατά των απεργών, κάνοντας λόγο για "ανομία" και προσβολή του θεσμού της Δικαιοσύνης. Και επιστρατεύουν κάθε μέθοδο κοινωνικού αυτοματισμού (γνωστού, άλλωστε, από ανάλογες εφαρμογές του, κατά το παρελθόν, και από τα δύο κόμματα εξουσίας), προκειμένου να φέρουν σε σύγκρουση εκείνους που απεργούν με όσους υφίστανται τις συνέπειες.
Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι εκφάνσεις του απεργιακού αγώνα λαμβάνουν ακραίες μορφές. Η Αθήνα είναι μία διαλυμένη πόλη και ο κοινωνικός ιστός έχει θρυμματιστεί. Εξαιτίας των απεργιών, όμως;
Υπάρχουν, λοιπόν, και κάποιες πολύ απλές διαπιστώσεις που απωσιωπούνται από την κυβέρνηση και τους αυτόβουλους εκπροσώπους της.
Πρώτον, καμία απεργία επαγγελματικού κλάδου που έφθασε στα δικαστήρια, από τη Χούντα ίσαμε σήμερα, δεν κρίθηκε νόμιμη. Ολες ως παράνομες και καταχρηστικές αξιολογήθηκαν. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως κάθε κλάδος πρέπει να αντιλαμβάνεται τις απεργίες ως ασκήσεις εκτόνωσης και επαναστατικής γυμναστικής με ημερομηνία λήξεως την ώρα της εκδίκασης της σχετικής αίτησης στα πρωτοδικεία. Eνα τέτοιο "εθιμικό δίκαιο" δεν αποτελεί, εν τέλει, ουσιαστικό λόγο αναίρεσης της αποτελεσματικότητας που μπορεί να έχει κάθε απεργία;
Δεύτερον, από καταβολής του εργατικού κινήματος, καμία απεργία δεν εξελίσσεται δίχως να προκαλέσει κοινωνικές απώλειες. Ακόμα και η πορεία των μπολσεβίκων προς τα τσαρικά ανάκτορα είναι βέβαιο πως παρεμπόδισε της εργασία των μικροπωλητών που είχαν αραδιασμένη την πραμάτεια τους ένθεν κακείθεν των βουλεβάρτων της Αγίας Πετρούπολης.
Είναι προφανές πως κάθε επαγγελματικός κλάδος οφείλει να αντιλαμβάνεται την κρίσιμη στιγμή που μία απεργία στρέφεται εναντίον των διεκδικήσεών της. Και, ως εκ τούτου, να αναπροσαρμόζει τη μορφή του αγώνα. Επ' ουδενί, όμως, αυτό δεν καταργεί το δημοκρατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του απεργείν.
Τρίτον, η ανομία είναι μία έννοια προσδιορισμένη στις κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα που λειτουργούν με αυστηρούς κανόνες. Στο ελληνικό μπάχαλο της εποχής της τρόικας γιατί είναι ανομία η αμφισβήτηση των αποφάσεων των πρωτοδικείων (που θα έπρεπε σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία να είναι) και δεν είναι ανομία οι κραυγές της κυβέρνησης περί "δικαστικού πραξικοπήματος" και "ιδεολογικής απόκλισης" για την εισήγηση του ΣτΕ, που θέτει εν αμφιβόλω εάν πρέπει ή όχι να ψηφίζουν οι μετανανάστες στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Υπάρχουν, δηλαδή, βολικοί και μη βολικοί δικαστές;
Αλλωστε, όταν οι κυβερνήσεις δίνουν πρώτες το σήμα του μη σεβασμού του θεσμού της Δικαιοσύνης, πώς περιμένει κανείς από όλους τους άλλους να το πράξουν;
Παράδειγμα: ενώ η εντεταλμένη από την τρόικα εισπρακτική πολιτική του κ. Παπακωνσταντίνου απειλεί με αυτόφωρα τους φοροφυγάδες των 5.001 ευρώ (!) και στέλνει φτωχοδιάβολους στα δικαστήρια, ποιος θα αποδεχτεί αγόγγυστα αυτές τις αποφάσεις, όταν βλέπει, από την άλλη, το διάσημο αοιδό -και σύζυγο πρώην κυβερνητικού στελέχους- να καλείται να καταβάλει πρόστιμο 5.000 ευρώ για ένα χρέος προς την εφορία της τάξης των 5,5 εκατομμυρίων;
Καταλήγουμε, λοιπόν, σε ένα βασικό συμπέρασμα.
Η κυβέρνηση (το πολιτικό σύστημα, εν τέλει) έχει απωλέσει κάθε ρανίδα αξιοπιστίας, όταν άλλα εξαγγέλλει, άλλα πράττει, κι άλλα το ίδιο τηρεί.
Και όσοι δεν πληρώνουν διόδια ή εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι "τσαμπατζήδες", όπως επιχειρεί να κατοχυρώσει η κοινή διάλεκτος κυβερνώντων και κάποιων τηλεοπτικών μεγαλοδημοσιογράφων.
Ανυπάκουοι, ναι. Απείθαρχοι, ναι. Αλλά, τελικά, ας μας πει κάποιος έναν άλλο τρόπο αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν.
Κάτι βολικότερο στις εξουσίες; Ο καναπές; Το Big Brother; Ο κοινωνικός αυτισμός; Ή μήπως να συγκεντρωθούμε στην πλατεία Συντάγματος, με σημαιούλες, για να υποδεχθούμε αύριο τους απελευθερωτές του ΔΝΤ και τους πρεσβευτές της Μέρκελ;