Όταν η ανυπακοή δείχνει τα δόντια της, η κεντρική εξουσία υποχωρεί.!

Πατήστε για μεγέθυνση

Η καταγγελία είναι εύκολη. Καταγγέλλεις τις ληστρικές συμβάσεις, τις προκλητικές αυξήσεις των εισιτηρίων, τις περικοπές των μισθών, τα μύρια όσα.
Και λοιπόν;
Οι κυβερνήσεις κάνουν το δικό τους, σε πείσμα των διακηρύξεων με τις οποίες υποκλέπτουν την ψήφο των πολιτών...
Δίδυμη αδελφή της καταγγελίας είναι η οργή. Συνήθως ενισχύει τη δυναμική των κινητοποιήσεων, λειτουργεί εκτονωτικά σε ατομικό επίπεδο, και συνηθέστατα εγγράφεται, συσσωρευμένη, ως στοιχείο μιας άλλης δυναμικής. Εκείνης που εκφράζεται -ανατρεπτικά για τους εκάστοτε κυβερνώντες- στην κάλπη... Πρόκειται, όμως, για ανατροπές χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα: τα (δύο) κόμματα που κυβερνούν εκ περιτροπής εφαρμόζουν την ίδια πολιτική...
Το πρόβλημα για την εξουσία (για τις παντοειδείς εκφάνσεις της -οικονομική, μηντιακή, δικαιική κ.τ.λ.- και όχι μονάχα για την κεντρική εξουσία) αναφύεται όταν η οργή δεν περιορίζεται στην κατ' έθος «ανατρεπτική εκδήλωσή της», δηλαδή την ψήφο στις εκλογές, αλλά προσλαμβάνει χαρακτηριστικά ανυπακοής. Οπως καλή ώρα με την άρνηση καταβολής διοδίων και εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες.
Η αρχική σπίθα, δηλαδή η παρακινδυνευμένη άρνηση κάποιων τολμηρών, εξελίχθηκε σε πυρκαγιά. Και η πλημμυρίς των αρνητών σε ακαθοδήγητο και ανέλεγκτο κίνημα. Ισως ετερόκλητο, αλλά κίνημα...
Καθαρές κουβέντες: ό,τι χάνει το κράτος σε έσοδα -και όντως χάνει- το κερδίζει η κοινωνία σε όλα τα πεδία. Και στο οικονομικό, στο οποίο υποτίθεται ότι βλάπτεται το κοινωνικό σύνολο εξαιτίας της ανυπακοής.
Ιδού η απόδειξη: όταν η ανυπακοή έδειξε τα δόντια της, η κεντρική εξουσία άρχισε να υποχωρεί.
Εσπευσε να εξαγγείλει κάρτα ανέργου για φθηνές συγκοινωνίες, να μιλάει για μείωση των διοδίων, να παραδέχεται ότι κακώς δεν υπάρχουν παράλληλοι δρόμοι στην εθνική οδό για να εξυπηρετούνται οι κάτοικοι των κωμοπόλεων και να μην πληρώνουν διόδια, και, βέβαια, ετέθη ξανά στο τραπέζι το ζήτημα των συμβάσεων με τις κατασκευαστικές εταιρείες - ζήτημα μείζον...
Κάτι έγινε, λοιπόν. Κάτι κινείται. Η κρούστα στην παγωμένη λίμνη έσπασε. Και αυτό οφείλεται στην ανυπακοή, η οποία προκαλεί αλλεργία στα καθεστωτικά μορφώματα και στους ομόκεντρους κύκλους της εξουσίας...
"Τίποτε δεν πάει χαμένο", λέει εκείνος ο στίχος του Ρασούλη. Πόσω μάλλον η κοινωνική οργή. Οταν δεν παραμένει ανεπίδοτη και εξελίσσεται σε ανυπακοή...

Γιάννης Τριάντης