Απαιτεί αυτογνωσία και σοβαρότητα. Η αναγγελία του τέλους ενός εγχειρήματος. Η αναγγελία του τέλους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ. Περισσότερο ταλαιπωρούν, παρά εκφράζουν το εκλογικό σώμα της Αριστεράς. Δεν ζουν γι’ αυτό. Ζουν απ’ αυτό. Και το εξουθενώνουν τραβώντας ελπίδες, προσδοκίες και οράματα, για να τα μετατρέψουν σε μηχανισμούς, πλατφόρμες, ανακοινώσεις μακροσκελείς άνευ περιεχομένου, ηγεμονισμούς και ματαιοδοξίες.
Πρώτον και κύριον, ο ΣΥΝ δεν είναι πλέον ΣΥΝ. Δεν έχει καμία σχέση με το εγχείρημα του 1987, όταν ΚΚΕ, ΕΑΡ και προσωπικότητες της ευρύτερης Αριστεράς αποφάσισαν να ενώσουν τις πολιτικές δυνάμεις τους σε ένα συμμαχικό σχήμα. Το ΚΚΕ αποχώρησε πρώτο μετά τετραετία, ακολούθησε η αποστασιοποίηση ορισμένων προσωπικοτήτων, στη συνέχεια έφυγαν δυνάμεις που ένιωθαν περισσότερο συγγενείς με το ΠΑΣΟΚ, μεσολάβησε η απόπειρα διεύρυνσης μέσω της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αιμορραγία στον ΣΥΝ συνεχίστηκε, απογοητεύτηκε και αποσύρθηκε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ήρθε η εποχή Αλαβάνου για να δώσει νέες ελπίδες ανανέωσης, τις έδωσε με την επιλογή Τσίπρα αλλά και πάλι ο ίδιος τις διέλυσε, δεν κατάφερε όμως και ο Τσίπρας να οικοδομήσει κάτι με προοπτική ανάτασης, έφτιαξε δικό του στρατόπεδο ο Αλαβάνος, δικό του στρατόπεδο έφτιαξε και ο Κουβέλης, ουφ!
Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να μετεξελιχθεί σε πόλο έλξης. Ούτε για τους εταίρους τους. Γι’ αυτό και επί της ουσίας δεν υφίσταται πια η κοινοβουλευτική του ομάδα. Προσωπικότητες και δυνάμεις της Αριστεράς με διαφορετικές αφετηρίες εξαντλήθηκαν σε μια σισύφεια προσπάθεια να αποδείξουν ότι μπορούν να νικήσουν τους θεούς. Αδύνατον ωστόσο στάθηκε να κατανοήσουν, ότι για να νικήσουν τους θεούς έπρεπε πρώτα να νικήσουν τον εαυτό τους. Να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Αδύνατο να δεχτούν ότι έτσι όπως είναι δεν τους έχει ανάγκη η κοινωνία. Δεν τους εμπιστεύεται. Δεν την έλκουν. Την απωθούν.
Όλο και λιγότεροι πια παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Αριστερά. Δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν ελάχιστους. Τους εντός των τειχών. Κι αυτούς, όχι όλους. Όλο και λιγότερους.
Οι τελευταίες διεργασίες στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ ηχούν στα αυτιά των πολιτών σαν ρέκβιεμ. Η τελευταία απόφαση της Κουμουνδούρου για απόπειρα επανεκκίνησης της πολιτικής του δράσης του συμμαχικού σχήματος, προσέκρουσε στις ενστάσεις του Αλαβάνου και της ΚΟΕ. Πιθανόν, σχεδόν βέβαιο, και άλλοι έχουν τις δικές τους αντιρρήσεις. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ προβάλλει την ανάγκη δημιουργίας ενός ευρύτατου μετώπου "των πιο πλατειών δυνάμεων, που αντιστρατεύονται την πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ και αγωνίζονται για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου", με δημοκρατική συμμετοχή των μελών τους (δηλαδή διάλυση του ΣΥΝ) κλπ. Ποιες εννοεί; Αυτές που τον στήριξαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές;..
Η ΚΟΕ, απορριπτική κι αυτή, απάντησε πως η αποκατάσταση της κλονισμένης εμπιστοσύνης δεν καλύπτεται με εύκολους τρόπους, επαναξιολόγηση και ανάταξη της γενικής εικόνας της Αριστεράς στην κοινωνία.
Ωραία! Άντε φτου κι απ’ την αρχή. Οι πρωταγωνιστές αυτού του χάους (ή της τρικυμίας, κατά τον Λαοκράτη Βάσση) στο ρακοπότηρο έχουν οδηγήσει μια εν δυνάμει αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη παράταξη στο αδιέξοδο της απαξίωσης. Καταρρέει το πολιτικό σύστημα, καταρρέουν και οι ίδιοι. Αυτή είναι η αλήθεια. Η πολιτική και επιστημονική αλήθεια. Το οποίον σημαίνει, ότι από το χάος θα προκύψει κάπου κάποτε μια καινούργια δημιουργία.
Και το ερωτημα παραμενει επικαιρο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να σημαινει αραγε αριστερα?
Μηπως τα ψηλα βουνα?
Μηπως το ψωνιο του κλεφτοκοτα?
Μηπως των Εξαρχειων τα φρικια?
Ανώνυμος 6.32
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει φίλε μου "Αριστερά". Υπάρχει απλώς μια - γενικώς και αορίστως αριστεροσύνη - την οποία ο καθένας ερμηνεύει όπως γουστάρει προκειμένου να δηλώσει αριστερός ή αριστεροκάτι.
Το γιατί αυτό το πράγμα συνεχίζει να είναι "in" είναι αρμοδιότητα κλάδων της ...ιατρικής.
Κακό ψόφο καί γρήγορα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτήν προσπάθειά της να σαπίσει οτιδήποτε Ελληνικό σαπίζει τελικά η ίδια η Αρι$τερά. Η μόνη λύση γιά νά πάει η χώρα μπροστά.
Άιντε στίς πραγματικές σας πατρίδες "απάτριδα" ταξικά αδέλφια μας καί να μή μάς γράφετε.
ΠΡΩΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ