Δεν πληρώνει:
- ΦΠΑ σε επιχειρήσεις.
- Επιστροφές φόρου σε οποιονδήποτε.
- ΦΠΑ σε αγρότες.
- Δεδουλευμένα σε υπαλλήλους του.
- Τα λεφτά των συνταγών στα φαρμακεία.
- Τα λεφτά των επισκέψεων σε συμβεβλημένους ιδιώτες γιατρούς.
- Τα λεφτά που χρωστούν τα νοσοκομεία σε φαρμακευτικές εταιρείες.
- Καθυστερεί μέχρι και δύο χρόνια τις συντάξεις των καινούργιων συνταξιούχων.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν οι υπεύθυνοι του μπάχαλου, είναι ότι όλα τα λεφτά που δεν δίνουν, είναι λεφτά που ο κόσμος χρωστάει, και αν τα δώσουν, σε δύο μήνες πάλι στο κράτος θα καταλήξουν, αλλά και ένα σωρό τρύπες θα έχουν κλείσει.
liako
Χθές ήλθε τακτικός ¨πελάτης¨ μου στο Εξωτερικό Ιατρείο μεγάλου Κρατικού Νοσοκομείου. Ερχεται συνήθως 1 με 2 φορές τον μήνα, για παρακολούθηση καρδιολογικου του προβλήματος και μερικές φορές φέρνει και το βιβλιάριο της πολύ γηραιάς μητέρας του για να γράψω φάρμακα χρόνιας πάθησης που τα παίρνει σταθερά για χρόνια. Προσωπική σχέση, όπως τόσες και τόσες, με ζητάνε προσωπικά, αν και σαν Διευθυντής Κλινικής δεν κάνω πιά Εξωτερικό Ιατρείο, μερικοι με ξέρουν από τότε που τελείωσα ειδικότητα, συνομηλικοί μου σχεδόν, μαζί ..γερνάμε.. ! Κάποιοι χάνονται, το ένστικτο μετά από τόσα χρόνια ιατρικής, μου κτυπάει κόκκινο : ¨εφυγε ο κυρ Βασίλης¨, άλλες φορές μου τηλεφωνούν μόνον, πιά , - όχι στου Νοσοκομείου το τηλέφωνο πού μόνιμα βουίζει, αλλά στο κινητό, είναι ¨φίλοι μου ¨ πιά, ..Ίατρικοί σου φίλοι¨λέει η γυναίκα μου, αυτή όμως η οικειότητα είναι ότι πιό πολύτιμο έχω μετά την οικογενειά μου,- ¨ δεν μπορώ να περπατήσω πιά γιατρέ μου, είμαι μόνιμα στο κρεββάτι ¨, μπήκε η κυρία Πόπη στην τελευταία ευθεία σκέφτομαι, - τα ονόματα μπορεί να τα ξεχνάω οι μορφές όμως μένουν και με ..ακολουθούν πάντα, είναι πέρα από τον χρόνο ..γνωριμίες, πολύτιμες, πιό χρήσιμες και από τον βουλευτή η τον Υφυπουργό που με βοήθησαν τότε ..., είναι συμπόρευση στην ζωή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι η δουλειά αυξάνεται στα Κρατικά Νοσοκομεία, η Κλινική γεμάτη, ράντζα, ζωές που φεύγουν, τα ειχα δεί όλα, ποτέ όμως την αλλαγή των ανθρώπων πού εφερε η οικονομική δυσκολία στίς μέρες μας...
Ξέρετε, από τον άρρωστο, ή τον διπλανό συγγενή του πού πάσχει γιαυτόν, μπορείς πολύ πιό ξεκάθαρα, να δείς την απόγνωση των ημερών μας. Κι αυτό, γιατί εδώ, μπροστά στον πόνο και την αβεβαιότητα της ΄άλλης στιγμής΄, δεν χωράει ούτε η υποκρισία ούτε το θέατρο. Φανερά βλέπεις την ένδεια, - ¨εχω γιατρέ μου τόσα προβλήματα υγείας και ταλαιπωρώ τα παιδιά μου, τώρα που είναι άνεργα, να πεθάνω, να μην είμαι βάρος, κι ένα πιάτο φαί λιγότερο κατι θαναι ... ¨ Η απελπισία αλλάζει τα βλέμματα, ο άλλος εναν κωλικό νεφρού εχει, και σε κυτάει σχεδόν ικετευτικά, - που αλλού να πάει ; ένα - ενα ευρώ την βγάζει τίς τελευταίες μέρες του κάθε μήνα. Ακόμα κι οι ..πίτες πού ηταν το μόνο αποδεχτό ..φακελλάκι μου,- τώρα λιγόστεψαν ,- σαν ναχουν ..συνενοηθεί οι περισσότεροι, μου φέρνουν λουλούδια, κι όχι από ..λουλουδάδικα, αυτό φαίνεται, από τον ¨κήπο¨ τους όπως λένε, αλλα φανερό, τα περισσότερα από κάποιο δένδρο του δρόμου είναι κομμένα... πιό γνήσια παρόλο το ..μισοσκουπισμένο καυσαέριο που έχουν.. !
Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις ο τακτικός ¨πελάτης¨ μου, λίγο ..πολυλογάς αλλά καλός, - όλοι οι ασθενείς είναι καλοί, έχουν απεκδυθεί τα ελαττωματά τους μπροστά στον πόνο και την αβεβαιότητα, ο οποίος δεν μου έφερε το βιβλιάριο της μητέρας του, ούτε καν το δικό του. Μάλλον η γιαγιά τελείωσε σκέφτηκα, όταν όμως του ζήτησα το δικό του, να του γράψω κατι, τότε κατάλαβα ότι λάθεψα αυτή την φορά : έπρεπε να πληρώσει τα φάρμακα και μετά να υποβάλλει αίτηση για να πάρει τα χρήματα, όταν.... Αλλά δεν είχε τίποτα. Και το σάκχαρο της μητέρας του ; τα δικά του ; Μουρμούρισε το προβλημά του, κατακόκκινος, σ΄όσα φαρμακεία πήγε του ζήτησαν χρήματα, καταδίκη σκέτη, ¨άντε πηγαίνετε στο σπίτι να πεθάνετε ήσυχα, συνταξιούχοι πιά, δεν χρειάζεστε¨ , αυτή είναι στην ουσία η απάντηση του κράτους , κι ας μην κρυβόμαστε !
Φυσικά δεν έμειναν χωρίς φάρμακα. Και θα το πώ με πικρία : Θυμήθηκα στα χρόνια της ειδικοτητάς μου, τον διευθυντή της Κλινικής, ο οποίος, - τότε δεν υπήρχε το ΕΣΥ,- είχε και ιδιωτικό ιατρείο έξω, πού αρκετοί άρρωστοι πρώτα πέρναγαν από το Ιατρείο του, και τούς εδινε σημείωμα εισαγωγής, - θεός συγχωρέστον ..πάνω στην δουλειά του πέθανε,- και έκανα το ίδιο ! Και κάπου σαρκάζοντας και το σύστημα, αλλά και τον εαυτό μου, ..τούς εβαλα κατά πάσα παρέκληση σε δίκλινο, μάλιστα στο καλύτερο της κλινικής, με θέα στο διπλανό πάρκο. Γαμώτο μου,θα τούς κρατήσω εκεί, μέχρι να μπορούν να βγούν έξω και να ζήσουν σαν άνθρωποι..
Οι επιμελητές μου, ακόμα ψάχνουν ποιός βουλευτης ή υπουργός με πήρε τηλέφωνο γιαυτούς....