Κι ετούτη η γη μου δίνει πρόσταγμα να σπάσω την ασχήμια...

"Στον σημερινό κόσμο επενδύονται 5 φορές περισσότερα για φάρμακα ως προς την αντρική ανικανότητα και την σιλικόνη για γυναίκες, από ότι για την θεραπεία του Αλτσχάιμερ. Σε μερικά χρόνια θα έχουμε ηλικιωμένες με μεγάλα στήθη και ηλικιωμένους με σκληρό πέος, αλλά κανένας από αυτούς δεν θα θυμάται σε τι του χρησιμεύει"

Ελέχθη από τον νομπελίστα γιατρό Βραζιλιάνο ογκολόγο Drauzio Varella

"Ήρθε η στιγμή για όλους μας να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας"

Ελέχθη από τον Κάρολο Παπούλια, Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

Τι δουλειά έχουν τα πέη, και οι καθρέφτες; Εδώ σας θέλω…
Βέβαια, συνηθίζεται τα (αληθινά) πέη να συνοδεύονται και από «αξεσουάρ» δεικτικά της χρήσης τους. Το πρόβλημα είναι αν καθίσει κάποιος μπροστά στον καθρέφτη και δει το πέος με ή χωρίς τα «αξεσουάρ». Γιατί, εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, πόσοι είναι αυτοί που τα έχουν μόνο για τον καθρέφτη;

Ο παραπάνω συλλογισμός, έγινε όταν έμαθα την «πολιτική παρέμβαση» του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι εκεί αναρίγησα!!! Γιατί, δεν είναι εύκολο πράγμα να κάθεσαι στον καθρέφτη! Ιδιαίτερα, όταν τολμήσεις να καθίσεις γυμνός, χωρίς εξουσίες και δίχως εγκεφαλικά «προσθετικά»… Είναι δύσκολο να κοιτάξεις στον καθρέφτη της ψυχής σου, και να μιλήσεις στον εαυτό σου. Είναι ακατόρθωτο να κρίνεις αυτό που βλέπεις, χωρίς να υπολογίζεις πως απευθύνεσαι σε κάποιο «είδωλο», σε κάτι που βλέπεις, αλλά δεν υπάρχει…

Και αυτή την προτροπή του Προέδρου της Δημοκρατίας, την χάρηκα πολύ. Αλλά… αμέσως μετά αναρωτήθηκα: ο ίδιος έχει κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη; Γύμνωσε την ψυχή του και έμεινε ευχαριστημένος με όλα εκείνα που είδε και με όλα όσα επιτρέπει να συμβαίνουν στη χώρα; Είναι ειλικρινής στον δικό του τον καθρέφτη ή μας παρουσιάζει ένα ανύπαρκτο είδωλο;

Μεγάλες κουβέντες από μεγάλους ανθρώπους ή μεγάλες κουβέντες από μικρούς ανθρώπους; Πιστεύει πραγματικά ο Κάρολος Παπούλιας πως θεσμικά υπερασπίζεται τους Έλληνες πολίτες; Πιστεύει, αλήθεια, πως είναι ειλικρινής απέναντι στην χώρα; Αν ναι, δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Προτιμώ τον καθρέφτη της δικής μου ψυχής, που αγωνιά να βρει το φως, να βγει από τα σκοτάδια και τα ψέματα που την περικυκλώνουν. Ναι, προτιμώ τον δικό μου τον καθρέφτη, που είναι μικρός, φτηνός και παλιός. Τι να τον κάνω τον καθρέφτη του κάθε Παπούλια, όταν ξέρω πως είναι παραμορφωτικός; Μήπως ο κύριος Πρόεδρος μπόρεσε να διακρίνει στον καθρέφτη του όλους αυτούς του Έλληνες πολίτες που καθημερινά οδηγούνται στην εξαθλίωση; Μήπως μπόρεσε η μεγαλειότητά του να σκύψει και να δει τα παιδιά που διαγράφουν οι πολιτικοί και η πολιτική του παρόντος χρόνου; Μήπως ο κύριος Παπούλιας έχει τη δύναμη της ψυχής να κοιτάξει στα μάτια ενός ανθρώπου που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του;

Ωραία τα μεγαλεία, ωραίοι και οι καθρέφτες. Πιότερα όμορφα είναι τα λόγια τα ψεύτικα και τα μεγάλα. Εκείνα που τα μπουλούκια λένε γυρνώντας ανάμεσά μας. Μα, πιστέψτε με, αδέρφια, το πιο όμορφο είναι το γαλάζιο της σημαίας, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας της πατρίδας μας. Απείρως ομορφότερο είναι το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων, που σήμερα πουλιούνται πλέον σκλάβοι στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα των «αγορών», για να πληρώνουν τα κόκκινα χαλιά κάποιων προέδρων που δεν μπορούν ούτε στον καθρέφτη τους να κοιταχτούν.

Σκύβω στη γη που με μεγάλωσε, στη γη που κάποια ώρα θα με πάρει στην αγκαλιά της για πάντα, πιάνω μια χούφτα απ’ της βροχής το χώμα και το μυρίζω... για να βρω τους προγόνους μου, για να δω την ιστορία μου και για να νιώσω το άγγιγμα της δημιουργίας…

Από ετούτη τη γη, πρόεδρέ μου, είναι φτιαγμένος και ο καθρέφτης που εσύ όλα τα θωρείς όμορφα. Και ετούτη η γη μου δίνει πρόσταγμα να σπάσω την ασχήμια, στ’ όνομα εκείνων που φύγανε, στ’ όνομα εκείνων που θα ‘ρθουν. Μα πιότερο, στ’ όνομα του δικού μου καθρέφτη, που αλλάζει και γίνεται καθρέφτης της ντροπής… Και αυτό το πρόσταγμα είναι μεγαλύτερο και από το δικό σου, είναι του Θεού…

Κωνσταντίνος