Ο πρωθυπουργός που ξεπέρασε τον Μητσοτάκη.!

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου σε λίγο καιρό θα ψάχνει για πιστούς του συνεργάτες, η μόνη που θα του έχει απομείνει, θα είναι η Ρεγγίνα Βάρτζελη.

Αφού ακόμη και η Τίνα Μπιρμπίλη αμφισβητεί ευθέως και δημοσίως πια-και όχι μόνο στο υπουργικό συμβούλιο-τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, όλα είναι πιθανά. 

Ο πρωθυπουργός έχει αποτύχει. 

Και έχει αποτύχει στο βασικό στόχο που είχε θέσει, όταν διεκδικούσε την ψήφο του εκλογικού σώματος. Την ανόρθωση της οικονομίας.

Ο ένας υπουργός μετά τον άλλον, ο ένας βουλευτής μετά τον άλλον, οι πιστοί-κάποτε-συνδικαλιστές, όλοι μα όλοι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής του. Έχει καταχρεώσει τα ελληνικά νοικοκυριά, έχει ρίξει έξω τις επιχειρήσεις, έχει βάλει λουκέτα σε χιλιάδες μαγαζιά, έχει βουλιάξει στην απόγνωση τους μισθωτούς φέρνοντάς τους την απειλή της ανεργίας έξω από τα σπίτια τους, έχει απογοητεύσει τις εφορίες, έχει-επί της ουσίας-πτωχεύσει τις τράπεζες, και μ’ όλα ταύτα ελπίζει να ανακάμψει με νέα μέτρα μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.

Έχει στρέψει εναντίον του ακόμα και τα μέσα ενημέρωσης που μέχρι προχτές ήταν στο πλευρό του. Τα μέσα ενημέρωσης εκείνα που είχαν στηρίξει το μνημόνιο περισσότερο και από τον Ντομινίκ Στρος Καν και τη Μέρκελ μαζί. 

Γιατί τα έστρεψε εναντίον του; Μα γιατί και αυτά βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. 

Έπεσε η αγοραστική δύναμη των πολιτών, έπεσε συνακόλουθα και η διαφημιστική δαπάνη, η οποία τροφοδοτούσε τα κανάλια. 

Τόσο απλά. Mega, Antenna, Σκάι, Star, Alpha, βρίσκονται στα όρια νευρικής κατάρρευσης. Τα ταμεία έχουν στερέψει. Τόσο τα ταμεία των ίδιων των καναλιών όσο και τα ταμεία των επιχειρήσεων που έχουν συμπράξει για τη συγκρότηση των καναλιών και μέσω αυτών έπαιρναν μεγάλες δουλειές του δημοσίου. 

Είναι δυνατόν λοιπόν αυτά τα κανάλια ή τα ραδιόφωνα να στηρίξουν τον ίδιο ή τους υποψηφίους του; 

Είναι δυνατόν μέσω αυτών να κάνουν μια υγιή προεκλογική περίοδο, όποτε και αν προκύψει;

Χάνει τον έναν μετά τον άλλον και τους σημαντικότερους υποστηρικτές του στο εξωτερικό. Οι δικοί του πιστωτές είναι αυτοί που έχουν ανεβάσει τα σπρεντ στις πάνω από τις 1.200 μονάδες βάσης, οι δικοί του πιστωτές είναι που ανεβάζουν τις αποδόσεις του δεκαετούς ελληνικού ομολόγου σε επίπεδα άνω του 15%, οι δικοί του πιστωτές είναι αυτοί που προεξοφλούν την αναδιάρθρωση με τις χειρότερες προοπτικές για την ελληνική οικονομία. Οι αγαπημένοι του-μέχρι προχτές-αναλυτές (Αμερικανοί ως επί το πλείστον) είναι αυτοί που λένε, ότι το να στοιχηματίζει κανείς σε μη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι σα να στοιχηματίζει ότι στο Λονδίνο δεν θα βρέξει.

Ο Γιώργος Παπανδρέου επιδεικνύει στο ευρύ κοινό ο,τι μέχρι πρότινος γνώριζαν εκείνοι που τον είχαν ζήσει από κοντά. Είτε ως συνεργάτες, είτε ως δημοσιογράφοι: είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Απελπιστικά περιορισμένων. Και ως τέτοιος, αφήνει τους γύρω του να παίρνουν πρωτοβουλίες και να ασκούν πολιτική. Αντ’ αυτού. Δεν έχει γνώση του αντικειμένου του. Έχει ιδέες. Μερικές φορές έμμονες.

Μια από αυτές τις ιδέες ήταν να εμπλέξει το ΔΝΤ στην οικονομία της χώρας. Επειδή αδυνατούσε ο ίδιος να ασχοληθεί μαζί της. Σκέφτηκε ότι θα καταρτίσουν αυτοί το πρόγραμμα, θα πάρουν ο,τι έχουν να πάρουν, θα μείνει στον τόπο το… νοικοκύρεμα, και θα τον μνημονεύουν όλοι σαν τον Χαρίλαο Τρικούπη. Μα ο Χαρίλαος Τρικούπης είναι αυτός που έφερε στην Ελλάδα την πρώτη πτώχευση. Και ως ανταμοιβή από τον ελληνικό λαό δεν κατάφερε να εκλεγεί έκτοτε ούτε βουλευτής.

Μπορεί να το πετύχει κι αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου. Μολονότι το σημερινό εκλογικό σύστημα αβαντάρει εις διπλούν τον αρχηγό κόμματος (με την έκθεσή του σε δυο εκλογικές περιφέρειες και τον υπολογισμό του συνόλου των ψηφοδελτίου στην κάθε περιφέρεια ως προσωπικών σταυρών), μπορεί να στρέψει εναντίον του όλους τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Και να μη σταυρώσει ψηφοδέλτιο.

Υπερβολικός ο συλλογισμός, είναι αλήθεια. Αλήθεια όμως είναι επίσης, ότι είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός, ο οποίος μέσα σε διάστημα ενός έτους και κάτι μηνών κατάφερε να μην μπορεί να συντονίσει το υπουργικό συμβούλιο. Είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός, ο οποίος στο ίδιο χρονικό διάστημα απώλεσε την εμπιστοσύνη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Ο μοναδικός πρωθυπουργός, ο οποίος δεν αφήνει πίσω του-ορατή-εναλλακτική λύση για το κόμμα του.

Αποδεικνύεται καταστροφικότερος και από τον Κώστα Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και όλο και περισσότεροι αναμένουν ή ελπίζουν να φύγει. Νύχτα.

__________

gianniotis: Με λάθος άνθρωπο συγκρίνετε τον αμερικάνο G. Papandreou κ. Ρουμπάνη. Μόνο με τον καταστροφικό πατέρα του θα μπορούσε να συγκριθεί αυτό το υποτελές πολιτικό ανδρείκελο. Μακάρι οι συνδικαλιστικές συντεχνίες να άφηναν τον Μητσοτάκη να κυβερνήσει. Να 'στε σίγουρος, πως σ' αυτό το χάλι δεν θα φτάναμε ποτέ.

Θυμηθείτε λιγάκι τα "κατορθώματα" των υποκινούμενων ..."Σταμουλοκολάδων" κ.λ.π.

Θυμηθείτε τον "Εθνικό ξεσηκωμό" όταν ο Μητσοτάκης ..."διανοήθηκε" να επιχειρήσει την ιδιωτικοποίηση του 20% του ΟΤΕ. Σήμερα πωλείται η Πατρίς από τον Αμερικάνο, κι' εσείς τον συγκρίνετε με τον ...Μητσοτάκη.!

Τελικά, μάς αξίζουν χειρότερα απ' αυτά που περνάμε...