Οι όψιμοι μνημονιακοί ..."αντιρρησίες"

Συχνά, αν όχι και πάντα, τα βάζουμε με την «ηγετική ομάδα» του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, με τον εκάστοτε πρόεδρό του και τους δέκα περίπου έμπιστους συνεργάτες του - λες και είναι δυνατό να υπάρξει και να λειτουργήσει κόμμα μόνο με την κορυφή και τη βάση του, χωρίς ενδιάμεση στελεχική διαστρωμάτωση.
Από τον κανόνα αυτό δεν ξέφυγε και ο υποσημειούμενος, ο οποίος, για κάθε στραβό και ανάποδο, κατεβάζει και έναν «φιλιππικό» εναντίον της «ηγετικής ομάδας» του Κινήματος, σάμπως οι πέντε ή οι δέκα άνθρωποι να αποτελούν «το όλον ΠΑΣΟΚ»!
Κάνουμε αυτές τις (αυτοκριτικές) σκέψεις, με αφορμή το παράδοξο φαινόμενο που παρατηρείται στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος και, μάλιστα, αναφορικά με την κορυφαία πολιτική επιλογή του ΠΑΣΟΚ - εκείνη της προσφυγής στην τρόικα και στο Μνημόνιο.
Από το ένα μέρος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου -παρά το βαρύ διεθνές κλίμα εις βάρος της Ελλάδας, παρά τις εκτιμήσεις δεκάδων επιφανών οικονομολόγων ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που συνεχώς αναφύονται- σχεδόν καθημερινά:
Βγαίνει και εκφράζει, εντός και εκτός της Ελλάδας, δημόσια την αισιοδοξία του, ότι η χώρα μας θα τα καταφέρει, ότι θα βγει από το τούνελ και ότι δεν θα χρειαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της.
Από το άλλο μέρος, όμως, ένα σχεδόν έτος από την τρόικα και το Μνημόνιο, βγαίνουν βουλευτές του Κινήματος και -σάμπως να έπεσαν από τα σύννεφα- με καθυστέρηση δώδεκα μηνών, διαπιστώνουν ότι «οι θυσίες του ελληνικού λαού πάνε και πάλι χαμένες», ότι «θα σκεφθούν αν θα ψηφίσουν τα νέα μνημονιακά μέτρα», ότι… κ.τ.λ. κ.τ.λ…
Και εάν μεν το Μνημόνιο δεν το είχε καταψηφίσει η αξιωματική αντιπολίτευση, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ (ελάσσονα αντιπολίτευση), αλλά και τρεις ακόμη βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος από τους όψιμους επικριτές του Μνημονίου, ότι δεν γνώριζε, ότι παρασύρθηκε, ότι πίστευε στην αποτελεσματικότητά του…
Επειδή, όμως, και αντιμνημονιακός αγώνας υπήρξε και μέχρι το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ έφτασε, κανένας δεν μπορεί, πια, να ισχυριστεί αξιόπιστα ότι:

• Δεν γνώριζε την κατοχική διάσταση του Μνημονίου…
• Αγνοούσε ποιο ήταν το ΔΝΤ…
• Δεν ήξερε τι ακριβώς ψηφίζει…
• Νόμιζε πως οι θυσίες θα έπιαναν τόπο… κ.λπ. κ.λπ…

Δεν πείθουν, βέβαια, οι όψιμοι «αντιρρησίες συνειδήσεως», ότι μόλις τώρα «ανένηψαν», ή ότι είναι λιγότερο ευφυείς από τους τρεις συναδέλφους τους που είπαν «όχι» στο Μνημόνιο, ή ότι πίστευαν πως χωρίς ανάπτυξη υπάρχει τρόπος να βρεθεί πρόσθετο χρήμα, ή ότι η «κοινοτική αλληλεγγύη» φτάνει μέχρι του σημείου να μας χαρίσουν μέρος από τα δάνεια που πήραμε…

Θα παρατηρηθεί, ίσως: Τώρα συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο οι άνθρωποι και τώρα καταφέρονται εναντίον του Μνημονίου! Γιατί, τάχα, είναι κακό;

Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι. Απλούστατα, κάποιοι φοβούνται μήπως βυθιστεί το σκάφος και προετοιμάζονται να το εγκαταλείψουν. Και αυτό δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν!

Χρήστος Θεοχαράτος