Τουλάχιστον ας μιλούσαν λιγότερο.!

Υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο απασχολεί κάθε καλοπροαίρετο Ελληνα, είτε πρόσκειται στην κυβέρνηση, είτε στην Αντιπολίτευση και στο οποίο προσπαθεί να βρει μια εύλογη και πειστική απάντηση:
Μπορεί η ηγετική ομάδα ενός κόμματος, η οποία είναι συνυπεύθυνη σε ποσοστό πάνω από 65% για την κατάσταση της οικονομίας, της κοινωνίας και της χώρας, να αλλάξει την κατάσταση αυτή;
Δηλαδή, μπορεί η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η οποία είναι συνυπεύθυνη:

1. Για τις δομικές αδυναμίες και το ξήλωμα του παραγωγικού ιστού της οικονομίας…
2. Για τις διαρθρωτικές αγκυλώσεις της οικονομίας και της κοινωνίας…
3. Για την υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα σε προσωπικό και τη συρρίκνωσή του σε παραγωγή έργου;
4. Για την υπερχρέωση της Ελλάδας, – χωρίς, μάλιστα, οι πακτωλοί των δανεικών να διατεθούν για υποδομές και για ανάπτυξη… Και,
5. Για τις αδυναμίες – αν όχι και για τις αθλιότητες – του πολιτικού συστήματος…

• να ξεπεράσει το γραμμικό μοντέλο της ανάπτυξης, – ενισχύοντας τις παραγωγικές δυνάμεις;
• να εξαλείψει τις πάσης φύσεως αγκυλώσεις από την κοινωνία και την οικονομία – ελευθερώνοντας νέες παραγωγικές δυνάμεις;
• να συρρικνώσει τον δημόσιο τομέα σε προσωπικό και να τον διογκώσει σε παραγόμενο έργο;
• να εξυπηρετήσει το αστρονομικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας, χωρίς να βουλιάξουμε; Και,
• να διορθώσει τις πολιτικές δυσπλασίες του πολιτικού συστήματος, οι οποίες κρατούν επί δεκαετίες το σύστημα ραχιτικό, αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο και… αυτοσκοπό;

Ευχής έργο θα ήταν, φυσικά, να ίσχυε και σήμερα η γνωστή προγονική ρήση «ο τρώσας και ιάσεται».
Δυστυχώς, όμως, δεν ισχύει. Από το 1981 μέχρι σήμερα και τα δύο κόμματα εξουσίας άσκησαν και ασκούν μια πολιτική η οποία, με μαθηματική ακρίβεια, οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Και οσάκις ορισμένα μεμονωμένα στελέχη επιχείρησαν κάτι ν’ αλλάξουν στο όλον σύστημα, – αφύπνισαν το «αμυντικό τείχος των μετριοτήτων και ανικανοτήτων», τους ξεσήκωσαν και εμπόδισαν κάθε βήμα προς προοδευτική κατεύθυνση.
Κάτι χειρότερο: Ολα αυτά τα μεμονωμένα στελέχη το σύστημα τα εξέβρασε και τα εξαφάνισε, σε όποιο από τα δύο κόμματα και αν ανήκαν. Και υπάρχουν ακόμη πολίτες που αναρωτιούνται τι απέγιναν οι: Δρεττάκης, Κουλουριάνος, Λάζαρης, Παλαιοκρασσάς, Παπαδόπουλος κ.λπ. κ.λπ.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες και δεν πιστεύουμε ότι είναι δυνατό η ηγετική ομάδα ενός κόμματος που έμαθε να ασκεί μια συγκεκριμένη (και καταστροφική) πολιτική, – μπορεί ξαφνικά να ασκήσει μια άλλη, δημοκρατική, παραγωγική και φιλολαϊκή πολιτική.
Ξέρουμε ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική.
Γι’ αυτό και το μόνο που μπορεί να ζητήσει κανείς από την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ (και της κυβέρνησης) είναι κάτι ευκολότερο: Λιγότερα και σοβαρότερα λόγια. Λιγότερες και σοβαρότερες δηλώσεις. Λιγότερες παρουσίες στα κανάλια. Λιγότερες δημόσιες αντεγκλήσεις.
Δηλαδή συμπεριφορές που να προκαλούν και να εξοργίζουν λιγότερο το κοινό!

Χρήστος Θεοχαράτος