Και, μάλιστα, χωρίς κανείς να συμφωνεί με κανέναν, αλλά να παρουσιάζεται ένα απίστευτο αλαλούμ στην Αθήνα και μια απίστευτη πολυγνωμία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στα άλλα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού.
Γιατί παρουσιάζεται αυτή η αρνητική εικόνα εντός και εκτός Ελλάδος; Γιατί και η ελληνική κυβέρνηση και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι κατώτερες των περιστάσεων; Γιατί, αντί να συνεννοηθούν (αφού το δημόσιο χρέος αποτελεί κοινό πρόβλημα στην Ευρώπη), βάζει τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο; Γιατί, αντί να λύσουν το πρόβλημα, προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτό;
Υπάρχουν, φυσικά, πολλά «διότι». Θα σταθούμε σε τρία από αυτά: Ενα γενικότερο και δύο ειδικότερα.
1) Το γενικότερο: «Διότι», ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Ανθρωπότητας δεν είχε υπάρξει τόσο τερατώδης υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων σε ελάχιστα χέρια. Οταν υπάρχουν 30 ή 40 κεφαλαιούχοι σ’ ένα ή δύο Funds, τα οποία διακινούν 25–30 τρισεκατομμύρια δολάρια, καταλύονται, ουσιαστικά, οι κυβερνήσεις, πιέζονται αφόρητα οι αγορές, η παγκόσμια ευταξία λουφάζει, η υπερθέρμανση της χρηματικής οικονομίας παραλύει την πραγματική οικονομία και οι κανόνες υπάρχουν μόνο για να παραβιάζονται και να καταστρατηγούνται.
Το γεγονός αυτό έχει προσλάβει τόσο τεράστιες διαστάσεις, ώστε δεν τιθασεύεται, πια. Μπορεί να υπάρξει ύφεση του φαινομένου, αλλά θα επανεμφανιστεί εντονότερο. Το σύστημα έχει φτάσει στα όριά του και μόνο ανατροπή επιδέχεται και όχι βελτιώσεις.
2) Συνέπειες, φυσικά, αυτού του γενικότερου «διότι» επηρεάζουν και την Ελλάδα. Η οποία, επιπροσθέτως, έχει και ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, που η παρούσα στήλη είχε αναδείξει πριν από ένα χρόνο, όταν βρίσκονταν σε εξέλιξη οι ζυμώσεις και διαβουλεύσεις για το Μνημόνιο. Είχε υπογραμμίσει τότε η στήλη:
«Είναι η δεύτερη φορά από το 1821 μέχρι σήμερα, που ελληνική κυβέρνηση, – αυτή του κ. Γ. Παπανδρέου, – αναλαμβάνει να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύει. Η πρώτη φορά ήταν στα 1922, όταν η κυβέρνηση Δ. Γούναρη ανέλαβε να εφαρμόσει την πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, την οποία όχι μόνο δεν πίστευε, αλλά και καταπολέμησε με πείσμα. Και ήταν φυσικό να οδηγήσει στη Μικρασιατική τραγωδία. Ας το θυμάται αυτό ο κ. Γ. Παπανδρέου…».
3) Η υπερσυγκέντρωση των κεφαλαίων σε ελάχιστα χέρια (εντεύθεν και εκείθεν του Β. Ατλαντικού) κατέστησε φυσικό να μη χρειάζεται ηγέτες η Νέα Τάξη, αλλά υποτακτικούς διαχειριστές των συμφερόντων της. Και αυτοί υπάρχουν σήμερα στον Δυτικό κόσμο. Διαχειριστές και ατζέντηδες. Οι ηγέτες τέλειωσαν.
Ετσι, οι κυβερνήσεις των λογιστών και των ατζέντηδων στην Ευρώπη καλούνται να λύσουν τεράστια πολιτικά προβλήματα (που όμοιά τους δεν γνώρισε ο κόσμος) με… λογιστικά, φορολογικά και οικονομίστικα μέτρα.
Διότι μόνο αυτά ξέρουν και ασκούν και διότι ουδέποτε άσκησαν πολιτική.
Και είναι απολύτως φυσικό να τα κάνουν θάλασσα, αφού δεν γνωρίζουν τις ρίζες του προβλήματος.
Πόσο, όμως, θ’ αντέξουν ακόμη;
Χρήστος Θεοχαράτος
Υπάρχουν, φυσικά, πολλά «διότι». Θα σταθούμε σε τρία από αυτά: Ενα γενικότερο και δύο ειδικότερα.
1) Το γενικότερο: «Διότι», ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Ανθρωπότητας δεν είχε υπάρξει τόσο τερατώδης υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων σε ελάχιστα χέρια. Οταν υπάρχουν 30 ή 40 κεφαλαιούχοι σ’ ένα ή δύο Funds, τα οποία διακινούν 25–30 τρισεκατομμύρια δολάρια, καταλύονται, ουσιαστικά, οι κυβερνήσεις, πιέζονται αφόρητα οι αγορές, η παγκόσμια ευταξία λουφάζει, η υπερθέρμανση της χρηματικής οικονομίας παραλύει την πραγματική οικονομία και οι κανόνες υπάρχουν μόνο για να παραβιάζονται και να καταστρατηγούνται.
Το γεγονός αυτό έχει προσλάβει τόσο τεράστιες διαστάσεις, ώστε δεν τιθασεύεται, πια. Μπορεί να υπάρξει ύφεση του φαινομένου, αλλά θα επανεμφανιστεί εντονότερο. Το σύστημα έχει φτάσει στα όριά του και μόνο ανατροπή επιδέχεται και όχι βελτιώσεις.
2) Συνέπειες, φυσικά, αυτού του γενικότερου «διότι» επηρεάζουν και την Ελλάδα. Η οποία, επιπροσθέτως, έχει και ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, που η παρούσα στήλη είχε αναδείξει πριν από ένα χρόνο, όταν βρίσκονταν σε εξέλιξη οι ζυμώσεις και διαβουλεύσεις για το Μνημόνιο. Είχε υπογραμμίσει τότε η στήλη:
«Είναι η δεύτερη φορά από το 1821 μέχρι σήμερα, που ελληνική κυβέρνηση, – αυτή του κ. Γ. Παπανδρέου, – αναλαμβάνει να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύει. Η πρώτη φορά ήταν στα 1922, όταν η κυβέρνηση Δ. Γούναρη ανέλαβε να εφαρμόσει την πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, την οποία όχι μόνο δεν πίστευε, αλλά και καταπολέμησε με πείσμα. Και ήταν φυσικό να οδηγήσει στη Μικρασιατική τραγωδία. Ας το θυμάται αυτό ο κ. Γ. Παπανδρέου…».
3) Η υπερσυγκέντρωση των κεφαλαίων σε ελάχιστα χέρια (εντεύθεν και εκείθεν του Β. Ατλαντικού) κατέστησε φυσικό να μη χρειάζεται ηγέτες η Νέα Τάξη, αλλά υποτακτικούς διαχειριστές των συμφερόντων της. Και αυτοί υπάρχουν σήμερα στον Δυτικό κόσμο. Διαχειριστές και ατζέντηδες. Οι ηγέτες τέλειωσαν.
Ετσι, οι κυβερνήσεις των λογιστών και των ατζέντηδων στην Ευρώπη καλούνται να λύσουν τεράστια πολιτικά προβλήματα (που όμοιά τους δεν γνώρισε ο κόσμος) με… λογιστικά, φορολογικά και οικονομίστικα μέτρα.
Διότι μόνο αυτά ξέρουν και ασκούν και διότι ουδέποτε άσκησαν πολιτική.
Και είναι απολύτως φυσικό να τα κάνουν θάλασσα, αφού δεν γνωρίζουν τις ρίζες του προβλήματος.
Πόσο, όμως, θ’ αντέξουν ακόμη;
Χρήστος Θεοχαράτος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου